Ο ταλαντούχος στιχουργός, Σταύρος Σταύρου μας μιλά για τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το τραγούδι δεν ξέρουν από πού πρέπει να πιάσουν το νήμα.
Λόγω της ιδιότητάς μου, πολύ συχνά συναντώ νέους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με το χώρο του τραγουδιού, είτε ως ερμηνευτές είτε ως δημιουργοί. Αρκετές φορές αυτά τα παιδιά με προσεγγίζουν μέσω των social media. Άλλες φορές τα συναντώ τυχαία σε παραστάσεις ή σε εκπομπές. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η δίψα τους να εκφραστούν, να δημιουργήσουν, να επικοινωνήσουν το ταλέντο τους. Όλοι τους θέλουν να κάνουν μια αρχή…
Σε αντίθεση με τους νέους ηθοποιούς, που έχουν συχνότερα την ευκαιρία να λάβουν μέρος σε ακροάσεις για διάφορες παραγωγές, τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το τραγούδι δεν ξέρουν από πού πρέπει να πιάσουν το νήμα. Βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα χάος. Έχουν ταλέντο, έχουν όνειρα, δε γνωρίζουν όμως ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν για να τα κάνουν πραγματικότητα.
“Πώς μπορώ να ξεκινήσω;”. Αυτή είναι μια ερώτηση που ακούω συχνά. Η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζω την απάντηση. Σε μια εποχή που η δισκογραφία σε Ελλάδα και Κύπρο είναι ανύπαρκτη, οι δρόμοι είναι διαφορετικοί πια. Μουσική θα υπάρχει πάντα. Πάντοτε θα βγαίνουν τραγούδια, πάντοτε θα γίνονται ζωντανές εμφανίσεις. Μόνο που η “καριέρα” όπως την ξέραμε τόσα χρόνια ή όπως τη φαντάζονται τα νέα παιδιά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Διάβασε ακόμη – Artbits: Η επόμενη μέρα
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να γνωρίζουν καλά όσοι επιλέγουν να λάβουν μέρος σε κάποιο τηλεοπτικό παιχνίδι για να κάνουν την αρχή. Δεν έχω κανένα θέμα με τα παιχνίδια αυτά. Είναι γεγονός, όμως, ότι αυτό που τάζουν στα παιδιά είναι εκείνο ακριβώς το είδος της καριέρας που δεν υπάρχει πια. Αν ένα παιδί δηλώσει συμμετοχή εξοικειωμένο με αυτή την πραγματικότητα και έτοιμο να δεχτεί την αναπόφευκτη πτώση που θα επέλθει μετά την εκτόξευση, τέτοιες εκπομπές μπορούν όντως να αποτελέσουν μια πλατφόρμα.
Πέραν όμως από τον τρόπο που θα επιλέξει το κάθε παιδί να κάνει την αρχή, απαιτείται η κοινωνία να έχει ανοιχτές κεραίες. Όπως ανοιχτές κεραίες, βεβαίως, πρέπει να έχουν και οι άνθρωποι του πολιτισμού. Οφείλουμε να ανακαλύψουμε αυτά τα παιδιά, να τα στηρίξουμε, να τους δώσουμε βήμα. Οφείλουμε να ιχνηλατήσουμε μαζί τους τη νέα αυτή εποχή. Οφείλουμε να τα ακούσουμε αν μη τι άλλο. Μόνο έτσι θα μπορούν να πειστούν ότι υπάρχουν δρόμοι εξίσου δημιουργικοί και όμορφοι με αυτούς που ήταν συνυφασμένοι με τη στενή έννοια της λέξης “καριέρα”…
