Ο ταλαντούχος στιχουργός, Σταύρος Σταύρου αναπολεί στιγμές της Eurovision και στέλνει τις δικές του ευχές για καλή επιτυχία στην Κύπρο στο μεγάλο τελικό.
To 1955 γεννήθηκε μια ιδέα που θα άλλαζε την παγκόσμια τηλεόραση για πάντα. Ήταν το όραμα μιας ομάδας ανθρώπων να ενώσουν (ξανά) την Ευρώπη μέσα από τη μουσική, επουλώνοντας τις πληγές που άφησε πίσω του ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ένα χρόνο αργότερα πραγματοποιήθηκε στο Λουγκάνο της Ελβετίας ο 1ος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Ο διαγωνισμός αυτός μεγάλωσε, αγαπήθηκε, αλλά και κατακρίθηκε. Πάμπολλες φορές έχει κατηγορηθεί για το επίπεδο των τραγουδιών που συμμετέχουν. Η αλήθεια είναι ότι από τον διαγωνισμό αυτό έχουν περάσει από διαμάντια μέχρι τραγούδια κάκιστα. Λογικό δεν είναι; Ένας διαγωνισμός στον οποίο η κάθε χώρα και ο κάθε καλλιτέχνης είναι ελεύθεροι να προτείνουν όποιο τραγούδι και όποιο είδος τραγουδιού επιθυμούν δεν μπορεί να κριθεί για το επίπεδο της μουσικής του. Δεν είναι καλλιτέχνης η Eurovision. Δεν είναι δίσκος. Είναι ένα πολύχρωμο μουσικό, τηλεοπτικό μωσαϊκό και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Διάβασε ακόμη – Artbits: Θέμα αισθητικής
Για μας τους Κύπριους, η Eurovision είναι και πολλά άλλα πράγματα. Είναι η φωνή της Εύης Παπαμιχαήλ και της Μελίνας Καραγεωργίου, είναι το μικρόφωνο της Ευρυδίκης να κουνιέται, είναι η πλούσια κόμη του Άλεξ Παναγή να ανεμίζει στη “Φωτιά”. Eurovision για μας είναι η πίτσα και το σουβλάκι με παρέα, ο Λουκάς Χάματσος να δίνει τα δωδεκάρια μας, το “Εν η μάνα μου που φταίει που μ’ επήρεν εκκλησσιάν”, το “καλή επιτυχία Κύπρος”, το “πότε βγαίνει η Κύπρος;”. Eurovision είναι οι βάτες της Αλέξιας, τα βαρέλια του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου, το “Ε το! Ούλλοι ψηφίζουνται μεταξύ τους”…. Το “ούλλοι ψηφίζουνται μεταξύ τους” που το ψιλοξεχνάμε όταν μπούμε στη δεκάδα και το ξεχνάμε εντελώς όταν έρθουμε, για παράδειγμα, δεύτεροι. Eurovision για μας είναι το “η Ελλάδα θα μας δώσει δωδεκάρι”, είναι το “Fuego”, το “Μάνα μου”, οι πανηγυρισμοί για τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στα πρώτα του βήματα, οι ανεπανάληπτοι εθνικοί τελικοί στο Συνεδριακό Κέντρο και στο Monte Caputo. Είναι οι χαρές και οι απογοητεύσεις, τα γέλια και τα χειροκροτήματα…
Τον τελευταίο χρόνο όλοι μας -νομίζω- έχουμε εκτιμήσει την αξία του “μαζί”. Και όλα αυτά τα χρόνια η Eurovision υμνεί ακριβώς αυτό! Το “μαζί”! Ενώνει τους ανθρώπους και τους λαούς, αποδέχεται το διαφορετικό, μας υπενθυμίζει τη χαρά της ζωής. Γι’ αυτό την αγαπάμε τη Eurovision. Γι’ αυτό θα την αγαπάμε πάντα!
Καλή επιτυχία Κύπρος!
