Το αγόρι που έφτιαχνε παπούτσια για σαύρες με περιτυλίγματα από καραμέλες, όταν μεγάλωσε έδωσε ψυχή στα stilettos σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Η Sarah Jessica Parker, στο Sex And The City, θυσίαζε το ενοίκιο του διαμερίσματός της για ένα ζευγάρι γοβάκια με την υπογραφή του. Η Anna Wintour δηλώσε, πως δεν θυμάται ποια ήταν η τελευταία φορά που φόρεσε παπούτσια άλλου σχεδιαστή. Η Naomi Cambel τον αποκαλεί βασιλιά των παπουτσιών.
Η Rihanna λέει ότι οι άντρες τον αντιπαθούν, γιατί οι γυναίκες τους αγαπούν περισσότερο τα παπούτσια του παρά τους ίδιους. Η Bianca Jagger φορούσε τις γόβες του όταν έκανε την ιστορική είσοδο στο Studio 54 πάνω σε ένα λευκό άλογο, ενώ η Kylie Minoque επέλεξε τα παπούτσια του για τη φωτογράφηση στο εξώφυλλο του άλμπουμ της το 2001 με το οποίο επανήλθε στη μουσική σκηνή.
Η ζωή του Manolo Blahnik, του μεγάλου σχεδιαστή παπουτσιών, στον οποίο υποκλίνονται οι fashionistas σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Μάικλ Ρόμπερτς, ο οποίος ετοίμασε μια ταινία με τίτλο “Manolo Blahnik: The Boy Who Made Shoes for Lizards”.
Στο ντοκιμαντέρ αποκαλύπτονται άγνωστες πτυχές της ζωής του μεγάλου σχεδιαστή, ενώ παρουσιάζονται και συνεντεύξεις μεγάλων ονομάτων από το χώρο της τέχνης και της μόδας όπως της Paloma Picasso, της Karlie Kloss, της Naomi Cambell, της Anna Wintour, της Rihanna και του σχεδιαστή Isaac Mizrahi. Στο αφιέρωμα αυτό, ο Manolo Blahnik σε παιδική ηλικία, κατασκευάζει μικροσκοπικά παπούτσια για σαύρες με περιτυλίγματα από καραμέλες, μια πράξη από την οποία ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε και τον τίτλο της ταινίας.
ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΓΙΑ… ΣΑΥΡΕΣ
Η ιστορία της ζωής του ανθρώπου, που έχει σχεδιάσει μέχρι στιγμής πάνω από 30,000 διαφορετικά στυλ παπουτσιών, ξεκινάει το Νοέμβριο του 1942. Γιος ιδιοκτήτη φυτειών μπανάνας, μεγάλωσε σε ένα ήρεμο και άνετο περιβάλλον στις Κανάριες Νήσους. Όταν ήταν μικρός, σκαρφιζόταν υποδήματα για τα ιγκουάνα, ενώ κατασκεύαζε μικροσκοπικά παπούτσια για σαύρες από περιτυλίγματα καραμέλας. “Ήταν ένα μακρύ ταξίδι. Ο πατέρας μου θεώρησε ότι έπρεπε να σπουδάσω νομική, οπότε μπήκα στο πανεπιστήμιο της Γενεύης και ολοκλήρωσα το πρώτο εξάμηνο, αλλά δεν ήταν για μένα. Επομένως ζήτησα αν θα μπορούσα να μεταπηδήσω στη λογοτεχνία, αλλά ούτε κι αυτό απολάμβανα. Οπότε, πήρα την άδεια να σπουδάσω τέχνη και να βρω τον δρόμο μου. Ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό, κάτι με τα χέρια μου” είχε αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξή του.
Το 1965, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έμεινε για κάποια χρόνια. Εκεί είχε την τύχη να γνωρίσει την σχεδιάστρια κοσμημάτων Paloma Picasso, κόρη του κορυφαίου Ισπανού ζωγράφου. Με την ενθάρρυνσή της το 1968 αποφάσισε να εγκαταλείψει το Παρίσι και να κυνηγήσει το όνειρό του, να σχεδιάζει σκηνικά για το θέατρο στο Λονδίνο. Εκεί δούλεψε για ένα διάστημα στη μπουτίκ Zapata, ενώ έγραφε παράλληλα για το περιοδικό L’ Uomo Vogue, την αντρική έκδοση της Vogue.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΩ ΤΩΡΑ
Η ακόρεστη αναζήτησή του για δημιουργία τον οδήγησε στη Νέα Υόρκη. Εκεί, το 1970, είδε το brand του να παίρνει σάρκα και οστά, το όνομά του να γίνεται θρύλος και συνώνυμο της κομψότητας.
Αρχή της καριέρας του υπήρξε η συνάντησή του με την Diana Vreelard, τότε αρχισυντάκτρια της Vogue, η οποία βλέποντας τα σχέδιά του για τα σκηνικά της παραγωγής “Όνειρο Θερινής Νύχτας” τον προέτρεψε να σχεδιάζει μόνο παπούτσια. Από εκείνη τη μέρα ο Manolo άρχισε να επισκέπτεται εργοστάσια υποδημάτων, ακόμη και τσαγκάρηδες, προκειμένου να μάθει την τέχνη τους.
Δυο χρόνια αργότερα, ένας από τους πιο διακεκριμένους σχεδιαστές του Λονδίνου, ο Ossie Clark, του ζήτησε να σχεδιάσει τα παπούτσια για τη γυναικεία συλλογή του, ενώ λίγο αργότερα άνοιξε τη δική του μπουτίκ. Το 1977 τα παπούτσια του πέρασαν τα σύνορα και προωθήθηκαν από το πολυκατάστημα Bloomingdales στις ΗΠΑ.
Εκείνη ήταν και η περίοδος που το άστρο του Manolo άρχισε να βρίσκει το δικό του δρόμο και να λάμπει εκθαμβωτικά, μέχρι την οριστική καθιέρωσή του ως ένας από τους trend setters στον χώρο της υπόδησης. “Γιατί παπούτσια; Γιατί έχουν από μόνα τους τη δική τους ζωή: τα έχεις στο πάτωμα, τα κοιτάς. Ένα φόρεμα, απλά το φοράς. Αγαπώ, επίσης, τον τρόπο που ένας άνθρωπος περπατάει μέσα στα παπούτσια, το πώς διακοσμούν τα πόδια”, λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του.
Η ναυαρχίδα του Blahnik, παραμένει μέχρι και σήμερα στην Old Church Street σε μια γειτονιά του Τσέλσι στο Λονδίνο, που εκπέμπει μια βασιλική κομψότητα, ενώ το όνομά του είναι συνώνυμο, επίσης, και με τις εξωφρενικές τιμές.
Με την παραγωγή των Manolos να περιορίζεται στα 10.000 έως 15.000 ζεύγη ανά μήνα, από τα τέσσερα εργοστάσια εκτός του Μιλάνου, η ζήτηση για τα συγκεκριμένα παπούτσια εκτόξευσε την προσφορά. Σήμερα, ο μάγος των παπουτσιών δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από το πάθος του να σχεδιάζει. “Ο θρύλος μου δεν είναι σημαντικό για μένα” λέει. “Θέλω να διασκεδάζω τώρα”.
