Ορκισμένη να μην μεγαλώσει ποτέ ιδιοκτήτριας της Tiffany Boutique, αφηγείται ιστορίες από την πολύχρωμη ζωή της και μοιράζει τόνους συναισθήματος και θετικότητας.
Της Τάνιας Νεοκλέους
Επιμένει ότι πρέπει να πιω μαζί της ένα ποτήρι κρασί για το καλό της συνάντησης. Της εξηγώ ότι βρίσκομαι εκεί για δουλειά, ισχυρισμός που καταρρίπτεται μόλις τρία λεπτά αργότερα όταν μου δίνει να καταλάβω πως έχω μπει σε ένα χαρούμενο και φιλικό σπίτι. Στο διαμέρισμά της, στο κέντρο της Λευκωσίας, είμαι πλέον σίγουρη ότι η ζωή της πόλης κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς. Καθισμένες στην ηλιόλουστη βεράντα, με μουσικές και με γέλια, δεν χορταίνω να ακούω τις ιστορίες μιας γυναίκας που λέει πως όταν δεν είναι ερωτευμένη δυστυχεί και που αποφάσισε να ζήσει συνειδητά την (καλή) ζωή της με μια δική της, αναρχική προσέγγιση. Κάθε της κουβέντα και μια αναφορά στη μαμά της που της λείπει και στον μπαμπά της, ο οποίος μου λέει ότι την έμαθε να αγαπά, χωρίς όρους και χωρίς όρια. «Είχατε μια ευτυχισμένη ζωή, Βέρα Λυσιώτη;» τη ρωτάω μόλις ξεκινάμε τη συνέντευξη. Τσουγκρίζει τα ποτήρια μας και αρχίζει να μου αφηγείται τις ιστορίες ενός κοριτσιού που έχει ορκιστεί στον εαυτό της να μην μεγαλώσει ποτέ…
Μια ιστορία αγάπης
Είμαι η κόρη του Ρένου και της Μίριαμ Λυσιώτη και ο καρπός μιας απίστευτης ιστορίας αγάπης που ξεκίνησε το 1961, όταν η μητέρα μου ήρθε από το Ισραήλ στην Κύπρο για διακοπές. Ο πατέρας μου ήταν ο δικηγόρος ενός συνταξιδιώτη της. Προσφέρθηκε να τη μεταφέρει με το αυτοκίνητό του, όταν πληροφορήθηκε ότι εκείνη είχε ζαλιστεί στο ταξίδι. Από τότε δεν την άφησε ποτέ. Την κυνηγούσε παντού. Όταν η μητέρα μου επέστρεψε στο Ισραήλ ο πατέρας μου πήγε, τη βρήκε και την έφερε στην Κύπρο. Απίστευτος έρωτας. Παντρεύτηκαν κρυφά, γιατί φοβόντουσαν ότι οι γονείς του δεν θα το δέχονταν. Φαντάζεσαι τι θα γινόταν το 1961 αν μαθαινόταν ότι ο γιος του Λυσιώτη άφησε τη σύζυγό του για να παντρευτεί μια ξένη από το Ισραήλ; Ο πατέρας μου το έκανε, όμως, γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα διαφορετικό από το να αγαπήσει και να επαναστατήσει. Μετά από τον γάμο τους οι γονείς του πατέρα μου αγκάλιασαν τη μητέρα μου όπως και οι γονείς της μητέρας μου εκείνον. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι ο πατέρας μου δεν θα μπορούσε να βρει άλλη γυναίκα που να τον «ανέχεται» όπως η μάνα μου. Και η μάνα μου δεν θα μπορούσε να βρει έναν άλλον άνθρωπο που να της έδινε όλα εκείνα τα αισθήματα που χρειαζόταν.
Απ’ την αρχή
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλή αγάπη. Ως παιδί έζησα ανέμελα χρόνια, χωρίς καμία αίσθηση του άγχους. Οι φίλες μου θα σου πουν ότι ήμουν ένα κοριτσάκι με κλαδωτά καλσόν, που χανόμουνα όπου και να με άφηνες, διότι δεν είχα καμία αίσθηση προσανατολισμού. Είχα από παιδί πολύ έντονα συναισθήματα και η προσωπικότητά μου διαμορφώθηκε από πολύ νωρίς. Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, έκανα την επανάστασή μου τόσο απέναντι στη μόδα, όσο και απέναντι στην «καλή» ζωή. Είχα έντονο μέσα μου το στοιχείο της αναρχίας, παρά το γεγονός ότι μεγάλωσα κυριολεκτικά στα πούπουλα. Βρισκόμουν από πολύ μικρή ανάμεσα σε δύο κόσμους, το ίδιο ακραίους και το ίδιο έντονους. Δεν υπήρχε μέσα μου το ενδιάμεσο. Έτσι είμαι και σήμερα. Ή αγαπώ ή δεν αγαπώ. Στην εφηβεία είχα υιοθετήσει ένα grunge look και κυκλοφορούσα με κάτι περίεργα καρφιά στα χέρια μου. Η μάνα μου με αποκαλούσε, η κόρη μου η σοσιαλίστρια. Ήταν σε απόγνωση. Τώρα που μεγάλωσα, νομίζω ότι μοιάζω όλο και περισσότερο με εκείνο που ονειρευόταν να ήμουν κάποτε.
We are family
Ήμουν πάντα το κοριτσάκι που ήθελα την αγκαλιά του μπαμπά μου. Με τον πατέρα μου είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη. Είναι ο καλύτερός μου φίλος και ο άνθρωπος που έχει καταφέρει το ασύλληπτο, να με βλέπει όχι σαν κόρη του, αλλά σαν μια γυναίκα ίση απέναντί του. Δεν είχαμε ποτέ φραγμούς ως οικογένεια στο τι μπορούσαμε να συζητούμε. Ο πατέρας μου με πήγαινε κάθε Κυριακή να παίξουμε flippers και video games, να δούμε σινεμά, καθόμασταν στο πάτωμα και φτιάχναμε παζλ με τις ώρες. Η μαμά μου, από την άλλη, ήταν πάντα μια τεράστια αγκαλιά, με έναν τρόπο που πολύ δύσκολα με άφησε να ξεφύγω από την προστασία της. Ως χαρακτήρας έχω την αίσθηση ότι μοιάζω αρκετά στον πατέρα μου. Είμαστε και οι δύο ρομαντικοί και λειτουργούμε πάντα με το συναίσθημα. Με τη μητέρα μου ταυτίζομαι στο ότι ήταν απίστευτα δυναμική και κοινωνική και μπορούσε να πιάσει φιλίες οπουδήποτε και να την άφηνες και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Μια καρμική σχέση
Από τα πρώτα ερεθίσματα που είχα στη ζωή μου ήταν η μόδα. Γεννήθηκα μέσα σ’ αυτό και από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι για τη μητέρα μου ήταν όλη της η ζωή. Όλα τα οικογενειακά μας γεύματα είχαν ως αντικείμενο συζήτησης τις εισαγωγές που έκανε, τους νέους σχεδιαστές και τις πωλήσεις. Εγώ, από την άλλη, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα είχα ανάμειξη με τον χώρο. Ακολούθησα τη νομική και όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου ξεκίνησα να εργάζομαι ως δικηγόρος. Ο πατέρας μου έλεγε πάντοτε ότι έπρεπε να βρω αυτό που με ευχαριστεί, διότι η δουλειά είναι η μισή μας ζωή. Στα χρόνια που ακολούθησαν εκτός από το να ανοίξω το δικό μου δικηγορικό γραφείο, ανέλαβα διάφορες θέσεις μέσα στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Αυτό περιλάμβανε πωλήσεις καλλυντικών στα φαρμακεία, γυαλιά στους οπτικούς και προώθηση εμβολίων σε παιδιάτρους σε όλη την Κύπρο. Όταν κατάφερα να μαζέψω αρκετές εμπειρίες κάποια στιγμή ένιωσα έτοιμη να αναλάβω και την Tiffany Boutique.
Fashionable world
Μπορεί να ακούγεται παράξενο, όμως είναι δύσκολο να διατηρήσεις μια οικογενειακή επιχείρηση, ειδικά όταν το όνομα του γονέα είναι τόσο ισχυρό. Ήταν μεγάλο το βάρος της ευθύνης που ένιωθα και η μητέρα μου πολύ αυστηρός κριτής. Για να φανταστείς φοβόμουν πολύ περισσότερο τι θα έλεγε εκείνη, παρά οι πελάτισσες. Η μάνα μου ήταν η γκουρού της μόδας στην Κύπρο κι όχι μόνο. Έκανε την αλλαγή σε ένα μικρό νησί, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν εισαγόμενα ρούχα από γνωστούς σχεδιαστές. Στα fashion show της εποχής καθόταν η μητέρα μου και δίπλα της οι buyers του Harrods. Τα μεσημέρια, αφού έβαζε παραγγελία στα Versace, γευμάτιζε με τον ίδιο τον Gianni Versace. Με όσους σχεδιαστές συνεργαζόταν, όλοι τους ανεξαιρέτως ζητούσαν την άποψή της. Σκέψου το βάρος της ευθύνης που έφερα πάνω μου. Όταν τελικά πέρασα τις «εξετάσεις» της μαμάς και μπήκα στην πρώτη γραμμή, έπρεπε να το κάνω με τον τρόπο που εγώ ήξερα καλύτερα. Με ζωντάνια, με πάρτι διάθεση και με θετικότητα. Κάθε σεζόν τρέχω σαν τρελή, κάνω άπειρα ταξίδια για να βρίσκω και άλλους σχεδιαστές, ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε όχι απλά την τελευταία λέξη της μόδας, αλλά και να μεταφέρω στην πελατεία μας το συναίσθημα και το πάθος που με διακατέχει. Για παράδειγμα, φέτος στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μαζί με την ομάδα μου εμπνευστήκαμε το πρότζεκτ Women First. Μέσα από αυτό παρουσιάσαμε 20 γυναίκες της Κύπρου και πελάτισσες της Tiffany Boutique, που αγαπάμε και θαυμάζουμε. Δείξαμε την ιστορία, την έμπνευση, τη δύναμη και την προσωπικότητα κάθε γυναίκας, προβάλλοντας συνάμα το στυλ της κάθε μιας μέσα από τις συλλογές μας, όπως οι ίδιες τις επέλεξαν και τις αντιπροσώπευαν. Πρότζεκτ σαν κι αυτό ξεπερνούν τα στενά όρια μιας μπουτίκ που ενδιαφέρεται απλά να πουλάει ρούχα και επικεντρώνεται στην ουσία, στη γυναίκα που φοράει το ρούχο και εν τέλει δίνει ζωή σε αυτό μέσα από την προσωπικότητα και το στυλ της. Είναι κάτι που θα συνεχίσουμε να κάνουμε κάθε χρόνο, γιατί θέλουμε να αναδείξουμε τις γυναίκες της Κύπρου, την αγάπη τους για τη μόδα και τις αξιοθαύμαστες προσωπικότητές τους.
C for Chanel
Ο οίκος Chanel είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το 2013, όταν ανοίξαμε την Tiffany Boutique στη Λεμεσό, η Chanel μάς έδωσε την άδεια να δημιουργήσουμε εκεί το επίσημο κατάστημά της και να φτιάξουμε έναν υπέροχο χώρο γεμάτο με τις δημιουργίες της, καθότι υπήρχε η συνεργασία με τη μητέρα μου από το 1980. Κάθε φορά που παρευρίσκομαι στα σόου της Chanel, είναι εκεί ακριβώς που αντιλαμβάνομαι ότι τα όνειρα, η φαντασία και οι δυνατότητες του ανθρώπου είναι ανεξάντλητα. Είναι η απόλυτη απόδειξη ότι η μόδα είναι άλλη μια μορφή τέχνης. Μέσα από τα ταξίδια που έκανα για τα σόου της Chanel είχα την ευκαιρία να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους της μόδας, σχεδιαστές, bloggers και διασημότητες, όπως η Chiarra Ferrani, η Gilda Ambrosio, η Anna Wintour, η Anna Dello Russo, η Suzy Menkes και τόσους άλλους. Με τον ίδιο αυθορμητισμό και άνεση κάνω τις γνωριμίες μου μαζί τους γιατί στην τελική είμαστε όλοι άνθρωποι με τα ίδια ενδιαφέροντα και ανάγκη για επικοινωνία. Ο τομέας της μόδας είναι κάτι που δεν συγχωρεί ποτέ, αλλά αντίθετα πάντα ζητά από σένα. Την ίδια στιγμή η αδρεναλίνη, με την οποία σε γεμίζει, σε συνεπαίρνει και δεν σου επιτρέπει να σταματήσεις την ένταση με την οποία δουλεύεις και σε αυτό όλες ταυτιζόμαστε είτε είμαστε 30 χρονών είτε 70, είτε διάσημες είτε άσημες.
Generation next
Ένα χαρακτηριστικό της μητέρας μου ήταν ότι πάντα είχε ώρα να σε ακούσει και να σε συμβουλεύσει, όποιος και να ήσουν. Ήταν μονίμως με το τηλέφωνο στο χέρι και μιλούσε με τις πελάτισσές της. Ήταν η μοναδική μητέρα που ήξερα, που δούλευε τόσο πολύ και συνέχεια στη δεκαετία του ’80. Όταν έγινα εγώ μητέρα αποφάσισα συνειδητά να αφιερώνω πολύ χρόνο στον γιο μου, στο σπίτι και στην προσωπική μου ζωή. Ο γιος μου μεγαλώνει με πολλή αγάπη, όπως μεγάλωσα κι εγώ, με έναν όμως διαφορετικό τρόπο, πιο ανεξάρτητο και πιο αυτόνομο. Ήθελα να έχει από μικρός τη δική του γνώμη. Ένα από τα πράγματα για τα οποία τον θαυμάζω είναι το απίστευτο χάρισμά του να βάζει τον εαυτό του στη θέση των άλλων και να τους καταλαβαίνει. Νομίζω γεννήθηκε σοφός. Αν με έχει διδάξει κάτι η μητρότητα, αυτό είναι να προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Me, Myself And I
Είμαι πάντα ο εαυτός μου, επειδή δεν με ενδιαφέρουν τα πρέπει και τα δήθεν. Είμαι από τους ανθρώπους που αγαπώ την ανεξαρτησία και την ελευθερία μου και γι’ αυτόν τον λόγο δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να τις παρενοχλήσει. Μου αρέσει ο χορός, η διασκέδαση, η τέχνη, το θέατρο, να είμαι με νέους ανθρώπους, να ταξιδεύω και να αγαπώ. Έχω έντονο τον ενθουσιασμό μέσα μου, σαν μικρό παιδί. Ο έρωτας είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή μου και όταν δεν είμαι ερωτευμένη είμαι δυστυχισμένη. Ο έρωτας για μένα βρίσκεται παντού. Στην κομψότητα μιας κυρίας, σε μια καλή σκηνοθεσία, σε ένα έργο τέχνης, σε ένα δημιουργικό μυαλό, στον θαυμασμό των δυνατοτήτων της κολλητής μου, στη σταθερότητα του χαρακτήρα του συντρόφου μου Αντώνη, στο κολλητήρι σκυλάκι μου Άλμπι, που δεν φεύγει ποτέ από το πλευρό μου.
Bigger than life
Μου λείπει πολύ η μαμά μου. Από την ημέρα που έφυγε έχω πιο έντονη την επιθυμία να την κάνω περήφανη και να συνεχίσω με επιτυχία το έργο της. Παρόλο που μεγαλώνοντας ξέρεις ότι μεγαλώνουν και οι γονείς σου, δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω πραγματικά ότι θα έχανα τον μισό μου εαυτό με την απώλειά της. Είναι ένας πόνος που νομίζεις ότι δεν μπορείς να τον αντέξεις, ειδικά όταν έχεις αυτήν την καθημερινή, έντονη σχέση που πάει πέρα από μητέρα-κόρη. Την έχω, όμως, μέσα μου γιατί είμαι και εγώ ένα κομμάτι της. Ελπίζω μόνο να με βλέπει και να χαίρεται τώρα.
Θέλω…
Να συνεχίσω να είμαι το αυθόρμητο, χαμογελαστό κορίτσι και να έχω την καρδιά μου γεμάτη αγάπη, ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία. Να μπορώ να κάνω όνειρα μέχρι τα γεράματά μου. Θέλω να μεγαλώσω και να είμαι κάτι σαν την Ίρις Άπφελ, να πηγαίνω στα showrooms ντυμένη εκκεντρικά και να συνεχίζω να βάζω τις παραγγελίες για τις μπουτίκ μας. Πάνω απ’ όλα θέλω να μεγαλώσω με αξιοπρέπεια. Στα 70 μου, αν μου πάρεις συνέντευξη θα ‘θελα να σου πω ότι στη ζωή μου ερωτεύτηκα, αγάπησα, έζησα τίμια και ηθικά, δεν πείραξα κανένα, δεν ενόχλησα κανένα και έδωσα με την ψυχή μου.
Φωτογραφίες: Αντώνης Γεωργιάδης, Styling: Έλλη Αργυρίδου
Madame Figaro Μαΐου 2019, τεύχος 173
