Ο ταλαντούχος στιχουργός Σταύρος Σταύρου “κοιτάει” προς αυτή την τέχνη που έχει μόνο φως.
“Επειδή όμως ξέρω ότι πολλοί συνάδελφοί μου κυριολεκτικά πεινούν αυτή τη δύσκολη περίοδο, η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να αποδεχθώ το χρηματικό ποσό των 3,000 ευρώ που συνοδεύει το βραβείο, αφού μπορώ να τα βγάλω πέρα και με τον μισθό μου ως καθηγητής”.
Με τα λόγια αυτά, ο συνθέτης Κώστας Κακογιάννης ανακοινώνει ότι θα προσφέρει το χρηματικό ποσό που συνοδεύει το Βραβείο Δημιουργού της Χρονιάς στα Βραβεία Θεάτρου ΘΟΚ σε καλλιτέχνες που χρειάζονται οικονομική στήριξη.
Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα, ο σκηνοθέτης Κώστας Σιλβέστρος, εμπνεόμενος όπως γράφει από την κίνηση του Κακογιάννη, ανακοινώνει την πρόθεσή του να μοιραστεί το χρηματικό ποσό που συνοδεύει το βραβείο του Νέου Δημιουργού της Χρονιάς με τους τρεις συνυποψήφιούς του: “Σήμερα το μαζί μπορεί να αποτελέσει όσο ποτέ άλλοτε το ισχυρότερο μήνυμα έναντι των ποικιλόμορφων τεράτων της εποχής μας”.
Οι δύο Κωστήδες δε χρειάζονται συστάσεις. Ο Κακογιάννης μάς έχει χαρίσει τα τελευταία χρόνια μεγάλες μουσικές στιγμές, πραγματικά διαμάντια. Ο Σιλβέστρος δε σταματά να δουλεύει και να δημιουργεί. Οι παραστάσεις του κεντημένες κάθε φορά με φαντασία, πάθος και αισθητική. Με μια αγάπη αληθινή για το θέατρο και τους ανθρώπους του. Η θεατρική χρονιά που μας πέρασε ήταν σαφέστατα η χρονιά τους. Κέρδισαν τα δύο αυτά βραβεία δικαιωματικά.
Διάβασε ακόμη – Ο ταλαντούχος στιχουργός Σταύρος Σταύρου ξετυλίγει συναισθήματα και αλήθειες
Δε στα σταθώ όμως σε αυτό… Τις τελευταίες μέρες ο κόσμος του θεάτρου ταρακουνήθηκε συθέμελα. Τα “ποικιλόμορφα τέρατα” που αναφέρει ο Κώστας Σιλβέστρος έχουν δείξει τα δόντια τους. Την ίδια ώρα κάποια άλλα τέρατα, “ιερά”, αποκαθηλώνονται ένα-ένα. Όπως οφείλει να γίνει. Για να υπάρξει δικαίωση. Για να υπάρξει κάθαρση.
Σήμερα λοιπόν, όσο ποτέ άλλοτε, αξίζει να αναρωτηθούμε τι θα πει καλλιτέχνης. Όχι, δεν αρκεί το ταλέντο. Ούτε και η σκληρή δουλειά αρκεί. Ίσως όλο αυτό που ζούμε να είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε έννοιες. Να τοποθετήσουμε την ανθρωπιά στη θέση που της αξίζει. Ως αναπόσπαστο κομμάτι του όρου “καλλιτέχνης”. Να τη φωτίσουμε… Να την αναγνωρίσουμε… Γιατί είναι τέχνη να αγαπάς. Είναι τέχνη να μοιράζεσαι. Και το “μαζί” τέχνη είναι. Κώστα και Κώστα, σας ευχαριστούμε που μας το υπενθυμίσατε…
Υ.Γ. Όσο για την τρίτη βραβευθείσα, τη σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη, τι να πει κανείς; Φως. Μια λέξη τρία γράμματα… Ξέρετε, πολλές φορές το χειροκρότημα δεν είναι αρκετό. Η ίδια η ζωή είναι που καθορίζει τη δύναμη του σχοινιού να μας αντέξει. Αυτή και μόνο αυτή…
