Μια έκθεση φωτογραφίας που εξερευνά το γυναικείο σώμα, τη γυναικεία φύση αλλά και τη σχέση τους με το θαλασσινό τοπίο της Κύπρου.
Η φωτογράφος Λουκία Χατζηγιάννη επέστρεψε πρόσφατα από την Ολλανδία όπου σπούδασε Νευρολογία. Εμπνευσμένη από την κουλτούρα και ιστορία του κέντρου της παλιάς Λευκωσίας, έχτισε τον δικό της σκοτεινό θάλαμο και ξεκίνησε να εμφανίζει τις φωτογραφίες της.
Οι “Νηρηίδες” σηματοδοτούν την πρώτη ατομική της έκθεση και την απόφασή της να εμβαθύνει τη σχέση της με τον χώρο της φωτογραφίας.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλάει αποκλειστικά στη Madame Figaro για την έμπνευση πίσω από την πρώτη της έκθεση αλλά και για όλα εκείνα που τη συναρπάζουν και αποτυπώνει μέσα από το φωτογραφικό της φακό.
Πώς προέκυψε η σχέση σου με τη φωτογραφία;
Η πρώτη μου επαφή με τη φωτογραφία ήταν στα 9 μου, όταν ο ξάδερφος μου, μου εξήγησε πώς να φωτογραφίζω τα αστέρια, σε ένα βουνό στη Γεωργία. Θυμάμαι να μου εξηγεί ότι στην κάμερα τα αστέρια εμφανίζονται πιο θολά, διότι κινούνται πιο γρήγορα από αυτό που μπορεί να απαθανατίσει η κάμερα. Μετά από εκείνη την νύχτα, η κάμερα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι μου και ξεκίνησα να πειραματίζομαι με διάφορα είδη φωτογραφίας. Κατά τη διάρκεια των backpacking ταξιδιών μου, είχα πάντα μαζί μου μια κάμερα, και η φωτογραφία ήταν ένας τρόπος μέσα από τον οποίο μπορούσα να γνωρίζω ανθρώπους και γενικότερα τον κόσμο.
Και η επιλογή της αναλογικής φωτογραφίας;
Ένα σημαντικό κομμάτι της φωτογραφίας είναι να είμαι παρούσα στη στιγμή και να αλληλοεπιδρώ με τους ανθρώπους. Η αναλογική φωτογραφία χρειάζεται συγκέντρωση, αφοσίωση και χρόνο, γι’ αυτό και θεωρώ τη διαδικασία πιο προσωπική και ενδιαφέρουσα. Προσωπικά, βρίσκω τη διαδικασία αυτή πολύ ρομαντική.
Ασχολείσαι και με άλλες μορφές φωτογραφίας;
Ασχολούμαι επαγγελματικά με τη φωτογραφία και τη βιντεογράφηση, σε μια διαφημιστική εταιρία, άρα καθημερινά χρησιμοποιώ ψηφιακές φωτογραφίες. Θεωρώ πως αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που επιλέγω ως προσωπικό τρόπο έκφρασης την αναλογική φωτογραφία.
Μίλησε μας για την πρώτη ατομική σου έκθεση με τίτλο “Νηρηίδες”. Τι πραγματεύεται;
Τον τελευταίο χρόνο ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για το τι σημαίνει θηλυκότητα για μένα και για άλλες γυναίκες, πώς αντιλαμβάνονται το σώμα τους και πώς συνδέονται οι ίδιες με το σώμα τους, και μέσω αυτού με τον κόσμο. Θεωρώ ότι συχνά το κοινωνικό πλαίσιο δεν προσφέρεται για συζήτηση αυτών των θεμάτων και αυτός ήταν ο πιο κοντινός σε μένα τρόπος να τα εξερευνήσω.
Στην Ελληνική μυθολογία, οι Νηρηίδες ήταν θεότητες του Αιγαίου, γνωστές για την ομορφιά τους και την προστασία που πρόσφεραν στους ναύτες. Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο πίνακα που μου έκανε εντύπωση σε ένα μουσείο, που φέρει τον τίτλο “Θρίαμβος της Αμφιτρίτης” του Hugues Taraval. Σκεφτόμουν τον συγκεκριμένο πίνακα για αρκετό καιρό και θεωρώ ότι ήταν η κύρια έμπνευση πίσω από τον τίτλο της έκθεσης.
Τι είναι αυτό που σε συναρπάζει στο γυναικείο σώμα και πώς συνδέεται και αλληλοεπιδρά με το θαλασσινό τοπίο της Κύπρου;
Καθώς μεγάλωσα στην Δερύνεια, ήμουν κοντά στη θάλασσα για το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Δεν νομίζω ότι είχα αντιληφθεί πόσο σημαντική ήταν για μένα η θάλασσα μέχρι που μετακόμισα στην Ολλανδία για πέντε χρόνια. Μου είχε λείψει να βρίσκομαι κοντά της σχεδόν καθημερινά. Έβγαλα πολύ λίγες φωτογραφίες κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη Νευρολογία, κάτι που με έκανε να καταλάβω ότι αυτό που μου έδινε έμπνευση ήταν η θάλασσα. Όταν ήρθα πίσω στη Κύπρο, η πρώτη φωτο που έβγαλα ήταν της Ερασμίας, το κορίτσι που βρίσκεται στο poster της έκθεσης, σε μια παραλία κοντά από το πατρικό μου.
Πώς προέκυψε η επιλογή των μαυρόασπρων φωτογραφιών για τη συγκεκριμένη έκθεση; Γιατί επέλεξες να αφαιρέσεις τα χρώματα;
Νιώθω ότι τα χρώματα κάποτε μας αποσπούν την προσοχή από αυτό που βρίσκεται μπροστά μας, το οποίο σε αυτήν την περίπτωση είναι η ομορφιά των γυναικών που φωτογράφισα. Η προσωπικότητά τους ήταν αρκετά δυνατή και αισθάνθηκα ότι το χρώμα δεν ήταν απαραίτητο στοιχείο. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, ήθελα επίσης να μεταφέρω το συναίσθημα που ένιωσα μέσα από αυτές τις γυναίκες, χωρίς να εμποδίζει το χρώμα αυτή την επικοινωνία. Ωστόσο, υπάρχουν τρεις έγχρωμες εκτυπώσεις που επέλεξα να συμπεριλάβω στην έκθεση, αλλά τα χρώματα είναι πολύ ήρεμα και δεν απαιτούν προσοχή.
Ποια είναι τα ερεθίσματα σου; Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για μια φωτογραφία;
Βρίσκω αρκετή έμπνευση στο να περνάω μόνο χρόνο κοντά στη φύση και επίσης στο να συναντώ νέους ανθρώπους. Ξοδεύω πολύ χρόνο παρατηρώντας και προσπαθώντας να καταλάβω και τα δύο. Επισκέπτομαι επίσης πολλές γκαλερί όταν ταξιδεύω και βλέπω πίνακες για ώρες, προσπαθώντας μερικές φορές να απομνημονεύσω όλες τις λεπτομέρειες τους. Μια άλλη, ίσως και η πιο σημαντική πηγή έμπνευσης, ήταν πάντα το διάβασμα βιβλίων. Μου αρέσει να διαβάζω για τις ζωές άλλων ανθρώπων και την εμπειρία τους για τον κόσμο. Ένας φωτογράφος για τον οποίο διαβάζω πρόσφατα είναι ο Alfred Stieglitz – θαυμάζω πραγματικά τα πορτρέτα του για τη ζωγράφο Georgia O’Keeffe, που ήταν και η σύζυγός του. Έχω επίσης διαβάσει και για τον Ansel Adams και τον τρόπο του να εξερευνά τη φύση μέσω της φωτογραφίας τοπίου.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον σε σχέση με τη φωτογραφία;
Μέχρι στιγμής με πήρε στην Αφρική και την Κορέα και σε μέρη του κόσμου που μου κινούσαν την περιέργεια και ήθελα να τα φωτογραφίσω και δεν ήξερα ότι θα ήταν τόσο όμορφα. Με έφερε επίσης πίσω στην Κύπρο όπου έφτιαξα ένα σκοτεινό δωμάτιο στην παλιά πόλη της Λευκωσίας και αυτό με έφερε σε επαφή με πολλούς όμορφους ανθρώπους. Αυτά είναι πράγματα που δεν σχεδίαζα απαραίτητα να κάνω μέσω της φωτογραφίας, αλλά συνέβη λόγω της περιέργειας και της ανάγκης μου να συνεχίσω να δημιουργώ. Θα ήθελα να διατηρήσω αυτήν την ανάγκη και την περιέργεια, και θα ήθελα να συνεχίσω να τη μοιράζομαι με τον κόσμο.
Ιnfo: nOise, Περικλέους 10, Λευκωσία (Δευτέρα με Κυριακή 19:00 – 21:00), www.loukiah.com , instagram/ @loukiaa , @noisecy
Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι 15 Ιουλίου.
