Λίγο πριν τη λαμπερή βραδιά μας μίλησε αποκλειστικά.
Της Στέλλας Γεωργίου
Η Μαρίνα Σπανού είναι ένα κορίτσι μόλις 20 χρόνων και έχει καταφέρει μέχρι στιγμής με το πολύπλευρο ταλέντο της να κάνει σπουδαία και σταθερά βήματα ανόδου στον καλλιτεχνικό τομέα.
Η νεαρή καλλιτέχνης, με καταγωγή κατά το ήμισυ από την Κύπρο, που ασχολείται με το τραγούδι, τη δημιουργία και την υποκριτική θα βρεθεί την Τετάρτη, 11 Οκτωβρίου στη σκηνή των 18ων βραβείων Madame Figaro Γυναίκες της Χρονιάς που παρουσιάζει η Estée Lauder, στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο της στο κυπριακό κοινό.
Λίγο πριν τη λαμπερή βραδιά, μίλησε αποκλειστικά στην ιστοσελίδα μας και μας συστήνεται. Δείτε πιο κάτω τη συνέντευξη:
Μαρίνα μου, πότε κατάλαβες ότι η μουσική θέλεις να είναι το επαγγελματικό μονοπάτι που θα ακολουθήσεις στη ζωή σου;
Η μουσική υπήρχε στη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία. Γεννήθηκα σε ένα σπίτι με μαμά μαέστρο, με παρτιτούρες στις βιβλιοθήκες, με πιάνο στο σαλόνι, με Χατζιδάκι και Θεοδωράκη στα ηχεία. Πήγαινα κρυφά, σκαρφάλωνα στο σκαμπό του πιάνου και έδινα αυτοσχέδια κονσέρτα, τα οποία φυσικά δεν απολάμβανε κανείς άλλος παρά μόνο εγώ. Όταν έγινα τεσσάρων με έπιασαν οι γονείς μου και μου είπαν ότι η μουσική θέλει δουλειά και αφοσίωση και πως αν ήθελα να παίζω θα έπρεπε να ξεκινήσω μαθήματα. Έτσι λοιπόν άρχισε το μουσικό μου ταξίδι. Στην αρχή με κλασικό πιάνο, μετά με ποπ τραγούδια που σιγομουρμούριζα, μετά με μια παλιά κιθάρα που βρήκα στο σπίτι, μετά με στιχάκια και μετά με μελωδίες. Μέχρι το λύκειο αγαπούσα τη μουσική αλλά δεν είχα αποφασίσει πως θα ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτή. Τότε προετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις σε δραματικές σχολές για να σπουδάσω θέατρο, ηθοποιός. Ήξερα πως με γοήτευε πολύ η σκηνή. Το καλοκαίρι που τελείωσα το σχολείο αποφάσισα να βγω στο δρόμο να τραγουδήσω. Ήταν απλώς μια ανάγκη επικοινωνίας. Είχα ανακαλύψει τόσα μουσικά είδη στην καραντίνα -που ήταν την αμέσως προηγούμενη περίοδο- και είχα ξεκινήσει να γράφω για να εκφράζομαι που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να επικοινωνήσω μέσω όλων αυτών με κόσμο. Αυτό έφερε τον πρώτο δίσκο -παράλληλα με τις σπουδές μου στο θέατρο- και ο πρώτος δίσκος έφερε το πρώτα λάιβ σε σκηνές. Δεν είπα ποτέ πως θα πάρω αυτό το μονοπάτι. Μάλλον ήρθε και με βρήκε αναπόφευκτα. Κι εγώ πλέον το εμπιστεύομαι.
Αν και μόλις 20 χρονών, έχεις κάνει πολύ προσεγμένα βήματα στον καλλιτεχνικό χώρο. Ποια είναι η πορεία που θέλεις να διαγράψεις στον χώρο;
Έχω όνειρα όσον αφορά στη σχέση μου με τη μουσική. Με ενδιαφέρει η δημιουργία, τα τραγούδια, οι ιστορίες και οι αφηγήσεις τους, είτε είναι στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο είτε αδέσποτα στο Spotify και σε μουσικές πλατφόρμες. Αγαπώ τη σκηνή και θέλω να φτάσω σε ένα σημείο να μπορώ να διαμορφώσω τη συναυλία μου έτσι όπως την οραματίζομαι, με θεατρικά στοιχεία, σαν έναν κόσμο που θα σε παίρνει να σε βουτήξει μέσα του. Σκέφτομαι συνεχώς τρόπους που η τέχνη φέρνει τους ανθρώπους κοντά και αυτό είναι πάντα κύρια ανάγκη μου και γνώμονας που ορίζει τη διαδρομή μου.
Έχεις ολοκληρώσει και σπουδές στην υποκριτική. Θα ήθελες να εργαστείς και ως ηθοποιός;
Φυσικά. Το θέατρο είναι μαγεία και είμαι πολύ χαρούμενη όταν υπηρετώ αυτήν την μαγεία.
Θα έλεγε κανείς ότι είσαι μία πολύπλευρη προσωπικότητα καλλιτεχνικά. Υπάρχει κάτι που να σε γεμίζει περισσότερο (τραγούδι, υποκριτική, σύνθεση);
Νιώθω πως οι τέχνες είναι αλληλένδετες, ειδικά η μουσική με το θέατρο. Χωρίς ρυθμό δεν υπάρχει ιστορία και χωρίς συνθήκη δεν υπάρχει μελωδία. Γι’ αυτό και συνυπάρχουν σε ό,τι κάνω και σκέφτομαι.
Σε λίγες ημέρες θα σε δούμε στη σκηνή των 18ων βραβείων Madame Figaro. Τι να περιμένουμε από εσένα on stage;
Έχω επιλέξει δύο σημαντικά κομμάτια για μένα στο δεύτερο μου σπίτι, που είναι το πιάνο. Τα τραγούδια είναι σταθμοί. Η “Ομόνοια”, το πρώτο κομμάτι που έγραψα, το πρώτο σημείο αναμονής του πρώτου μου δίσκου “Κι Αν Ποτέ Μαραθεί” και ο πυρήνας της ιδέας να εξερευνήσω μουσικά τις περιοχές της Αθήνας και το “Λουλούδι του Δρόμου”, μια διασκευή που με συνοδεύει από την αρχή του μουσικού μου ταξιδιού και με γυρνάει πάντα νοερά στον πεζόδρομο, στην Αρεοπαγίτου, που φιλοξένησε τα άγουρα όνειρά μου.
Δεδομένου ότι η μητέρα σου είναι μουσικός και μάλιστα στο παρελθόν έχει υπάρξει υποψήφια στα βραβεία, θεωρείς ότι η ενασχόλησή σου με τα καλλιτεχνικά ήταν μονόδρομος;
Δεν μπορώ να ξέρω. Το μόνο που πιστεύω είναι ότι είχα κοντά μου όλα τα ερεθίσματα, γλυκές και σκοτεινές εμπειρίες σε σχέση με το αντικείμενο έτσι ώστε να μπορώ μόνη να αποφασίσω αν θέλω να μπω σε αυτόν τον κόσμο.
Αν θα έδινες εσύ ένα βραβείο σε κάποια γυναίκα, ποια θα ήταν και γιατί;
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ένα βραβείο σε όλες τις γυναίκες που παλεύουν για τη δύναμη της θηλυκότητας τους. Στις μάνες, τις γιαγιάδες, τις αδερφές, τις καλλιτέχνιδες, τις γιατρίνες, τις δασκάλες. Που υπάρχουν για εκείνες και τη διπλανή τους. Για όλους.
Βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν ανθίσει τα μουσικά ριάλιτι. Εσύ θα έμπαινες σε μία τέτοια διαδικασία;
Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου σε αυτό το περιβάλλον, τουλάχιστον όχι με τη δεδομένη συνθήκη.
Γνωρίζουμε ότι κατά το ήμισυ είσαι Κύπρια. Τι είναι αυτό που αγαπάς και σε εμπνέει από το νησί;
Αισθάνομαι ότι είναι σπίτι η Κύπρος κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στη Λεμεσό, στην αυλή της γιαγιάς, στο μπαλκόνι του ξαδέρφου μου, στο μόλο και στην παλιά πόλη, στο δεξί τιμόνι. Έχω αναμνήσεις από όλα μου τα παιδικά -ζεστά!- καλοκαίρια στο νησί. Δε μπορώ να διακρίνω στοιχεία μεμονωμένα από εκεί διότι είναι ενσωματωμένα όλα μέσα μου, είναι εγώ. Οι άνθρωποι, η εγκαρδιότητα και η φιλοξενία τους, η θάλασσα, οι δρόμοι, η γλώσσα, η παράδοση. Αγαπώ τη χώρα μου, είναι βαθύ κομμάτι του εαυτού μου.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Ελπίζω να τροφοδοτείται συνεχώς η σχέση μου με τη δημιουργία, ονειρεύομαι χώρους να φιλοξενούν μουσική ερωτευμένων και πονεμένων ανθρώπων, γλυκό μεγάλωμα και προσωπική αφθονία.
Πηγή: ilovestyle.com
