Η ιστορία του σπουδαίου Έλληνα μουσικοσυνθέτη μέσα από τα ημερολόγια του.
“21 Αυγούστου 1967 – Μπουμπουλίνας – Φυλακές Αβέρωφ: “Στις 21 Αυγούστου πιάστηκα στο Χαϊδάρι. Στο τέταρτο πάτωμα στην οδό Μπουμπουλίνας, στο κελί αριθμός 4 περίμενα το μαρτύριο και τον θάνατο. Στις 4 Σεπτεμβρίου μου έφεραν χαρτί και μολύβι. Τότε έγραψα 32 ποιήματα. Τις προηγούμενες μέρες τις πέρασα με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο περιμένοντας να με πάρουν για το μαρτύριο ή για την εκτέλεση. Όλη μου η ύπαρξη σημαδεύτηκε από την αναμονή του βέβαιου θανάτου”: γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης στο προσωπικό του ημερολόγιο την χρονική περίοδο ανάμεσα στο 1967 και το 1977, αποσπάσματα του οποίου εκδόθηκαν για πρώτη φορά στο βιβλίο “Το Χρέος”, μία πραγματικά συγκλονιστική κατάθεση από τα όσα στα αλήθεια διαδραματίζονταν μέσα στις φυλάκες όπου αιχμάλωτοι της Χούντας εκβιάστηκαν, βασανίστηκαν, πέθαναν μαρτυρικά. Αλλά και αργότερα, την εποχή της εξορίας και την περιόδο της πτώσης της δικτοτορίας και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Διάβασε ακόμη – Πέθανε ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης σε ηλικία 96 ετών
Τα κείμενα του αποτέλεσαν και εξακολουθούν να αποτελούν μία από τις περιγραφικότερες και πιο ανατριχιαστικές μαρτυρίες από τη ζωή στις Φυλακές Αβέρωφ στο Χαϊδάρι. Εκεί όπου ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης, ο άνθρωπος που κατάφερε να αποτυπώσει στη μουσική του ολόκληρη την Μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας, κρατήθηκε, βασανίστηκε φρικτά και έγραψε τελικά μερικές από τις σπουδαιότερες συνθέσεις του, αλλά και πολλά ποιήματα.
“Καθώς ο χρόνος κυλούσε επίμονα και βασανιστικά έβλεπα με το νου μου, καθαρά, την εικόνα της τελευταίας στιγμής. Ο πρωινός ουρανός είχε ένα χρώμα βαθύ γαλάζιο. Η ατμόσφαιρα διάφανη, με κρυσταλλένια καθαρότητα. Τι θα φώναζα σ’ αυτήν την στιγμή του τέλους; Αυτή η σκέψη μου έγινε τυραννική. Ένας φρουρός έμενε πάντα μέσα στο κελί μαζί μου. Άν είχε κάποια κατανόηση μπορούσα τότε να κουβεντιάζω λίγο μαζί του. Ζήτω η ζωή! Ζήτω η ζωή! Ζήτω η ζωή! Να φωνάξω άραγες “Ζήτω η ομορφιά”, “Ζήτω η αγάπη”;” γράφει παρακάτω ο κορυφαίος συνθέτης που “έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών.
Ποιο ήταν, όμως, το Χρέος για το οποίο αγωνίστηκε ο Μίκης Θεοδωράκης, το Χρέος για το οποίο κάποτε τιμωρήθηκε, πόνεσε, μαρτύρησε; Το Χρέος για το οποίο δεν έπαψε ποτέ να μιλάει; Το Χρέος είναι η Ελευθερία, χωρίς αυτή κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει, να ανθίσει, να υπάρξει. Η Ελευθερία συνώνυμη με την ομορφιά και την αγάπη, η Ελευθερία που δεν ανήκει σε συγκεκριμένο πολιτικό δόγμα, που δεν γίνεται να είναι κανενός, που αφορά κάθε οντότητα στον κόσμο ξεχωριστά και συνολικά την ίδια ακριβώς στιγμή.
“Τίποτα δεν είναι πιο αναγκαίο και πολύτιμο για τον Άνθρωπο παρά η Ελευθερία. Αν δεν έχεις τροφή, αν δεν έχεις γνώσεις, αν δεν έχεις ανέσεις υποφέρεις. Αν δεν έχεις Ελευθερία, τότε δεν υπάρχεις. Γιατί τότε δεν μπορείς να λογαριάζεσαι για Άνθρωπος. Τι είναι η Ελευθερία; Ελευθερία είναι η Ευθύνη. Είναι να είσαι υπεύθυνος. Να κρατάς σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίπτωση, το μερίδιο της Ευθύνης που σου αναλογεί μέσα στον καταμερισμό της ομάδας και της κοινότητας. Ελευθερία είναι να σκέφτομαι, να σχεδιάζω και να αποφασίζω κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση μαζί με τους άλλους για λογαριασμό μου και λογαριασμό των άλλων. Όταν ένας άλλος το κάνει για λογαριασμό μου, είτε άτομο είναι αυτός, είτε κόμμα, τότε εγώ δεν είμαι ελεύθερος. Γιατί Ελευθερία είναι το δικαίωμα να είμαι υπεύθυνος κάθε στιγμή, σε κάθε περίπτωση. Ελευθερία είναι ΤΟ ΧΡΕΟΣ”.
Πηγή: Madame Figaro
Φωτογραφία: instagram/ @zanlouka
