Ο ταλαντούχος στιχουργός Σταύρος Σταύρου σκέφτεται τη στιγμή που το χειροκρότημα θα ηχήσει ξανά.
Τις προάλλες παρακολούθησα διαδικτυακά την νέα παραγωγή της θεατρικής ομάδας Persona “Μείνε δίπλα μου”, σε σκηνοθεσία Κώστα Σιλβέστρου. Είδα, επίσης, τις διαδικτυακές συναυλίες που έδωσαν ο Γιάννης Κότσιρας και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη ζωντανά από τον Σταυρό του Νότου και το Gazarte αντίστοιχα. Στα μάτια των καλλιτεχνών έβλεπες ξεκάθαρα τη δίψα τους να βγουν ξανά στη σκηνή, να επικοινωνήσουν και πάλι με το κοινό τους. Απλά και ουσιαστικά. Ταυτόχρονα έβλεπες -στις δύο συναυλίες τουλάχιστον- την αγωνία των συντελεστών να πάνε όλα καλά. Την αβεβαιότητα του “καινούριου”, που το ψηλαφούσαν συντροφιά με το κοινό. Του “αναγκαίου κακού”.
Ήταν και οι τρεις εξαιρετικές παραστάσεις. Φτιαγμένες με μεράκι και σκληρή δουλειά. Και όμως είναι ξεκάθαρο -και για τους καλλιτέχνες και για το κοινό- ότι πρόκειται για μια προσωρινή λύση. Για μια ανάγκη της εποχής. Γιατί αυτό που μας έμαθε ο τελευταίος χρόνος είναι ότι στην τέχνη, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με τη φυσική παρουσία. Το σχόλιο ή το story δεν μπορεί να αντικαταστήσει το χειροκρότημα. Το πάτημα ενός κουμπιού δεν μπορεί να αντικαταστήσει το άνοιγμα της αυλαίας. Το “είδα κι εγώ την παράσταση” δεν μπορεί να αντικαταστήσει το “ήμουν κι εγώ εκεί”. Τη μαγεία, δηλαδή, της συλλογικής εμπειρίας. Του μοιράσματος που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει.
Το ίδιο, πιστεύω, ισχύει και με όλους τους άλλους τομείς της ζωής. Την τηλεκπαίδευση, την τηλεργασία… Όλα αυτά τα “καινούρια” που μας έλυσαν τα χέρια. Που αποδείχτηκαν τόσο χρήσιμα. Που μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε τις ζωές μας, έστω και έτσι. Που μας έκαναν -με βίαιο καμιά φορά τρόπο- να αποδεχτούμε πράγματα που αρνούμασταν να αποδεχτούμε πριν να γίνουν ό,τι και οι διαδικτυακές παραστάσεις: ένα αναγκαίο “κακό”. Η λέξη “κακό” σε πολλά εισαγωγικά. Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όλα όσα μάθαμε θα μας συντροφεύουν σε όλο το υπόλοιπο της ζωής μας, λειτουργώντας -ωστόσο- συμπληρωματικά. Εμπλουτίζοντας αυτά που μας προσφέρει η φυσική παρουσία, χωρίς όμως ποτέ να την αντικαθιστούν. Μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Γιατί -στον βαθμό που τα ζούμε σήμερα- θα παραμείνουν προσωρινά. Μέχρι να γεμίσουν και πάλι τα θέατρα. Μέχρι τα σχολεία να γεμίσουν και πάλι παιδικές φωνές. Μέχρι ν’ αγκαλιαστούμε ξανά…
