Ο ταλαντούχος στιχουργός, Σταύρος Σταύρου μιλά για τη λατρεία που είχε όταν ήταν παιδί.
Με θυμάμαι, 7-8 χρονών παιδί, να ξυπνώ με τεράστιο ενθουσιασμό κάθε Σάββατο πρωί για να πάρω τη θέση μου μπροστά στην τηλεόραση. Τα “Παιχνίδια χωρίς σύνορα” (που μετέδιδε η ΕΡΤ) ήταν η λατρεία μου. Όπως ήταν, πιστεύω, και για πολλά άλλα παιδιά της γενιάς μου, που στα εντυπωσιακά σκηνικά και τα πολύχρωμα κοστούμια της εκπομπής ανακάλυπταν έναν καινούριο κόσμο. Πολλές φορές τα “Παιχνίδια” επανέρχονται κάπως απρόσμενα σε συζητήσεις με συνομήλικους. “Θυμάσαι;”. “Και βέβαια θυμάμαι…”.
Τα “Παιχνίδια χωρίς σύνορα” δεν ήταν μια συνηθισμένη εκπομπή. Ήταν το συναπάντημα νέων ανθρώπων από όλη την Ευρώπη που έρχονταν κοντά και ξεχνούσαν τις όποιες διαφορές των χωρών τους. Μέσα από την εκπομπή αυτή έμαθα την Ευρώπη. Τις πρωτεύουσες, τις πόλεις, τις σημαίες, τις γλώσσες… Αισθανόμουν Ευρωπαίος, πολύ πριν η Κύπρος γίνει μέλος της ΕΕ. Πόσες φορές, αλήθεια, νιώσαμε πραγματικά Ευρωπαίοι όλα αυτά τα χρόνια;
Τα “Παιχνίδια χωρίς σύνορα”, λοιπόν, ήταν ένας κόσμος ολόκληρος. Η Δάφνη Μπόκοτα με το φουσκωτό μαλλί, το γαλάζιο της Ιταλίας που έπρεπε να ξεχωρίζει από το μπλε της Ελλάδας, ο Τζόκερ που διπλασίαζε τους βαθμούς, τα παιχνίδια που ήταν βασισμένα στην ιστορία και τη μυθολογία, το φιλ ρουζ, ο διαιτητής Denis Pettiaux με τη σφυρίχτρα του, η Ουγγαρία και η Τσεχία που σχεδόν πάντα διεκδικούσαν την πρώτη θέση, η Ελλάδα που σχεδόν πάντα διεκδικούσε την τελευταία…
Διάβασε ακόμη – Artbits: Να ξαναγεννηθούμε
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη δασκάλα μου στην Ε’ Δημοτικού που είχε μείνει άφωνη όταν σε κάθε της ερώτηση για κάποια πρωτεύουσα ή κάποια σημαία της Ευρώπης είχα την απάντηση. Για μένα, όμως, δεν ήταν κάτι που χρειάστηκε κόπο ή διάβασμα ωρών. Ήταν η αγάπη μου για μια εκπομπή που ξεκίνησε ως μια ιδέα του Γάλλου προέδρου Charles de Gaulle, που είχε σκοπό να φέρει κοντά τους νέους της Γαλλίας και της Γερμανίας, μετά τις πληγές που άφησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Πρόσφατα τα “Παιχνίδια” επέστρεψαν σε μια διαφορετική μορφή και με διαφορετικό τίτλο, χωρίς όμως να έχουν επιτυχία. Ίσως τελικά κάποια πράγματα να είναι καλύτερα να μένουν στη μνήμη μας με εκείνη τη νοσταλγία και την ομορφιά που πάντα κουβαλάει το χθες.
Όσο για μένα, τα “Παιχνίδια χωρίς σύνορα” θα είναι πάντα κρυμμένα στην καρδιά μου. Γιατί ήταν, είναι και θα είναι τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων. Τα “παιχνίδια μου”…
Dennis, c’est à toi!
