“Η οικογένεια και οι φίλοι είναι τα πόδια μου!”.
Της Ελευθερίας Παπαδάκη
Η ιστορία ζωής του Αντώνη Τσαπατάκη θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ταινία, μια ταινία με πολλές ανατροπές, στιγμές χαράς αλλά και άλλες πολύ δύσκολες με έναν ήρωα που δεν το βάζει ποτέ κάτω.
Το κολυμβητήριο Χανίων ήταν κάτι σαν δεύτερο σπίτι για τον Αντώνη Τσαπατάκη, πράγμα πολύ λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως ήταν μόλις 5 χρόνων, όταν περνούσε το κατώφλι.
Στην πισίνα του κολυμβητηρίου είχε βρει ένα είδος ελευθερίας που δεν βίωνε πουθενά αλλού. Μεγάλωνε πάντα μέσα στο νερό, ως παίκτης της θρυλικής ομάδας πόλο του Ν.Ο. Χανίων.
Στα 19 του χρόνια φοιτούσε ήδη στη Σχολή Δοκίμων Αστυφυλάκων και είχε όνειρο να κάνει καριέρα στο Αστυνομικό Σώμα, όταν ο Αντώνης, με το χέρι κολλημένο στο γκάζι, πλησίαζε τη στιγμή που θα άλλαζε τη ζωή του.
Η μηχανή στην οποία επέβαινε ανατράπηκε λόγω υπερβολικής ταχύτητας, κάποια μέτρα από το κολυμβητήριο Χανίων. Η ζωή, όπως την ήξερε, δεν θα ήταν πια η ίδια. Ο Αντώνης δεν θα μπορούσε να περπατήσει ξανά. “Δεν σκέφτηκα ποτέ ‘αν τότε δεν έτρεχα…’, γιατί εγώ έφταιγα. Εγώ πάτησα τέρμα το γκάζι! Δεν το πάτησε ούτε ο Θεός, ούτε κανείς άλλος. Ανέλαβα πλήρως την ευθύνη, το αντιμετώπισα και συνεχίζω να το αντιμετωπίζω σαν άντρας”, μου λέει με τόνο που φανερώνει την αποφασιστικότητά του.
Δεν ήταν μόνος του σε όλο αυτό, δεν κλείστηκε στον εαυτό του, αφού “είχα την αμέριστη συμπαράσταση των αγαπημένων μου προσώπων. Αν δεν είχα αυτούς, δεν θα μιλούσαμε τώρα. Η οικογένεια και οι φίλοι είναι τα πόδια μου!“, λέει ο δευτεραθλητής κόσμου στην κολύμβηση.
Διάβασε ακόμη – Ραφαέλα Μιλτιάδους: Μία γυναίκα με μεγαλείο ψυχής
Η συμπεριφορά που τον πρόσβαλε
“Δεν αφήνω τον άλλο να με δει ρατσιστικά. Όλο αυτό ξεκινάει από εμένα” λέει με νόημα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη εκείνοι που τον κάνουν να νιώθει άβολα.
Πριν από λίγα χρόνια, του συνέβη κάτι που αντιμετώπισε για πρώτη φορά. “Βρήκα ένα σπίτι για να νοικιάσω μέσω μεσίτη στη Θεσσαλονίκη, όπου ήθελα να μετακομίσω για να ξεκινήσω προετοιμασία για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Όταν ο μεσίτης μού το έδειξε και το ενέκρινα, του είπα να δώσει το τελικό ok για να το κλείσω. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης στάθηκε αρνητικός λέγοντας πως ‘Δεν θέλω ανάπηρους μέσα στο σπίτι’. Ομολογώ πως με πείραξε. Δε μπορούσα να καταλάβω πώς μπορούσε να τον ενοχλεί αυτό. Να του χαλάσω τι; Τα ντουβάρια; Επέμεινα ζητώντας από το μεσίτη να του τηλεφωνήσει για να του εξηγήσει ότι χρειάζομαι το διαμέρισμα γιατί ετοιμάζομαι για Αγώνες και θα κάνω την προετοιμασία στην περιοχή. Παρ’ όλα αυτά ήταν ανένδοτος”.
Πώς ένιωσε, λοιπόν, με τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση; “Δεν στενοχωρήθηκα, ούτε θύμωσα. Ήθελα απλά να πάρω το αεροπλάνο για να τον συναντούσα από κοντά. Να του έλεγα ‘Δεν θέλω το σπίτι, αλλά κοίτα ποιος είμαι και τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα’. Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ να αντιμετωπίσω ανάλογη συμπεριφορά. Αν με ήξερε, ίσως να άλλαζε γνώμη. Και δεν το λέω υπεροπτικά”.
Όπως εξηγεί ο Αντώνης, “όταν κάποιος με γνωρίζει, θεωρώ πως δεν του περνάει καν από το μυαλό να με λυπηθεί. Δεν με αντιμετωπίζουν ρατσιστικά και όλο αυτό ξεκινάει από τη δύναμη τη δική μου”.
Ανήσυχο πνεύμα από παιδί με πολλά όνειρα. “Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή. Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάθε άνθρωπος το μόνο που έχει για να βοηθηθεί είναι ο εαυτός του. Πρέπει να υπάρχει αρχικά ο εαυτός σου για να σε βοηθήσουν στη συνέχεια η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όπως λέω συχνά, το αριστερό μου πόδι, το πόδι της καρδιάς, είμαι εγώ στη ζωή μου. Το δεξί πόδι είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου, αυτοί έκαναν τα ‘πόδια’ μου που με βοήθησαν να ξανασηκωθώ” είχε δηλώσει ο ίδιος στο παρελθόν.
Ο Αντώνης, είναι ένας άνθρωπος που αγαπά να ονειρεύεται και την ίδια αγάπη που έχει για τη ζωή και την ανάγκη για όνειρα, προσπαθεί να μεταδώσει και στα παιδιά στις επισκέψεις που κάνει κατά καιρούς στα σχολεία. Για εκείνον, τα ρήματα “περπατάω” και “προχωράω” δεν έχουν διαφορά, καθώς θεωρεί πως σημασία έχει το να πηγαίνεις μπροστά και όχι το πως τα καταφέρνεις.
Οι φωτογραφίες είναι μια παραγωγή που έγινε στην Κύπρο μαζί με την Άντρια Αλετράρη και με τίτλο “why not”.
Φωτογραφίες: Instagram/ @georgiosmotitis
Art direction: Instagram/ @andriasdose
