Για τον Μανώλη ή Μανόλη όπως και εάν γράφεται.
Της Ελευθερίας Παπαδάκη
Είναι μερικοί άνθρωποι που τυχαίνει να τους γνωρίσεις. Δεν το ξέρεις απλά συμβαίνει και όταν συμβεί σου αλλάζει όλη σου η ζωή.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν το λεγόμενο άστρο, δεν χρειάζεται να μιλήσουν πολλά αλλά η παρουσία τους και μόνο προκαλεί θόρυβο. Κερδίσουν τις εντυπώσεις γιατί απλά το έχουν. Δεν χρειάζεται να πουν πολλά αλλά διαφέρουν. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ αλλά τους προσέχεις.
Διάβασε ακόμη – Αντώνης Τσαπατάκης: Όταν το αδύνατο γίνεται δυνατό
Αυτό τον άνθρωπο είχα την τύχη να συναντήσω πέρυσι και εγώ χωρίς όμως να το καταλάβω, το διαπίστωσα μετά. Όταν βρίσκεσαι σε ένα τέλμα και θεωρείς πως τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα, ξαφνικά με την παρουσία κάποιων ανθρώπων τα πράγματα καλυτερεύουν. Κάθε φορά λοιπόν που συναντούσα τον συγκεκριμένο άνθρωπο τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα απροσδόκητα καλά. Επεδίωξα να τον γνωρίσω όχι γιατί υπήρχε ερωτικό ενδιαφέρον ούτε υπήρχε ούτε θα υπάρξει αλλά επειδή κάθε φορά που τον συναντούσα είχε θετική ενέργεια, πηγαία καλοσύνη και σου ενέπνεε και σου εμπνέει σεβασμό και εκτίμηση.
Γνωρίζοντας τον όσο μπορώ δηλαδή να τον γνωρίσω πάντα θα πάρω κάτι καλό. Ουδέποτε έχω ακούσει κάτι αρνητικό από τον ίδιο και κάθε φορά που θα τον συναντήσω ότι έχω πει για μένα θα γίνει. Ανεξήγητα όμως θα γίνει. Είναι τύχη και ευλογία να συναντάς τέτοιους ανθρώπους λοιπόν και να τους κρατάς στην ζωή σου. Βέβαια είναι οι πιο “δύσκολοι”, μία κατηγορία από μόνοι τους που δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια να τους πλησιάσεις παραπάνω.
Διάβασε ακόμη – Ραφαέλα Μιλτιάδους: Μία γυναίκα με μεγαλείο ψυχής
Η αύρα του μοιάζει τόσο οικεία, που όταν μιλάτε νιώθεις ότι είσαι σ’ ένα ήσυχο και γαλήνιο εξωτικό μέρος όπου κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει. Την πρώτη φορά που θ’ αντικρίσεις το βλέμμα του, θα το αποτυπώσεις στη μνήμη σου τόσο βαθιά, σαν πυρωμένο σίδερο και θα μπορείς να το αναγνωρίσεις μέσα σε πλήθος προσώπων σαν από ένστικτο.
Αυτός ο άνθρωπος που σου ‘δώσε πνοή άθελά του, χωρίς να το γνωρίζει, τη στιγμή που πέθαινες από ασφυξία κι έχανες την πίστη σου. Τη στιγμή που νόμιζες ότι η φλόγα του πάθους κι η όρεξη για να ζεις τη ζωή στο έπακρο άρχισε να σβήνει σιγά-σιγά.
Είναι εκείνη η ξεχωριστή στιγμή που συναντάς ένα τόσο μοναδικό κράμα ανθρώπου, που το ‘χεις ξεχωρίσει απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που του μίλησες.
Που του έδωσες το χέρι για τη χειραψία γνωριμίας και που το χαμόγελό του έδιωξε όλα τα προβλήματα που είχες στοιβαγμένα μέσα στο κεφάλι σου, χωρίς καμία προσπάθεια. Εκείνος ο άνθρωπος που με την πρώτη του κουβέντα και την πρώτη του ματιά, ήταν σαν να σου ‘λεγε “Ήρθα, συγγνώμη που άργησα τόσο”.
Όλοι μας έχουμε συναντήσει έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μας κάποια χρονική στιγμή. Κάποιον άνθρωπο που τον θυμόμαστε με ρομαντικές σκέψεις ή ακόμα μπορούμε και τον ζούμε, έχοντάς τον δίπλα μας. Όσοι δεν είχατε την τύχη να γνωρίσετε κάτι παρόμοιο ακόμα, κρατηθείτε καλά, γιατί θα συμβεί αργά ή γρήγορα κι είναι αναπόφευκτο.
Αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν να τον σέβεστε και να τον τιμάτε. Να είστε ειλικρινής μαζί του και να χαίρεστε που υπάρχει στην ζωή σας.
