Πριν από κάθε πρεμιέρα καταβάλλεται από ένα περίεργο αίσθημα προκατάληψης. Όσο για το μεγάλο του όνειρο είναι να σκηνοθετήσει μια σύγχρονη όπερα.
Tάνια Νεοκλέους
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ο ηθοποιός να είναι συνιδιοκτήτης μιας παράστασης. Ως σκηνοθέτης δεν μπορώ να είμαι εγκλωβισμένος στη φαντασίωση που έχω για έναν ηθοποιό πριν καταλάβω τι έχει να μου δώσει. Εκείνο που κάνω είναι να θέτω ανοιχτό πλαίσιο και να ανακαλύπτω πράγματα μαζί τους, γιατί πιστεύω ότι η σκηνοθεσία δεν πρέπει να είναι μια μοναχική διαδικασία. Αυτό γίνεται και τώρα με το συγκεκριμένο πρότζεκτ.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ δεν μπορεί να είναι ακίνδυνο ή ανώδυνο. Πρέπει να σου αφήνει κάτι, έναν προβληματισμό, μια σκέψη. Προσωπικά απεχθάνομαι το αδιάφορο θέατρο, το νερόβραστο ή εκείνο που με κάνει να βαριέμαι. Δεν μπορώ να βαριέμαι και ακόμα χειρότερα δεν μπορώ να βαριέμαι με άλλους.
ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ βαθμό επηρεασμένος από τη θητεία μου στην Αγγλία και από τους θιάσους στους οποίους δούλεψα εκεί. Αυτό που πολλοί θεωρούν ως προκλητικό στις δικές μου παραστάσεις, σε μένα έχει την έννοια του ζωντανού θεάτρου. Δεν ξεκινώ ποτέ να προσεγγίζω σκηνοθετικά κάτι με σκοπό να προκαλέσω.
ΤΟ ΝΑ ΦΟΡΑΣ το καπέλο του καλλιτέχνη που είναι «αλλού» είναι σαν να επιβεβαιώνεις με τη συγκατάθεσή σου όλα τα κλισέ που αφορούν τον χώρο μας. Δεν μπορείς να κάνεις θέατρο στην Κύπρο και να είσαι εκτός πραγματικότητας, διότι δεν υπάρχει στη χώρα μας βαθιά παράδοση στις τέχνες. Χρειάζεται μια διεργασία για να φέρεις τον κόσμο κοντά σου, τουλάχιστον όταν κάνεις έργο ανθρωποκεντρικό.
ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ το θέατρο μπήκε σχετικά αργά. Αν και είχα πάντα μέσα μου τη συγκεκριμένη ροπή, ήταν κάτι που φοβόμουν να το αγγίξω σοβαρά. Στα 23 μου, όταν τελείωσα τη Νομική, ένιωθα ότι το θέατρο ήταν η πιο κοντινή τέχνη μέσα από την οποία εκείνη την περίοδο θα μπορούσα να ανακαλύψω ποιος είμαι ή καλύτερα να ανακαλύψουν οι άλλοι ποιος είμαι.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΠΡΕΜΙΕΡΑ υπάρχει μια αδρεναλίνη και μια ενέργεια τρομακτική και ωραία ταυτόχρονα. Αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι το πώς θα εκληφθεί το έργο από το κοινό. Όσο αστείο κι αν ακουστεί εκείνες τις μέρες για κάποιο λόγο γίνομαι παρανοϊκά προληπτικός και παρατηρώ το κάθε σημάδι.
ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ να επαναλάβω καμία προηγούμενη παράσταση που έκανα, όσο επιτυχημένη και αν ήταν. Αυτό που θα ήθελα, όμως, είναι να καταφέρω κάποιες παραστάσεις, όπως ήταν η Άλκηστη, να τις ταξιδέψω στο εξωτερικό ή να τις ανεβάσω με cast ηθοποιών από άλλες χώρες.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ του συγκεκριμένου χώρου είναι ο κίνδυνος της επανάληψης. Με απασχολεί έντονα και γι’ αυτό, όταν νιώθω ότι δεν θέλω να κάνω κάτι ή ότι δεν μπορώ να το υπηρετήσω σωστά, δεν το αναλαμβάνω. Η σκηνοθεσία είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω απλά για να το κάνω.
ΟΧΙ, Ο ΕΡΩΤΑΣ δεν λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη στη δουλειά μου. Όταν όμως δουλεύεις και είσαι ερωτευμένος είναι μια ωραία κατάσταση. Αυτό συνέβη με το πρώτο έργο που σκηνοθέτησα στην Κύπρο αμέσως μόλις ήρθα από την Αγγλία. Εκεί γνώρισα τη Βασιλική Αναστασίου, εκεί ερωτευτήκαμε. Ήταν κάτι καινούριο, κάτι ωραίο, κάτι καρμικό. Σκέψου μόνο ότι η παράσταση λεγόταν Ένας Αξιοπρεπής Γάμος.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ τις παραγωγές του Netflix, όμως είναι λίγο περίεργο όλο αυτό που συμβαίνει. Άρχισε να με ενοχλεί λίγο το ότι τόσα εκατομμύρια άνθρωποι είμαστε πάνω στην ίδια πλατφόρμα και παρακολουθούμε τα ίδια πράγματα, όσο καλογυρισμένα κι αν είναι. Ότι δεν ψάχνουμε αρκετά να δούμε εκείνο που θέλουμε.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ταλαιπωρεί περισσότερο στην καθημερινότητά μου είναι ο θυμός μου. Επίσης, είμαι λίγο δύσκαμπτος στα θέματα που έχουν να κάνουν με το πρόγραμμα. Με αναστατώνει αρκετά όταν κάτι που προγραμματίζω ανατρέπεται. Κάποιες φορές έχω την ανάγκη να πάω κάπου και να μου πουν, κάνε αυτό. Να μην έχω συνέχεια την ευθύνη.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι έχω ένα παιδί σίγουρα άλλαξε τον τρόπο που υπάρχω μέσα στην ημέρα. Υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα για έναν άλλο άνθρωπο. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πώς μεγαλώνει, πώς αλλάζει, πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένα παιδί. Αυτό που με έμαθε είναι να είμαι πιο δοτικός.
Η ΕΥΤΥΧΙΑ… Νομίζω ότι είναι περίοδοι κατά τις οποίες γίνονται πράγματα που είναι σημαντικά για σένα. Ένιωσα ευδαιμονία και τύχη και με μικρά και με μεγάλα πράγματα που συνέβησαν. Αλλά ξέρεις τι; Η μνήμη, νομίζω, παίζει περίεργα παιχνίδια μέσα μας και η νοσταλγία αυτών των στιγμών τις εξιδανικεύει με κάποιο τρόπο.
Φωτογραφία: Μιχάλης Κυπριανού, Styling: Έλλη Αργυρίδου
