Η δημιουργός του brand ZS, ανοίγει τα τεράστια παράθυρα του νέου της διαμερίσματος, και γεμίζει με φως τη νέα, γλυκιά ζωή (της).
Aπό την Τάνια Νεοκλέους
«Οι μέρες εδώ κυλούν συνέχεια όμορφα. Ή τουλάχιστον έτσι τις βλέπω εγώ να κυλούν» μου λέει καθώς προχωρούμε μαζί προς το μπαλκόνι του υπέροχου, καινούριου διαμερίσματός της στη Λεμεσό. Αριστερά μας η εκκλησία της Αγίας Νάπας, δίπλα η οδός Σαριπόλου και λίγα μέτρα πιο κάτω το παραλιακό μέτωπο. Νιώθει ευλογημένη, μου λέει, για τη μετακόμισή της στο κέντρο της πόλης, γιατί «σε αυτήν τη γειτονιά υπάρχει αγάπη». Η Ζώη ξέρει να την εντοπίζει. Στα κτίρια, στους ανθρώπους, στις βόλτες που κάνει πάνω σε roller blades δίπλα στη θάλασσα. Η δική της ζωή, όμως, δεν ήταν πάντα έτσι. Και ας βρήκε από πολύ μικρή το νόημα στα νήματα της γιαγιάς της, με τα οποία έπαιζε και δημιουργούσε με τις ώρες. Και ας έχει καταφέρει μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια να απασχολήσει με το brand της τις fashionistas του νησιού. Και ας έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως μία από τα next best things ανάμεσα στους Κύπριους σχεδιαστές. Η ίδια, αφού πειραματίστηκε όσο ελάχιστες με το προσωπικό της στυλ, σήμερα στα 24 της νιώθει (και δείχνει) πιο ισορροπημένη από ποτέ. Η απλότητα στα πράγματα, όπως αντικατοπτρίζεται και μέσα από τις δημιουργίες αλλά και την εμφάνισή της, ήταν το κλειδί, μου λέει, για να καταφέρει να ανακαλύψει τελικά ποια είναι. «Ποια είσαι;» τη ρωτώ σχεδόν αυθόρμητα, όπως αυθόρμητα αρχίζει και εκείνη να μου εξιστορεί το δικό της ταξίδι στον χώρο της μόδας, που για τη Ζώη είναι η ίδια η ζωή…
Μια καρμική σχέση
Η αγάπη μου για τη μόδα γεννήθηκε από πολύ νωρίς. Η γιαγιά μου, που ήταν μοδίστρα, μας έφτιαχνε θυμάμαι κάτι χαριτωμένα μπλουζάκια και καλτσάκια πλεχτά στο χέρι που από τότε με ενθουσίαζαν. Μεγαλώνοντας, στην εφηβική ηλικία, άρχισα και εγώ να πλέκω μαζί της απολαμβάνοντας κάθε κομμάτι της διαδικασίας. Η στιγμή που ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου χωρίς να το βαρεθώ ποτέ, ήταν περίπου στα 18 μου, όταν έπρεπε να αποφασίσω για τις σπουδές μου. Σε αυτό είχα δίπλα μου τη μητέρα μου, η οποία με ώθησε στο να ακολουθήσω αυτό που αγαπώ. Αν και μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει αν έχω ή όχι ταλέντο σε αυτό που κάνω, εκείνο που πιστεύω είναι πως όταν αγαπάς πραγματικά κάτι, βρίσκεις τον τρόπο να γίνεσαι δημιουργικός.
Στο χέρι της
Τελειώνοντας το σχολείο πήγα για σπουδές στο Bristol, όπου κάποια στιγμή ένα πρόβλημα υγείας με ανάγκασε να επιστρέψω στην Κύπρο. Χωρίς να τα βάζω κάτω και αποφασισμένη να κάνω αυτό που αγαπώ με οποιονδήποτε τρόπο, πήρα την απόφαση να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση, αξιοποιώντας την εμπειρία που είχα στο να ράβω πατρόν και με όση γνώση πρόλαβα να αποκτήσω από το Πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα και αυτό γιατί το να παρουσιάσω ξαφνικά ένα νέο brand, το οποίο βασίζει τη φιλοσοφία του στις απλές γραμμές, είχε μεγάλο ρίσκο. Κάπου εκεί αποφάσισα να αξιοποιήσω την αγάπη μου για το πλεχτό, το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικό της δουλειάς μου. Έτσι γεννήθηκε το ZS by Zoe Sophocleous και νιώθω πραγματικά ευγνώμων για την απήχηση που έχει σήμερα στον κόσμο. Στην αρχή μέχρι να στηθεί η επιχείρηση τα πάντα ήταν υπό τον απόλυτο έλεγχό μου. Πρόσφατα, όμως και αφού ένιωσα έτοιμη, κατάφερα να έχω μια βοήθεια στο ατελιέ μου, παρόλο που επιδιώκω να είμαι παρούσα σε κάθε διαδικασία. Θέλω να ξέρω ότι μέχρι και το τελευταίο κουμπί τοποθετήθηκε όπως ακριβώς το φαντάστηκα εγώ και με τον τρόπο που θα ήθελα να ήταν πάνω σε ένα ρούχο που θα επέλεγα να φορέσω. Αν δεν αρέσει πρώτα σε μένα το ρούχο που σχεδιάζω, δεν νιώθω ότι μπορώ να το πουλήσω σε κανέναν άλλο.
Simply perfect
Τα τελευταία χρόνια έχω πειραματιστεί στο έπακρον όσον αφορά το προσωπικό μου στυλ. Έκοψα και έβαψα αρκετές φορές τα μαλλιά μου, τόλμησα να δοκιμάσω χρώματα στα ρούχα, τα οποία ήταν εντελώς αντίθετα με ό,τι επέλεγα προηγουμένως, και αυτό από μια καθαρά προσωπική μου ανάγκη να εξερευνήσω τα όριά μου. Ήθελα να βγω λίγο έξω από τα νερά μου και να δω τι πραγματικά με ενοχλεί σε μένα. Nα δω πόσο άνετα μπορούσα να νιώθω εσωτερικά, αν εξωτερικά έφερνα το σύμπαν μου ανάποδα. Είμαι της άποψης ότι όσο περισσότερο σου παίρνει να βρεις το μέσα σου τόσο περισσότερο μεγαλώνεις και χάνεις το έξω. Αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει και ειδικά όταν χρησιμοποιώ τα social media. Νιώθω ότι πλέον το Instagram έχει βάλει απίστευτη πίεση στο να μην νιώθουμε αρκετοί. Ο κόσμος ξεχνά ότι αυτό που βλέπει στα social media είναι το καλύτερο κομμάτι της ζωής κάποιου. Κανείς δεν θα αναρτήσει τη στιγμή που κλαίει ή τα σημάδια που έχει στο πρόσωπο. Βλέποντας όλη αυτή την τελειότητα να περνάει μπροστά από την οθόνη μας, νιώθουμε ξαφνικά μειονεκτικά για τον πραγματικό μας εαυτό, ενώ μας δημιουργείται ένα αίσθημα απογοήτευσης και σύγχυσης. Κάποιες φορές, στην προσπάθεια να δείξουμε στους γύρω μας αυτό που ζούμε, ξεχνάμε ότι πρέπει πρώτα να το ζούμε.
Living in Limassol
Απολαμβάνω τη ζωή στην πόλη μου. Το πρωινό περπάτημα δίπλα στη θάλασσα με το σκυλάκι μου, την απογευματινή βόλτα με τα roller blades, τις εξόδους με τις φίλες μου. Είμαι τυχερή, γιατί έχω δύο παρέες. Η μία είναι η δική μου και η άλλη είναι με τις φίλες της αδερφής μου. Με την αδερφή μου και την παρέα της απολαμβάνουμε να κάνουμε συνήθως πιο «οικογενειακά» πράγματα, όπως είναι έξοδος για φαγητό με τις μαμάδες μας και συζητήσεις για ώρες. Ως προσωπικότητα θα με χαρακτήριζα περισσότερο ως άτομο του σπιτιού, παρόλο που περνάω καλά στις εξόδους και τα ταξίδια μου. Αυτό το αντιλήφθηκα ακόμα περισσότερο, όταν πριν από περίπου έναν χρόνο μετακόμισα σε αυτό εδώ το διαμέρισμα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρέθηκα μακριά από το σπίτι της οικογένειας και που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τις ευθύνες του να έχεις έναν δικό σου χώρο. Αυτό εμένα με ενθουσιάζει, όπως και το να μαγειρεύω για τους φίλους μου που έρχονται συχνά για να με επισκεφθούν και να απολαύσουν τα γεύματα που τους φτιάχνω. Η συγκεκριμένη μετακόμιση με έμαθε πολλά πράγματα. Πώς να είμαι γυναίκα, πώς να προσέχω τον εαυτό μου αλλά και πώς να είμαι υπεύθυνη απέναντι στο σκυλάκι που απέκτησα έναν μήνα μετά τη μετακόμισή μου. Μπορώ να σου πω ότι είμαι ακόμα και σήμερα έτοιμη να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να δώσω όλη μου την αγάπη σε ένα παιδί.
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυπριανού Styling: Μάρα Πετρίδου Μακιγιαζ: Αναστασία Καλυβιτου Μαλλια: Gemeaux hair salon
Madame Figaro, Σεπτέμβριος 2019, τεύχος 177
