Η Χριστίνα Παυλίδου σε ένα διαφορετικό ρόλο θέτει ερωτήματα στον Ανδρέα Τσέλεπο αναφορικά με το θέατρο.
Q: Πώς βρήκες τα θεατρικά πράγματα στην Κύπρο όταν επέστρεψες από τις σπουδές σου;
A: Μετά από 10 χρόνια στη Νέα Υόρκη, σίγουρα οι διαφορές σε όλο το καλλιτεχνικό τοπίο ήταν αρκετές, κάποιες μάλιστα σε τεράστιο βαθμό. Έβλεπα όμως πως υπήρχε η θέληση και η αγάπη να γίνουν πράγματα, καθώς και η ανάγκη για αλλαγή προς το καλύτερο.
Q: Σας δώσαμε χώρο οι παλαιότεροι για να δημιουργήσετε;
A: Ένα από τα πράγματα τα οποία μου λείπουν σήμερα, με τον τρόπο που λειτουργεί το κρατικό μας θέατρο, είναι αυτός ο πυρήνας που υπήρχε. Ένα αμάλγαμα ανθρώπων του θεάτρου, διαφορετικών ηλικιών και σχολών, με τους οποίους σου δινόταν η ευκαιρία να συμβιώνεις και να μαθαίνεις. Και για μένα αυτό ήταν σαν μια σχολή. Είχα την ευκαιρία να παρακολουθώ και να δουλεύω μαζί με παλαιότερους ηθοποιούς, που πάντοτε ήθελαν να μοιραστούν μαζί μας την τέχνη, τους προβληματισμούς, ακόμα και τα όνειρά τους.
Q: Ένας ταλαντούχος ηθοποιός της δικής σου γενιάς τι μπορεί να κερδίσει δουλεύοντας με έναν καταξιωμένο ηθοποιό παλαιότερης γενιάς;
A: Πολλά. Ένας ηθοποιός ποτέ δε σταματάει να μαθαίνει. Ειδικά όταν σου δίνεται η ευκαιρία να δουλεύεις με έναν παλαιότερο. Να παρακολουθείς τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το κείμενο, την ανάλυση του χαρακτήρα του, το πώς κερδίζει τα θέλω του στη σκηνή. Πόσο χαλαρός και άμεσος μπορεί να γίνει, γιατί πια έχει ξεπεράσει την ανάγκη του να αποδείξει ποιος/α είναι. Και αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα που αφορούν τη δουλειά. Η συναναστροφή μαζί τους μπορεί να αποδειχθεί σπουδαίο μάθημα ζωής.
Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη στη Madame Figaro που κυκλοφορεί
