Υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να ακούσεις τον πρώτο δίσκο της Κύπριας Eleni Era με τίτλο Rise Love και ένας από αυτούς είναι η δική της διάθεση για ζωή μέσα από τα χρώματα της μουσικής (της).
Της Τάνιας Νεοκλέους
Η ΜΟΥΣΙΚΗ υπήρχε πάντα στη ζωή μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι, στο οποίο θυμάμαι τους γονείς μου να τραγουδούν συνέχεια. Η μαμά μου μας μάθαινε παιδικά τραγούδια και ο πατέρας μου μας έβαζε να ακούμε Pink Floyd, Dire Straits και Queen. Ο θείος μου, ο Ηλίας, ήταν τενόρος και μας μάθαινε όπερα. Είχα πάντα τη μουσική μαζί μου ακόμα κι όταν έβγαινα έξω για παιχνίδι. Κάποιες φορές, μάλιστα, πήγαινα και σκαρφάλωνα στη λεμονιά για να ακούγεται καλύτερα η φωνή μου στη γειτονιά. Τέτοια αγάπη είχα. Δεν ξέρω αν όλα αυτά διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου, ίσως και να το έκαναν.
ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ ΔΕΚΑ μου χρόνια ξεκίνησα να αυτοσχεδιάζω κομμάτια στο πιάνο και να βρίσκω ένα καινούριο μονοπάτι σε ένα ιδιαίτερο σύμπαν, τον κόσμο της μουσικής. Έπαιζα με τις ώρες νιώθοντας τα χέρια μου να βυθίζονται στα πλήκτρα. Ένιωθα ότι ταξίδευα κάπου αλλού, ενώ ταυτόχρονα ήμουν τόσο παρούσα όσο ποτέ σε κάθε νότα και κάθε μελωδία. Τόσο έντονες ήταν μέσα μου αυτές οι εμπειρίες, που ήξερα από τότε ότι η μουσική δεν θα με εγκατέλειπε ποτέ.
Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ κάνω σήμερα μουσική είναι επειδή είναι μια γλώσσα μέσα από την οποία δεν μπορώ να λέω ψέματα. Αυτή η αλήθεια με βοηθάει στο να γνωρίζω καλύτερα εμένα, να εκφράζομαι, να συνδέομαι με άλλους ανθρώπους. Κάνω μουσική για να βάζω πιο πολλά χρώματα και πιο πολλή μαγεία στη ζωή μου.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 11 χρόνια ζω στο Βερολίνο, όπου διευθύνω τις νεαρές ομάδες στην Κρατική Χορωδία Κοριτσιών Βερολίνου (Berliner Mädchenchor), ενώ πριν από λίγους μήνες διορίστηκα δασκάλα σε δημοτικό σχολείο ειδικής εκπαίδευσης.
Η ΑΛΗΘΙΑ ΕΙΝΑΙ ότι ήταν αρκετά δύσκολο να προσαρμοστώ στην πραγματικότητα της Γερμανίας, αν αναλογιστεί κανείς ότι έρχομαι από ένα μικρό χωριό της Κύπρου. Ξεκίνησα τη ζωή μου με έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και στα 18 μου βρέθηκα σε μια πόλη, όπου όλα είναι δυνατά και αποδεκτά. Μετά από τόσα χρόνια, συνειδητοποιώ ότι ακολουθώ μια καινούρια νοοτροπία, η οποία σμίγει τους δύο κόσμους στη δική μου προσωπικότητα.
Ο ΔΙΣΚΟΣ RISE LOVE, που μόλις κυκλοφόρησε, είναι ένα όνειρο που επιτέλους επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει πραγματικότητα. Γράφω μουσική από τα εφηβικά μου χρόνια και πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου να είναι σε μια σκηνή και να τραγουδά. Καθώς περνούσαν τα χρόνια μεγάλωναν οι φόβοι και οι αμφιβολίες μου. Φύλαγα τα τραγούδια μου στο συρτάρι, πείθοντας τον εαυτό μου ότι είμαι εντάξει με αυτήν την κατάσταση. Η συμμετοχή μου στο μουσικό χωριό Φέγγαρος στον Κάτω Δρυ το 2015 άλλαξε το πώς βλέπω τα πράγματα. Κατάλαβα πως το να είσαι μουσικός δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο και ότι όπως και σε κάθε δουλειά, υπάρχουν πολλά στάδια μέχρι να φτάσεις εκεί που θέλεις. Σιγά-σιγά άρχισα να βγάζω τα τραγούδια από το συρτάρι. Κάποια τα πέταξα, κάποια τα κράτησα, κάποια ξαναγεννήθηκαν και άλλα προστέθηκαν. Άρχισα δειλά-δειλά να εμφανίζομαι στη μουσική σκηνή του Βερολίνου και να μαζεύω εμπειρίες. Μαζί με την υπέροχη ομάδα της Λουβάνα Δίσκοι δημιουργήσαμε την πρώτη δισκογραφική δουλειά Rise Love, σε παραγωγή Λευτέρη Μουμτζή και Αντρέα Τραχωνίτη.
ΣΤΟ RISE LOVE υπάρχουν δέκα τραγούδια σε δικές μου συνθέσεις, ενώ σε τρία από αυτά συνεργάστηκα με τον αδερφό μου, Χαράλαμπο Ηρακλέους, για τους στίχους. Είναι ιστορίες για την αγάπη, για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και για τη σχέση με τον ίδιο τον εαυτό. Το ομώνυμο τραγούδι Rise Love είναι το πρώτο κομμάτι που γράψαμε μαζί πριν από 16 χρόνια και κουβαλά μέσα του πολλές σημαντικές στιγμές και αλλαγές στη ζωή μου.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ του εαυτού, για την οποία μιλάω και μέσα από τον δίσκο, με βοήθησε να καταλάβω ότι όλοι αλλάζουμε και εξελισσόμαστε, καθώς μεγαλώνουμε. Η αλλαγή αυτή πολλές φορές συμβαίνει απότομα, ασυνείδητα και αναπόφευκτα. Είναι η στιγμή που ο εαυτός μας προσπαθεί να προσαρμοστεί στην καινούρια κατάσταση για να προστατευτεί. Βιώνοντας τη διαδικασία αυτή αρκετές φορές συνειδητοποίησα ότι το μυστικό είναι να εμπιστευτούμε τη διαδικασία, χωρίς να κρίνουμε σκληρά τον εαυτό μας.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΓΙΝΟΜΑΙ όταν τραγουδώ, όταν παίζω μουσική, όταν δημιουργώ, όταν μαγειρεύω για ανθρώπους που αγαπώ, όταν κάνω ταξίδια, όταν κολυμπώ στις θάλασσες της Κύπρου. Αισιόδοξη γίνομαι μέσα από την προσπάθειά μου να κατευθύνω τα μάτια μου προς το φως και τη χαρά.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ πού θα ήθελα να φτάσω. Έχω πολλούς στόχους γραμμένους στη λίστα μου και κάθε φορά που πετυχαίνω έναν συμπληρώνω δύο καινούριους. Θέλω να μπορώ να κάνω μουσική και να μην σταματήσω ποτέ να εμπιστεύομαι τη ζωή σε αυτό το ταξίδι.
Φωτογραφία: Μιχάλης Κυπριανού, Styling: Μάρα Πετρίδη
Madame Figaro Mαίου 2019, τεύχος 173
