Ο ταλαντούχος στιχουργός, Σταύρος Σταύρου γράφει ένα κείμενο-φόρος τιμής σε αυτά που μένουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα μεγάλα. Τα ουσιαστικά.
Πετάξαμε στα σύννεφα όταν μας ανακοίνωσαν ότι βρισκόμασταν ανάμεσα στα τρία σχολεία που προκρίθηκαν στην τελική φάση. Παρουσιάσαμε για άλλη μια φορά την παράστασή μας, ενώπιον της κριτικής επιτροπής, στον χώρο που τώρα βρίσκονται οι Αποθήκες ΘΟΚ. Ήταν το έργο Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα του Πιραντέλλο. Τελικά μοιραστήκαμε το πρώτο βραβείο με το Λύκειο Κοκκινοχωρίων Φώτη Πίττα. Το πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας. Στη συνέχεια έπρεπε να επιλεχθεί μέσω κλήρωσης το σχολείο που θα ταξίδευε στην Αθήνα, για το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Σχολικού Θέατρου. Ήμασταν οι τυχεροί…
Στην Αθήνα ζήσαμε υπέροχες στιγμές. Μας θυμάμαι να προσπαθούμε να μετατρέψουμε σε μαύρο το ροζ σκηνικό που ήταν ήδη στημένο στο θέατρο Ακάδημος. Μεγάλες λωρίδες μαύρου υφάσματος, συρραπτικά, μαύρα κουτιά παπουτσιών… Κάναμε ό,τι μπορούσαμε! Πάντα δίπλα μας η καθηγήτριά μας, Μάρω Πολυδώρου, και εκ μέρους του ΘΟΚ η υπέροχη Μαρίνα Μαλένη. Και έφτασε η στιγμή να ανέβουμε στη σκηνή. Το καρδιοχτύπι το θυμάμαι μέχρι και σήμερα. Κάτω στην πλατεία είχε καμιά τριανταριά άτομα. Και τι έγινε; Για μας ήταν πολλοί! Την επόμενη μέρα επέστρεψα στην Κύπρο γιατί έδινα εξετάσεις. Επέστρεψα γεμάτος!
Αυτά όλα συνέβησαν στο μακρινό 2006, όταν ήμουν ακόμα μαθητής της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας. Θυμήθηκα την εμπειρία αυτή πριν λίγες μέρες, όταν έβλεπα μια εξαιρετική ομάδα κοριτσιών της Αμερικανικής Ακαδημίας Λάρνακας να πανηγυρίζει για την πρώτη θέση που πήρε στον διαγωνισμό Junior Achievement, για ένα καταπληκτικό προϊόν που δημιούργησε.
Διάβασε ακόμη – Artbits: Με ανοιχτές κεραίες
Το παρόν κείμενο, λοιπόν, είναι ένας φόρος τιμής σε αυτά που μένουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα μεγάλα. Τα ουσιαστικά. Τα έντονα συναισθήματα, τα γέλια, τα δάκρυα χαράς, τα καρδιοχτύπια. Η χαρά του να ανακαλύπτεις τον κόσμο, σε μια ηλικία που πρέπει να κάνεις ακριβώς αυτό.
Τις μέρες αυτές οι μαθητές μας δίνουν εξετάσεις, βιώνοντας συναισθήματα εξίσου πρωτόγνωρα. Κάποιοι θα καταφέρουν να πετύχουν τον στόχο τους και να πάρουν θέση στο πανεπιστήμιο της επιλογής τους. Άλλοι δε θα τα καταφέρουν. Η γνώση ναι, είναι και σημαντική και πολύτιμη. Φτάνει να είναι ουσιαστική και όχι απλώς ένα εργαλείο βαθμοθηρίας. Από κει και πέρα είναι πολλά άλλα που μένουν. Αρκετά από αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα με τη σχέση που θα αναπτύξει ο μαθητής με τον πολιτισμό, την κοινωνία, τον κόσμο. Και για να συμβεί αυτό είναι αναγκαία η στήριξη του γονέα , του εκπαιδευτικού, αλλά και της πολιτείας.
Όσον αφορά στους Αγώνες Σχολικού Θεάτρου, στους οποίους αναφέρθηκα προηγουμένως, δεν πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια λόγω της πανδημίας. Ας αναλογιστούμε πόσα έχασαν τα παιδιά μας λόγω αυτής της διακοπής και ας κατανοήσουμε επιτέλους ως κοινωνία τον ρόλο που θα πρέπει να διαδραματίζει ο πολιτισμός, επί καθημερινής βάσης, στις σχολικές αίθουσες…
