Ανατρέχουν για λίγο στην παιδική τους ηλικία και αποκαλύπτουν ένα (δικό τους) όνειρο που θα μείνει για πάντα απωθημένο. Ή μήπως όχι;
Νεκτάριος Αλεξάνδρου – Ποδοσφαιριστής
Με τον ρυθμό, την ένταση και τη μουσική είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση. Στο παραμικρό άκουσμα μουσικής θυμάμαι πάντα να χτυπώ με τα χέρια μου τον ρυθμό πάνω στο τραπέζι αλλά και στα πόδια μου. Μεγαλώνοντας ήθελα να δοκιμάσω τη σχέση μου με τα sticks, τα τύμπανα και τους δίσκους, ξεκινώντας μαθήματα drums περίπου στα 25 μου. Ένας μυϊκός τραυματισμός που προέκυψε εκείνη την περίοδο θεώρησα ότι είχε σχέση με τις πολλές κινήσεις του ποδιού στην μπότα των drums. Έτσι από τότε προτίμησα να το εγκαταλείψω. Όχι, όμως, για πάντα. Με βλέπω σύντομα να ξεκινώ απ’ την αρχή, γιατί είναι μάλλον το μοναδικό μου απωθημένο!
Νεκτάριος Αλεξάνδρου – Ποδοσφαιριστής
Βαρβάρα Νικολακάκη Make up artist
Για μένα ο χορός σημαίνει έκφραση. Αυτό ήταν κάτι που το συνειδητοποίησα σχεδόν από τη στιγμή που περπάτησα. Στην ηλικία των τεσσάρων χρονών ξεκίνησα μαθήματα μπαλέτου, τα οποία σταμάτησα στα 14 μου λόγω της πίεσης των μαθημάτων του σχολείου. Νιώθοντας ότι ο κύκλος αυτός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ μέσα μου, πριν από μερικά χρόνια άρχισα να το ψάχνω και πάλι, ξαναξεκινώντας τα μαθήματα μπαλέτου, ενώ σήμερα παρακολουθώ μαθήματα latin χορού για να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Κάνοντας τη φωτογράφιση για τη Madame Figaro ένα μέρος του ονείρου μου πραγματοποιήθηκε. Αυτό ήταν το να φορέσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τα πολυπόθητα point shoes.
Βαρβάρα Νικολακάκη – Make up artist
Προκόπης Αγαθοκλέους Ηθοποιός
Μικρός είχα ένα όνειρο: να γίνω πυροσβέστης. Με γοήτευαν ιδιαίτερα τα παιχνίδια με τη φωτιά και ένιωθα τεράστια ηδονή, τόσο όταν κατάφερνα να τη σβήσω όσο και με την ίδια τη μάχη. Μέχρι τη Β’ Γυμνασίου, που πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός, το επάγγελμα του πυροσβέστη ήταν αυτό που μονοπωλούσε τη σκέψη μου. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ σήμερα ότι το έργο που επιτελεί η Πυροσβεστική Υπηρεσία στην Κύπρο είναι, δυστυχώς, πιο αναγκαίο από ποτέ. Τα τελευταία μέτωπα που έχουν προκύψει με τις κακόβουλες πυρκαγιές στον Ακάμα μόνο θυμό μου προκαλούν. Κάθε μέρα που ως ανθρωπότητα σκεφτόμαστε και δρούμε εκδικητικά απέναντι στη φύση, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι αυτή η φύση σύντομα θα απαντήσει με τον χειρότερο τρόπο.
Μαρίνα Χατζηκώστα Δημοσιογράφος
Ένα απωθημένο που δεν θα εκπληρώσω ποτέ είναι το να πετάξω αεροπλάνο και αυτό διότι η σχέση μου με τις θετικές επιστήμες δεν ήταν ποτέ καλή. Η αγάπη μου για τα αεροπλάνα γεννήθηκε από την παιδική ηλικία, όταν μαζί με τον πατέρα μου πηγαίναμε στις εθνικές παρελάσεις και παρακολουθούσαμε τα στρατιωτικά μαχητικά. Από την άλλη, επειδή με την αδερφή μου ταξιδεύαμε τα καλοκαίρια από Ελλάδα για Κύπρο χωρίς τους γονείς μας και πάντα οι αεροσυνοδοί μάς πήγαιναν στο πιλοτήριο, αισθανόμουνα ότι όλο αυτό που έκανε ο πιλότος ήταν κάτι τεράστιο και που ήθελα και εγώ να το κάνω. Μεγαλώνοντας, επειδή είμαι ένας άνθρωπος που έχω τάσεις φυγής, την ώρα που είμαι στο αεροπλάνο αισθάνομαι ελευθερία, αφού είναι ένα μέσο το οποίο μου δίνει την ευκαιρία να αλλάζω παραστάσεις, να γνωρίζω πολιτισμούς, αλλά και να ενώνομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ.
Ερμογένης Σκιτίνης Μουσικός/Ερμηνευτής
Από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από την παιδική μου ηλικία είναι τα ατέλειωτα παιχνίδια στη φύση και η επαφή μου με τα ζώα. Τα άλογα για μένα συμβόλιζαν πάντα την ταχύτητα και την ελευθερία. Ένιωθα έναν ιδιαίτερο θαυμασμό γι’ αυτά και πολλές φορές είχα την ανάγκη να ανέβω πάνω σε ένα άλογο και να τρέξω μαζί του όσο πιο μακριά μπορώ. Να νιώσω αυτό το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας και την ταχύτητα του ανέμου να με οδηγεί σε μέρη ονειρικά, όπου δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Αν και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να κάνω ιππασία, πρόσφατα ένας φίλος, που έχει τη δική του φάρμα, μου πρότεινε να την επισκεφθώ και να ζήσω τη συγκεκριμένη εμπειρία. Tη νέα χρονιά θα είναι από τα πρώτα πράγματα που θα κάνω.
