Το εντυπωσιακό κορίτσι του κυπριακού στίβου, κρύβει ένα ενδιαφέρον στόρι που ξεκινά από τη Βραζιλία και το ποδοσφαιρικό γήπεδο της ΑΕΚ Αθηνών και φτάνει μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Της Βαρβάρας Γεωργιάδου
Μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Με πατέρα τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Αθηνών και διεθνή με την Εθνική ομάδα της Ελλάδας Παύλο Παπαϊωάννου, πέρασε τα παιδικά της χρόνια στις κερκίδες της Φιλαδέλφειας. Στα εννέα της μετακόμισε στη Πάφο με την οικογένεια της και ξεκίνησε το στίβο συμμετέχοντας παράλληλα και σε ομαδικά αθλήματα. Η επιστροφή στην Αθήνα στα δεκαοκτώ της, για σπουδές ήταν καθοριστική. Η γνωριμία της με τον προπονητή της Αντώνη Γιαννουλάκη ανέδειξε το γονίδιο της πρωταθλήτριας που υπήρχε στο Dna της. Η πρόκρισή της στον ημιτελικό των 100μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Πεκίνου, το παγκύπριο ρεκόρ των 100μ. και η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς του Ρίο όπου πέτυχε νέο ατομικό ρεκόρ, επιβεβαίωσαν πως αυτό το κορίτσι είναι φτιαγμένο για την κορυφή. Συνάντησα τη Ραμόνα Παπαϊωάννου λίγο μετά την επιστροφή της από το εξωτερικό όπου έζησε πολλές νέες εμπειρίες και συγκινήσεις. Κυρίως από την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς όπου επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη χώρα καταγωγής του πατέρα της. Εντυπωσιακή όπως πάντα και με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο άρχισε να μου μιλά για τη ζωή της εντός και εκτός στίβου η οποία είναι εξίσου συναρπαστική. Ενεργή στα social media, απολαμβάνει τη ζωή όπως όλα τα κορίτσια της ηλικία της και δεν σταματά να ονειρεύεται.
Αισθάνομαι πως το 2016 ήταν η χρονιά σου… Πραγματοποιήθηκαν πολλά από τα όνειρα σου έτσι;
Θα έλεγα πως ναι. Με δύο όρια συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες στα σπριντ, δύο νέα ατομικά ρεκόρ και ένα νέο παγκύπριο ρεκόρ, θα ήμουν αχάριστη εάν έλεγα πως δεν ήταν επιτυχημένη χρονιά. Κάποιοι προσωπικοί μου στόχοι μπορεί να μην πέτυχαν στο εκατό τοις εκατό, αλλά αυτά έχει ο δρόμος του πρωταθλητισμού.
Αναφέρεσαι στους Ολυμπιακούς του Ρίο;
Στο Ρίο δυστυχώς από δικά μου λάθη δεν έδειξα αυτό που μπορούσα και που είχα προπονηθεί να κάνω. Στα 100μ. που ήταν και το πρώτο αγώνισμα που συμμετείχα δεν πήρα αυτό που ήθελα. Στεναχωρήθηκα πολύ. Είχα μόλις μία ημέρα να ξεπεράσω το σοκ. Τότε είπα στον εαυτό μου πως πρέπει στα 200μ. να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Ευτυχώς ήρθε το νέο ατομικό ρεκόρ.
Αλήθεια, πως αισθάνθηκες μπαίνοντας στο στάδιο του Μαρκανά;
Δεν έχω λόγια. Η τελετή έναρξης και όλη η διαδικασία των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου. Αυτό που όταν ήμουν μικρή και το έβλεπα στην τηλεόραση και φάνταζε μακρινό και άπιαστο όνειρο, πραγματοποιήθηκε στην Βραζιλία. Έμπαινα μέσα στο στάδιο και ευχαριστούσα τον Θεό που με είχε υγιή και που κατάφερα να βρίσκομαι εκεί.
Φαντάζομαι πως όλα αυτά που ένιωσες συνδέονται και με τις βραζιλιάνικες σου ρίζες…
(χαμογελάει) Έχω μέσα μου την Βραζιλία. Δεν είχα πάει ποτέ πριν αλλά ο μπαμπάς μου πάντα με έκανε από μικρή να αγαπώ πράγματα που έχουν σχέση με τη χώρα και να νιώθω Βραζιλιάνα. Έμαθα να αγαπώ την Βραζιλία ως μια χώρα που με συνδέει κάτι μαζί της.
Στο Ρίο είχες δίπλα σου και την οικογένεια σου;
Ναι. Ουσιαστικά αυτό το ταξίδι, ήταν και η επιστροφή του μπαμπά μου στην Βραζιλία μετά από τριάντα εννέα χρόνια όταν και έφυγε οικογενειακώς από εκεί για την Ελλάδα.
Μεγάλωσες μέσα στα γήπεδα, τι θυμάσαι από την εποχή που ο πατέρας σου έπαιζε ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ Αθηνών;
Οι περισσότερες μου αναμνήσεις είναι από τη Φιλαδέλφεια δεν λείπαμε ποτέ από εκεί τα Σαββατοκύριακα. Με θυμάμαι να παίζω στο γήπεδο, τον χαμό που γινόταν στις κερκίδες όταν κέρδιζε η ΑΕΚ και διάφορα τέτοια.
Στην Κύπρο πως βρέθηκες;
Όταν ήμουν εννέα χρονών, έγινε πρόταση στον μπαμπά μου να αναλάβει προπονητής σε μια ποδοσφαιρική ομάδα της Πάφου. Αρχικά θα μέναμε για ένα χρόνο, μάλιστα το καλοκαίρι μετά το τέλος της χρονιάς, είχαμε μαζέψει τα πράγματα μας για να γυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα. Τελικά του έγινε κι άλλη πρόταση και έτσι ο ένας χρόνος έφερε τον άλλον. Μέτα εγώ και ο αδερφός μου μεγαλώσαμε και είχαμε βρει μία νέα ζωή στην Κύπρο.
Ο στίβος πως μπήκε στη ζωή σου;
Στην Ελλάδα συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας για διάφορα αθλήματα, ουσιαστικά όμως τον στίβο στην Κύπρο τον ξεκίνησα. Παράλληλα έπαιζα χάντμπολ στην ομάδα της Πάφου και μπάσκετ στην ομάδα του σχολείου. Τελικά εκεί κοντά στα δεκατέσσερα-δεκαπέντε αποφάσισα πως αυτό που θέλω να κάνω είναι ο στίβος.
Και μετά ήρθαν οι σπουδές και η μετακόμιση στην Αθήνα;
Ήθελα πολύ να επιστρέψω στην Αθήνα και να ζήσω εκεί. Αρχικά είχα περάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μετά έδωσα πάλι εξετάσεις και πέρασα στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Μέσα μου όμως ήξερα πως τίποτα από αυτά τα δύο δεν θα ήθελα να ακολουθήσω. Αντικειμενικά έκανα λάθος που δεν προσπάθησα να πάρω τότε ένα πτυχίο κι ας μην μου άρεσε αυτή η κατεύθυνση. Σίγουρα, κάποια στιγμή θέλω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Τώρα είμαι πιο ώριμη και κατασταλαγμένη και σκοπεύω να επιλέξω αυτό που ξέρω πραγματικά ότι θέλω να κάνω.
Η μετακόμιση στην Αθήνα ήταν όμως ο λόγος που σε έκανε να δεις το στίβο με άλλο μάτι;
Εκεί επέλεξα να ενταχθώ στο γκρουπ του Αντώνη Γιαννουλάκη. Στην αρχή δεν το πήρα πολύ στα σοβαρά. Με συνεπήρε η ζωή της Αθήνας. Ίσως εάν αφοσιωνόμουν από την αρχή, να είχα δείξει νωρίτερα τι θα μπορούσα να πετύχω. Δεν μετανιώνω όμως. Και τον χρόνο πίσω να γύριζα πολύ πιθανόν τα ίδια να έκανα. Ξέρω πως τώρα δεν κρατώ μέσα μου απωθημένα. Όλα έπρεπε να γίνουν έτσι όπως έγιναν και την χρονική στιγμή που έγιναν.
Και τι ήταν αυτό που σε έκανε να τα αφήσεις όλα για να αφοσιωθείς στο στίβο;
Όταν πλέον αποφάσισα πως θέλω να προσπαθήσω να φτάσω ψηλά σε αυτό που τόσο αγαπούσα από μικρό παιδί, γύρισα μέσα μου έναν διακόπτη και αφοσιώθηκα σε αυτόν.
Στη Κύπρο γιατί επέστρεψες;
Ήρθε ο προπονητής μου εδώ και αποφάσισα να τον ακολουθήσω γιατί ήξερα πως δουλεύοντας μαζί του θα μπορούσα να πετύχω.
Κύπρος ή Ελλάδα, έχεις σκεφτεί που θέλεις να ζήσεις;
Την δεδομένη στιγμή στη Κύπρο. Είναι μία χώρα που μπορείς να κάνεις οικογένεια και να ζήσεις όμορφα. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ξέρω όμως πως κάποια στιγμή θα επιστρέψω, ίσως και να είμαι γιαγιά τότε. (γελάει)
Είσαι μια εντυπωσιακή γυναίκα, σου πρότειναν ποτέ να γίνεις μοντέλο;
Σε μικρότερη ηλικία ναι, αλλά ποτέ δεν πίστεψα πως μου το πρότειναν στα σοβαρά. Δεν έχω τις αναλογίες και επίσης εμένα μου αρέσει πολύ το φαγητό.
Οι άντρες σε πλησιάζουν εύκολα;
Φυσικά. Δεν έχω παράπονο. Βέβαια στην Κύπρο όχι και τόσο, δεν το έχουν πολύ με το φλερτ. Νομίζω πως έχουν ανασφάλειες σε αυτό το θέμα.
Έρωτας και πρωταθλητισμός μπορούν να συνυπάρξουν;
Φυσικά, αρκεί να υπάρχει κατανόηση και από τις δύο πλευρές γιατί ο πρωταθλητισμός έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα και προτεραιότητες.
Θέλεις κάποια στιγμή να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια;
Δεν θέλω να παντρευτώ απλώς γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Θα παντρευτώ μόνο εάν είμαι σίγουρη πως με αυτόν τον άντρα θέλω να φτιάξω οικογένεια και να κάνουμε παιδιά. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος.
Πόσο δύσκολη είναι ζωή μιας πρωταθλήτριας;
Όχι και πολύ. Φυσιολογική ζωή είναι, απλώς έχει ένα πιο αυστηρό πρόγραμμα κάποιες περιόδους. Αλλά όλα μπορούν να συνυπάρξουν αν το θέλουμε.
Υπήρξαν στιγμές που μετάνιωσες για τη εμπλοκή σου με τον αθλητισμό;
Όχι ποτέ. Ούτε και όταν είχα σοβαρό τραυματισμό. Ούτε όταν έβλεπα πως τα χρήματα που ξόδευα ήταν πολύ περισσότερα από αυτά που έβγαζα. Είμαι ερωτευμένη με αυτό που κάνω.
Απογοητεύσεις σου έδωσε ο αθλητισμός;
Φυσικά. Έχω αποχωρήσει από το στάδιο με σκυμμένο το κεφάλι. Έχω κλάψει. Έχω πονέσει. Αλλά είμαι και πάλι εδώ να προσπαθήσω ακόμη πιο πολύ από πριν. Γιατί μία χαρά που σου προσφέρει ο αθλητισμός είναι ικανή να σβήσει και τις δέκα λύπες που μπορεί να έχεις πάρει!
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυπριανου
Μadame Figaro, Nοέμβριος 2016, τεύχος 143
