Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις ανεπούλωτες πληγές του 1974.
Σαράντα έξι χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, οι μικρές και οι μεγάλες πληγές της τραγωδίας παραμένουν ανοιχτές. Στο νέο του μυθιστόρημα ο Σταύρος Χριστοδούλου –τιμημένος με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με το Κυπριακό Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το Τη μέρα που πάγωσε ο ποταμός– αφηγείται μια «μικρή» ανθρώπινη ιστορία, εγκιβωτισμένη στη «μεγάλη» –και ανείπωτη– Ιστορία, όπου η μνήμη αλέθεται ανάμεσα στις μυλόπετρες του χρέους και του χρόνου.
Μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974, η δεκαοχτάχρονη Χλόη παραμένει για τρεις μήνες “εγκλωβισμένη” με τη μητέρα της στο εξοχικό τους, στη Λάπηθο, όπου βιάζεται κατ’ εξακολούθηση από έναν νεαρό Τούρκο.
Το κορίτσι μένει έγκυος, αλλά, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, αποφασίζει να γεννήσει το παιδί, αφού, όπως ομολογεί, «… και να το ρίξω, αυτό θα μεγαλώνει μέσα στο κεφάλι μου». Σαράντα τρία χρόνια μετά, η Χλόη Αρτεμίου αποφασίζει να αντικρίσει κατάματα τους εφιάλτες της.
Μια διαλυμένη γυναίκα στο αεροδρόμιο της Αθήνας, ανήμπορη να αποφασίσει αν θα βαδίσει προς την πύλη αναχωρήσεων με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, όπου ζει ο βιαστής της. Θα καταφέρει να κάνει το βήμα που θα σηματοδοτήσει,
