Είναι μια από τις πιο επιδραστικές γυναίκες παγκοσμίως. Μotivational speaker, καλλιτέχνις και ανθρωπίστρια, η Muniba Mazari κρύβει μια συγκλονιστική ιστορία δύναμης.
Toυ Ανδρέα Kάτσιη
Στα 32 της χρόνια, η Muniba Mazari έχει ζήσει ήδη δύο ζωές. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα με οδηγό τον πρώην σύζυγό της, ήταν αυτό που τελικά την καθόρισε και της άλλαξε ουσιαστικά τη ζωή. Όχι γιατί προκάλεσε παράλυση στα κάτω άκρα της -άλλωστε, όπως λέει η ίδια, το αναπηρικό αμαξίδιο έφερε μαζί του τόση σοφία και δύναμη που δεν θυμάται καν πώς ήταν πριν από αυτό- αλλά γιατί στάθηκε η αφορμή να αγαπήσει τον νέο εαυτό της και να αγκαλιάσει τη Muniba. Ήταν επίσης και η μέρα που ξαναγεννήθηκε και ανακάλυψε τον σκοπό για τον οποίο είχε γεννηθεί. Έναν σκοπό τον οποίο μοιράζεται με όλο τον κόσμο. Η «Σιδηρά Κυρία» του Πακιστάν, όπως την αποκαλούν στην πατρίδα της, και μια από τις πιο δυναμικές motivational speakers εν ζωή, διηγήθηκε την ιστορία της στη Madame Figaro λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας, στο πλαίσιο του 2ου Ιnspirational Event Repaint your Life. «Βρίσκομαι εδώ για να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία ευγνωμοσύνης και επιβίωσης. Μια ιστορία για το πώς η εσωτερική μας δύναμη μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο και φόβο που μας κυριεύει» μου λέει ανοίγοντας την καρδιά της.
Ζωή χωρίς χρώμα
Ο Mark Twain είπε πως «Οι δύο πιο σημαντικές ημέρες στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η μέρα που θα γεννηθεί και η μέρα που θα ανακαλύψει το γιατί». Γεννήθηκα στις 3 Μαρτίου και στις 27 Φεβρουαρίου, την ημέρα του φρικτού αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που ενεπλάκη, ανακάλυψα το γιατί. Μπορεί να διαλύθηκα σωματικά, αλλά η ψυχή μου μεταμορφώθηκε. Υπήρξε, ωστόσο, μια περίοδος που δεν μπορούσα να δω τα χρώματα. Ήταν τότε που βρισκόμουν στο χείλος της απόγνωσης, που αμφισβητούσα την ύπαρξή μου και αναρωτιόμουν γιατί είμαι ακόμα ζωντανή. Τότε η μητέρα και τα αδέλφια μου, μου έδωσαν λίγη ελπίδα αγοράζοντάς μου μερικές μπογιές, πινέλα και καμβάδες, ενόσω ήμουν ακόμα στο κρεβάτι της ανάρρωσης. Ξεκίνησα να ζωγραφίζω με το παραμορφωμένο μου χέρι και εκεί αισθάνθηκα ότι αυτή η γλυκιά χειρονομία της οικογένειάς μου, ξαναχρωμάτισε τη ζωή μου. Μέσα σε όλη αυτήν τη ματαιότητα και τον πόνο, πάντα βρίσκεις έναν λόγο να ζεις και αυτός ο λόγος είναι που καθορίζει το μονοπάτι που θα βαδίσεις έπειτα. Τον πόνο μου, λοιπόν, τον έκανα δύναμη και βρέθηκα κοντά σε ανθρώπους που βίωναν τον ίδιο και χειρότερο πόνο από εμένα βοηθώντας τους να βρουν ξανά το φως.
My story
Πάντα πίστευα πως όταν φτάσεις στο σημείο να μοιράζεσαι την ιστορία σου, χωρίς να κλαις, σημαίνει πως έχεις θεραπευτεί και εγώ το έχω κάνει. Το λέω αυτό έχοντας πλήρη επίγνωση πως ο χρόνος και οι άνθρωποι δεν μπορούν να σε θεραπεύσουν. Μόνο εσύ μπορείς να θεραπεύσεις τις πληγές σου. Η ιστορία της ζωής μου, λοιπόν, αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζω τον κόσμο με ένα μεγάλο χαμόγελο παρά τις αντιξοότητες που μπορεί να προκύψουν, πώς να είμαι ευέλικτη απέναντι σε κάθε είδους εμπόδια και αναποδιές, να θυμάμαι το πόσο δυνατή και ταυτόχρονα πόσο ευάλωτη είμαι, να μοιράζομαι την εσωτερική μου δύναμη και το φως με τον υπόλοιπο κόσμο χωρίς ιδιοτέλεια, να αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι, γιατί μόνο τότε θα με αποδεχτούν και θα με αναγνωρίσουν οι υπόλοιποι. Άλλωστε πρέπει να έχουμε κατά νου πως οι ήρωες της δικής μας ιστορίας είμαστε μονάχα εμείς και οι ήρωες δεν τα παρατούν.
Inner power
Όταν άρχισαν να με αποκαλούν «Σιδηρά Κυρία» στη χώρα μου, νόμιζα πως ήταν εξαιτίας των μεταλλικών στηριγμάτων που έχω στην πλάτη και το δεξί μου χέρι. Στη συνέχεια ανακάλυψα πως ο λόγος που με χαρακτήριζαν έτσι είναι για την ατσάλινη θέληση, την οποία ευλογήθηκα να κουβαλώ. Όλο αυτό που συνέβη ήταν η δική μου αναγέννηση. Αν είχα την ευκαιρία να επιστρέψω σε αυτό που ήμουν προηγουμένως, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα έλεγα όχι. Αυτό το ατύχημα με μεταμόρφωσε σε μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Το αμαξίδιο, που ήρθε μαζί με το ατύχημα, έφερε τόση σοφία και δύναμη μαζί, που κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει ξανά τις αποφάσεις μου. Όλα αυτά μού έμαθαν πως όταν νοιάζεσαι για τους ανθρώπους γύρω σου, ο Θεός θα σε φροντίσει. Έμαθα πως η αγάπη και η συμπόνια είναι ανούσιες, όταν δεν είναι ανιδιοτελείς.
Η δύναμη της θέλησης
Δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ. Αυτή είναι η συμβουλή μου. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, είναι η μοναδική που μπορώ να δώσω. Μια συμβουλή που προέρχεται από μία γυναίκα που βρίσκεται σε τροχοκάθισμα τα τελευταία 12 χρόνια. Που το σώμα της έχει παραμορφωθεί και παραλύσει κατά το ήμισυ. Μια γυναίκα που υιοθέτησε ένα παιδί, όταν οι γιατροί της είπαν πως δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει παιδιά. Μία γυναίκα που φοβόταν να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους και κατέληξε να κάνει ομιλίες μπροστά σε χιλιάδες άτομα. Μία γυναίκα που της είπαν πως δεν πρόκειται να ζωγραφίσει ξανά, και σήμερα θεωρείται καλλιτέχνις και τέλος από μία γυναίκα που παραδέχτηκε και αποδέχτηκε πως είναι τέλεια με τις ατέλειές της και αυτό είναι μία χαρά. Οπότε, παρόλες τις αντιξοότητες που η ζωή έριξε στον δρόμο της, αυτή η γυναίκα κατάφερε να γίνει αυτό που πάντα ήθελε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για όλους μας.
Το μότο μου είναι να μοιράζεις το μήνυμα της ελπίδας, της καλοσύνης, της ελαστικότητας και της ανθρωπιάς.
Η μητρότητα
Ο Nael, ο οκτάχρονος γιος μου, γνωρίζει πως είναι η πιο πολύτιμη ευλογία που έχω στη ζωή μου. Παρατηρεί τον κόσμο όταν κυκλοφορούμε σε δημόσια μέρη, ακούει αυτά που λένε για το πώς τα λόγια μου επιδρούν στις ζωές τους, είναι μπροστά όταν μου ζητούν φωτογραφίες και αυτόγραφα στον δρόμο. Όμως βαθιά μέσα του ξέρει πως η μητέρα του είναι απλώς η μαμά του, πρώτα και πάνω απ’ όλα. Μια μαμά που μπροστά του μπορεί να γίνει ευάλωτη και να λυγίζει κάποιες φορές. Ο γιος μου έχει ενσυναίσθηση, με βλέπει σε όλες τις πτυχές μου, μπορεί να δει μέσα στην ψυχή μου. Έτσι γι’ αυτόν είμαι μια μαμά που λατρεύει να παίζει μαζί του και παράλληλα μια γυναίκα που αγαπά να μοιράζεται το ταξίδι της ζωής της με τον υπόλοιπο κόσμο.
Being a woman
Ως μητέρα ενός οκτάχρονου αγοριού, θα ήθελα να πω σε όλες τις μητέρες πως ήρθε η στιγμή να μεγαλώσουν αληθινούς ανθρώπους. Τώρα είναι η ώρα να τους διδάξουν πως το θάρρος, η δύναμη, τα δάκρυα και τα συναισθήματα δεν έχουν φύλο. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να μάθουν στα αγόρια τους να λένε «Μαμά δες, είμαι τόσο δυνατός όσο ένα κορίτσι». Και επίσης θα πρέπει να διδάξουν στα κορίτσια τους πως αυτές είναι οι ηρωίδες του εαυτού τους και πως γεννήθηκαν για να ηγούνται. Πιστεύω πως τη μέρα που θα αρχίσουμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας το σωστό, τότε είναι που θα ξεπεράσουμε επιτέλους αυτήν τη μάχη για την ισότητα των φύλων. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με μία δυνατή γυναίκα. Με μία γυναίκα που ξέρει τι αξίζει και ενδυναμώνει και τον κόσμο γύρω της. Με μία γυναίκα που διαθέτει ατσαλένια θέληση και ταυτόχρονα τρυφερή καρδιά. Με μία γυναίκα που πιστεύει στον εαυτό της. Ας μεγαλώσουμε τέτοιες γυναίκες.
Repaint Your Life
Όλοι μας ανήκουμε σε ένα είδος: το ανθρώπινο. Το μότο μου είναι να μοιράζεις το μήνυμα της ελπίδας, της καλοσύνης, της ελαστικότητας και της ανθρωπιάς. Εκεί που υπάρχουν θεόρατα εμπόδια για να μας χωρίζουν, οι λέξεις πρέπει να βρίσκουν τη δύναμη να θεραπεύουν εκείνους που το χρειάζονται και είναι ευθύνη μας να προσεγγίζουμε όσους κρύβονται, γιατί φοβούνται ή πονούν και να τους προσφέρουμε τη βοήθειά μας. Βρίσκομαι στην Κύπρο για να σας δείξω πως το εσωτερικό φως που κρύβεται μέσα μας, μπορεί να σκορπίσει απύθμενη θετικότητα και τέλος, είμαι εδώ για να σας πω, πως τις μέρες που έχετε τις μαύρες σας, δεν είστε μόνοι, και πραγματικά μπορώ να νιώσω όσα νιώθετε.
