Ο ταλαντούχος στιχουργός Σταύρος Σταύρου εμπνέεται από την συνάντηση έξι σπουδαίων ηθοποιών στη Madame Figaro.
Έβλεπα χτες τη φωτογράφηση που έκαναν για τη Madame Figaro Κύπρου έξι σπουδαίοι ηθοποιοί του τόπου μας. Τρεις «παλιές καραβάνες» και τρεις εκπρόσωποι της νέας γενιάς ηθοποιών. Η Αννίτα Σαντοριναίου “συνάντησε” τον Προκόπη Αγαθοκλέους, η Χριστίνα Παυλίδου τον Ανδρέα Τσέλεπο και ο Σταύρος Λούρας την Αντωνία Χαραλάμπους.
Οι τρεις αυτές εικόνες μου προκάλεσαν βαθύτατη συγκίνηση. Στο βλέμμα του Προκόπη καθώς κοιτάζει την Αννίτα Σαντοριναίου κρύβεται ο σεβασμός ενός σπουδαίου νέου ηθοποιού σε μια γυναίκα-θρύλο. Κρύβεται, ταυτόχρονα, και ο σεβασμός που οφείλει μια ολόκληρη γενιά νέων καλλιτεχνών σε αυτούς που προϋπήρξαν, σε αυτούς που έθεσαν τις βάσεις. Την ίδια ώρα, ο Σταύρος Λούρας “δίνει χώρο” στην Αντωνία, μέσα από τη στάση του σώματος. Ένας μεγάλος ηθοποιός που περνάει -ουσιαστικά- τη σκυτάλη σε μια από τις σημαντικότερες νέες ηθοποιούς, αναγνωρίζοντας το ταλέντο της.
Με αφορμή τη φωτογράφηση αυτή, σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι το “παλιό” και το “καινούριο” να συνυπάρχουν αρμονικά. Όχι μόνο στον χώρο των τεχνών, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές οι νέοι δεν έχουν τις ευκαιρίες που δικαιούνται. Οι μεγάλοι και σπουδαίοι καλλιτέχνες, οι “παλιές καραβάνες”, αξίζουν την υπόκλισή μας και το σεβασμό μας. Δικαιολογημένα. Φτάνει αυτό να μη γίνεται εις βάρος των σπουδαίων του σήμερα, των υπέροχων νέων καλλιτεχνών που διαθέτει ο τόπος μας.
Διάβασε ακόμη – Madame Figaro Άνοιξη 2021, τεύχος 186
Από την άλλη, αρκετές φορές τα ΜΜΕ και η κοινωνία αναζητούν το “φρέσκο”, το “καινούριο”, το “διαφορετικό”, με κίνδυνο οτιδήποτε θεωρείται “παλιό” να μένει στο περιθώριο. Η δίψα της κοινωνίας να γυρίσει σελίδα σε διάφορα επίπεδα, αδικεί όλους όσοι έγραψαν τη δική τους ιστορία, στον χώρο του ο καθένας.
Το θέμα είναι ότι η σχέση μεταξύ “παλιού” και “καινούριου” δε θα έπρεπε να είναι μια σχέση ανταγωνιστική. Όταν η εμπειρία και η γνώση του παλιού συναντάει το πάθος και το ταλέντο του καινούριου, τότε είναι που γίνονται τα θαύματα. Όχι μόνο στην τέχνη, αλλά και σε άλλους τομείς, όπως η πολιτική.
Στην προεκλογική εκστρατεία που διανύουμε, οι νέοι σε ηλικία υποψήφιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκπροσωπούν το καινούριο. Την ίδια ώρα, οι πιο παλιοί προτάσσουν την εμπειρία τους στα κοινά, διεκδικώντας την ψήφο μας. Ας μην είναι, όμως, η ηλικία το κριτήριο. Ας επιλέξουμε τους πιο άξιους, τους πιο καθαρούς, τους πιο ειλικρινείς. Και τέτοιοι υπάρχουν σε όλες τις ηλικίες. Ίσως όταν οι άξιοι, οι καθαροί και οι ειλικρινείς της παλιάς γενιάς συναντηθούν με αυτούς της νέας γενιάς, να μπορέσει -επιτέλους- να γυρίσει η σελίδα. Ουσιαστικά αυτή τη φορά…
