Ο σπουδαίος ηθοποιός απαντά στις ερωτήσεις της Αντωνίας Χαραλάμπους.
Q: Τι πρέπει να έχουν κατά νου οι νεότερες γενιές εάν θέλουν να τιμούν πραγματικά την τέχνη του θεάτρου;
A: Θα τολμούσα να πω ότι το θέατρο μοιάζει με τη μαρτυρία ενός ανθρώπου στα μάτια των άλλων. Μπροστά στα μάτια των άλλων είναι ο ορισμός του θεάτρου με μια έννοια. Είναι ωραίο να βλέπεις τους νέους ηθοποιούς να κάνουν θέατρο έτοιμοι με γενναιότητα να αφεθούν στην έκθεση. Χωρίς καμιά προσπάθεια συγκάλυψης του εαυτού. Παρά μόνο μιας εκτεθειμένης ψυχής στη σκηνή, που έτοιμη στέκεται να πει μια ιστορία, χωρίς καμιά ανάγκη για επιβράβευση ή θαυμασμό.
Q: Ποιο είναι το σημαντικότερο που σε δίδαξε το θέατρο μέσα στα χρόνια;
A: Αναζητώ χαρά. Άρα θεό. Δεν πρόκειται για ειρήνη, αλλά για έναν πόλεμο ανάμεσα σε ένα μεγάλο ψέμα που γίνεται ανάγκη για να λεχθεί μια ωραία αλήθεια. Ανάμεσα εκεί βρίσκεται η έννοια του απρόοπτου. Εκεί, δηλαδή, που καταρρέει μπροστά μας η σύμβαση και λέμε «αχ, τι ωραία». Αυτό το «τι ωραία» είναι η αποθέωση του θεάτρου. Εκεί όπου απορρυθμίζεται το έξω με το μέσα. Ο κόσμος με τον εαυτό. Μιλώ για την απρόοπτη στιγμή (έκπληξη) μέσα σε μια σύμβαση που μοιάζει να μπορώ να την αναγνωρίσω, άρα να μην την αντέχω, αφού δεν με εκπλήσσει. Σε ένα μεγάλο βαθμό η αναζήτησή μου γι’ αυτή την αποκάλυψη-έκπληξη προκύπτει από μια αμφίθυμη σχέση μου με το θέατρο. Η οποία είναι ότι το αγαπώ και το μισώ. Το πιστεύω και το φοβάμαι. Το αγκαλιάζω και το κοιτώ και τόσα άλλα που μου συμβαίνουν μέσα στη συναρπαστικότητά του.
Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη στη Madame Figaro που κυκλοφορεί
