Με τίτλο “An Everlasting Love” παρουσιάζει τα έργα της που δουλεύει τα 22 τελευταία χρόνια με ορυκτά φυσικά χρώματα.
Η Μαρίνα Ολυμπίου γεννήθηκε το 1968 στη Λευκωσία και σπούδασε στο Παρίσι. Αποφοίτησε με άριστα από την Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών των Παρισίων École Nationale Supérieure des Beaux-Arts de Paris µε δίπλωµα στη Γλυπτική – Πολυµέσα.
Το 1994 έλαβε επιχορήγηση για έρευνα και εργάστηκε στο Institut des Hautes Études en Arts Plastiques στο Παρίσι. Το 1995 έλαβε το βραβείο FIACRE για έρευνα στις εικαστικές τέχνες του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισµού. Το 1996 εργάστηκα στο International Studio & Curator Program στη Νέα Υόρκη, το οποίο χρηµατοδοτήθηκε από την Association Française d’Action Artistique (Α.F.A.A.) του Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών.
Έργα της ανήκουν στις ακόλουθες συλλογές: Συλλογή Δάκη Ιωάννου-Αθήνα, Συλλογή Δασκαλόπουλου-Λος Άντζελες, Pierre Nouvion-Μονακό και Marzio Carver-Μονακό, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισµού-Κύπρος, Κεντρική Τράπεζα Κύπρου, Ελληνική Τράπεζα Κύπρου, Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου, Δήµος Λάρνακας, Αρχή Ηλεκτρισµού Κύπρου. Το 1991 παρουσίασα την έκθεση “Η Τέχνη είναι Δικαιοσύνη” στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Centre Georges Pompidou. Ακολούθησαν εκθέσεις στην γκαλερύ Renos Xippas στο Παρίσι και στη Lehmann Maupin Gallery στη Νέα Υόρκη.
Αυτή τη περίοδο παρουσιάζει τη νέα της ατομική έκθεση με τίτλο “An Everlasting Love” στο ξενοδοχείο Almyra στην Πάφο και την συναντήσαμε για μια όμορφη κουβέντα που περιτριγυρίζεται φυσικά με όλα όσα αφορούν τη τέχνη και τη δημιουργία.
Μιλήστε μας γι’ αυτή τη νέα σας δουλειά με τίτλο “An Everlasting Love”…
Στην πρώτη μου έκθεση στην Πάφο δείχνω τα ζωγραφικά έργα που δουλεύω τα 22 τελευταία χρόνια με ορυκτά φυσικά χρώματα που συλλέγω από τη γη από όλο τον κόσμο. Ζωγραφίζω για την επιθυμία της ζωής. Μια ονειρική αναζήτηση στη σεξουαλικότητα.
Ένα γυμνό σώμα γυναίκας που αλληλεπιδρά με ρευστά, ειδυλλιακά τοπία. Αφετηρία για τη δημιουργία των γυμνών σωμάτων είναι η επιθυμία. Η μορφή με τη ρευστή ταυτότητα και τη φασματική χρωματική παρουσία είναι σώματα που επιθυμούν και ταυτόχρονα γίνονται αντικείμενα επιθυμίας. Το 2023 ζούμε μια ενδιαφέρουσα στιγμή όσον αφορά ιδεολογικά ζητήματα που άπτονται του φύλου και τα πάντα είναι περισσότερο ρευστά. Υφαίνω συστηματικά μία αυτομυθοπλασία. Η ατμόσφαιρα των έργων αποπνέει τη γαλήνη και την ομορφιά. Όπως σε ένα ηλιοβασίλεμα που συνειδητοποιείς ότι περνάει ο χρόνος.
Από πού ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για τη ζωγραφική;
Από μικρό παιδί ζωγράφιζα και σκάλιζα πέτρες. Γύριζα τα βουνά, το χωριό του παππού μου τον Πολλίστιπο και του άλλου μου παππού τα Λύμπια. Αποτύπωνα τους ανθρώπους, με ενδιέφερε το χρώμα, το τοπίο που άλλαζε και η αρχιτεκτονική. Έφυγα για σπουδές στο Παρίσι στα 17 μου. Παράλληλα με τις σπουδές μου διατηρούσα εργαστήριο και έφτιαχνα γλυπτά, σχέδια, κοσμήματα. Το 1989 έκανα την πρώτη μου έκθεση στο Παρίσι και μέχρι σήμερα μετρώ 34 χρόνια επιβίωσης ως καλλιτέχνης. Ενώ χρονικά η ζωγραφική προϋπήρξε της φωτογραφίας και η φωτογραφίας προϋπήρξε της κινούμενης εικόνας video.. εγώ ξεκινώ με την αντίστροφη ροή του χρόνου. Ξεκίνησα με δρόμενα, εγκαταστάσεις video με πολυμέσα για να επιστρέψω πάλι πίσω στη ζωγραφική και να ξαναβρώ την ύλη. Η εικαστική μου πορεία ξεκινά με έντονη ανατρεπτική διάθεση με μια πλούσια δραστηριότητα από ζωντανά δρώμενα, εγκαταστάσεις πολυμέσων και βιντεοέργα χρονολογικά μεταξύ 1992 – 1998, έκθεση “Η Τέχνη είναι Δικαιοσύνη| στο Centre Georges Pombidou, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Βordeaux, στην γκαλερύ Renos Xippas στο Παρίσι και στη Lehmann Maupin Gallery στη Νέα Υόρκη. Απώτερος στόχος του έργου μου είναι η αποστεθεροποίηση του φαινομένου, προκειμένου να αναδείξει τα βαθύτερα υποστρώματα και τις αθέατες όψεις του. Ζωή και Θάνατος, Φύση και Κοινωνία, Αγάπη και Μοναξιά. Γίνομαι ο αγγελειοφόρος του “ΜΙΛΑ” για την τέχνη, κόντρα στο θάνατο του πολιτισμού, κόντρα στο θάνατο της θεώρησης ενός έργου τέχνης και τη δικτατορία των εικόνων που εκλαϊκεύουν την αντίληψη.
Γνωρίζω πως τα έργα σας τα δημιουργείται με ορυκτά φυσικά χρώματα που συλλέγεται από όλο τον κόσμο. Ποια η διαδικασία και πόσο δύσκολη είναι αυτή η τεχνική για έναν δημιουργό;
Η τεχνική μου είναι δύσκολη. Πρώτα η συλλογή και η δημιουργία των χρωμάτων και μετά η σωστή τοποθέτησή τους πάνω στα σχέδια που εξυπηρετούν τη φαντασία μου. Παίρνω τις πέτρες, τις λιώνω και φτιάχνω τα δικά μου χρώματα. Η συγκίνηση της ώχρας, της ύλης μέσα στα χέρια μου και η ζωγραφική φέρει την πνευματικότητα της χειρονομίας μιας γυναίκας. Η τυχαιότητα της συνάντησης ύλης και σώματος. Συνομιλία ανάμεσα στο πνεύμα και το σώμα, όπως το είπαν οι φιλόσοφοι, Ντελέζ, Νίτσε, Μπεργκσόν. Είμαι όπως τους προϊστορικούς ανθρώπους στα σπήλαια της Λασκώ που με λατρευτικές χειρονομίες και χορούς ζωγράφιζαν, όπως Αγιογράφους που ζωγράφιζαν και προσεύχονταν. Λατρευτική χειρονομία και η σωματοποίηση τελικά των εικόνων. Η πνευματική δύναμη που μου δίνει η γη, η χημεία της Ύλης, και ξέρω ότι η δημιουργία του κόσμου δεν έγινε σε μια μέρα και για πάντα, αλλά συμβαίνει κάθε μέρα που ζω και ζωγραφίζω. Η ζωγραφική είναι πιο αληθινή από την πραγματικότητα. Ζωγραφίζω τη δύναμη μια γυναίκας να ριζώνει μέσα στο ουράνιο τόξο. Ζωγραφίζω τις κρυφές πηγές του νερού, το τοπίο είναι ο άνθρωπος που το βλέπει και η μαγεία της τέχνης βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κάθε επισκέπτης ανακαλύπτει το δικό του τοπίο.
Αγαπημένος σας πίνακας/έργο;
Από τα τελευταία 40 έργα που εκθέτω τώρα στην Πάφο στο Almyra είναι το “It takes time to understand” που είναι ένα ατέλειωτο ουράνιο τόξο.
Από πού αντλείτε έμπνευση;
Έμπνευση είναι η ίδια η ζωή και το όνειρο που της λείπει. Ο ανθρώπινος πόνος, η αδικία, ο φόβος, ο κομφορμισός που αποκτήθηκε κατά την οικειοποίηση και κατανάλωση αγαθών, η βαρβαρότητα του σύγχρονου πολέμου, η απάθεια, η αρρώστια. Με εμπνέουν επίσης καθημερινά ο Gaston Bachelard με την “Ποιητική του Χώρου” ο Michel Foucault με την “Ιστορία της Σεξουαλικότητας”, καθώς και ο Δημητριάδης με το “Πεθαίνω σαν Χώρα”.
Μέσα από την τέχνη σας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε;
Σε αντίθεση με το κλίμα της εποχής, η έκθεση δημιουργεί την αίσθηση αθωότητας, μια αισιοδοξία. Η δημιουργία αυτής της όασης είναι ο στόχος μου. Η χαρά μου εκπέμπεται. Τα έργα δίνουν αίσθημα ειρήνης. Μια ατέλειωτη περιπέτεια ένα μελλοντικό όνειρο. Οι πίνακες μου ιριδίζουν όπως τις πέτρες. Ο κόσμος που ζεις με τις αισθήσεις σου. Η αναζήτηση του απροσδιόριστου γίνεται παρατήρηση του πολλαπλού, του πολυπληθούς, του απειροελάχιστου. Εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που είναι σπουδαίες. Η ζωγραφική, όπως και η αφήγηση, είναι μια πράξη επέμβασης στη διάρκεια, μια μαγεία που επενεργεί στη ροή του Χρόνου και τη συστέλλει ή τη διαστέλλει. Ο κόσμος o αυθόρμητος, ο φυσικός που σε σηκώνει στον αέρα. Η ζωγραφική ως λύτρωση από την ανθρώπινη μισαλλοδοξία. Η επιθυμία είναι το πιο δυνατό μου κίνητρο. Κόντρα στη λογική. Η γη δεν είναι μόνο ένας τόπος όπου κάποιοι σκοτώνονται και οι υπόλοιποι κοιτούν. Πάνω στη γη μπορείς να ονειρεύεσαι και να δημιουργείς. Μέσα στον χώρο του κάθε τελάρου ξαναζώ την ιστορία του κόκκινου χρώματος. Από τις σπηλαιογραφίες μέχρι τα δικά μου κόκκινα χέρια από τις ώχρες μου. Όλη η αρχέγονη νοημοσύνη σε ένα αέναο ταξίδι στο σύγχρονο υποσυνείδητο. Και μην ξεχνάτε: Τέχνη είναι να είσαι ο απόλυτος εαυτός σου.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα σας μέχρι σήμερα;
Να μπορώ να σηκώνομαι μερικά πρωινά για να βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει είτε πάνω στη θάλασσα είτε να ανεβαίνω πάνω στα βουνά στη Μαδαρή και να αγναντεύω τον ήλιο να ανεβαίνει πάνω στον κόσμο.
Τι νέο ετοιμάζετε;
Το Νοέμβριο ετοιμάζω νέα έκθεση στη Λευκωσία στην ACK GalleryY και το 2025 στο Παρίσι.
Τέλος, θα ήθελα να μου πείτε με μια λέξη τι είναι για εσάς η τέχνη…
Τέχνη είναι η ίδια η ζωή. Πρώτα ζω και μετά κάνω τέχνη. Τέχνη είναι η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη. Η μόνη ελπίδα που αφήνουμε πίσω μας.
