Ο ταλαντούχος στιχουργός Σταύρος Σταύρου γράφει ένα κείμενο αφιερωμένο στις ομάδες που μας θυμίζουν ότι το “μαζί” ανθίζει μόνο όταν το ποτίσει ο άνθρωπος…
Αν γυρίζαμε τον χρόνο δέκα χρόνια πίσω, θα διαπιστώναμε -πιστεύω- πόσο έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα το καλλιτεχνικό προϊόν που προσφέρεται στην Κύπρο, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Θα διαπιστώναμε, επίσης, τις σημαντικές δομικές αλλαγές της καλλιτεχνικής κοινότητας που προέκυψαν το τελευταίο διάστημα.
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, ξεκίνησαν να δραστηριοποιούνται στον χώρο αυτό εκατοντάδες ταλαντούχοι νέοι, οι οποίοι επέστρεψαν από το εξωτερικό ή ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στην Κύπρο γεμάτοι εμπειρίες, γνώσεις, αλλά και όνειρα. Προπάντων όνειρα. Γιατί με αυτά κατάφεραν να βρουν σιγά-σιγά τον δικό τους χώρο, τη δική τους φωνή. Πειραματίζονται, τολμούν, δοκιμάζουν, διεκδικούν. Πολλές φορές τρώνε τα μούτρα τους. Μα σηκώνονται και προσπαθούν ξανά. Και ξανά. Και βγαίνουν νικητές…
Διάβασε ακόμη – Artbits: Όταν το παλιό συναντάει το καινούριο…
Θα σταθώ λίγο στο ρήμα “τολμώ”. Δέκα χρόνια πριν, λίγοι ήταν οι καλλιτέχνες που είχαν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη μιας παραγωγής, να βγουν έξω από τα όρια ασφαλείας που παρέχει ένα μεγάλο θέατρο ή ένας μεγάλος οργανισμός, να εκφράσουν από μόνοι τους το “είμαι εδώ” τους. Στις μέρες μας αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο. Και συμβαίνει με επιτυχία. Πολλές από αυτές τις προσπάθειες βρίσκουν τη θέση τους, αλλά και το κοινό τους. Εξάλλου, η επαφή με το κοινό (ενίοτε φανατικό) είναι που τις κάνει τόσο ξεχωριστές.
Εκείνο, όμως, για το οποίο η νέα γενιά πρέπει να αισθάνεται περήφανη είναι η ικανότητά της να δημιουργεί ομάδες. Γιατί όταν έρχονται κοντά άνθρωποι με τα ίδια ενδιαφέροντα, το ίδιο όραμα και το ίδιο πάθος, μόνο να ανθίσει μπορεί ο πολιτισμός ενός τόπου. Αυτές οι ομάδες, λοιπόν, είναι που σηκώνουν στους ώμους τους το βάρος αυτής της νέας πολιτιστικής πραγματικότητας. Αυτές οι ομάδες είναι και που γεμίζουν το πολιτιστικό ημερολόγιό μας σε μια περίοδο που το ρίσκο και η αβεβαιότητα γύρω από μια παραγωγή είναι μεγαλύτερα από ποτέ.
Αυτό το κείμενο, λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε αυτές. Στις ομάδες. Στις παρέες. Που μας θυμίζουν ότι το “μαζί” ανθίζει μόνο όταν το ποτίσει ο άνθρωπος…
