Όλο και περισσότερα νέα ζευγάρια επιλέγουν να κρατήσει ο καθένας την οικονομική ανεξαρτησία του μέσα στη σχέση.
Όταν η Μαρία παντρεύτηκε τον Άλκη, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ως “επίσημο” ζευγάρι ήταν να ανοίξουν έναν κοινό λογαριασμό – εξάλλου κάπου έπρεπε να αποταμιεύσουν όλα εκείνα τα “φακελάκια” που πήραν ως δώρο γάμου. Εκεί συμφώνησαν να καταθέτουν κάθε μήνα τους μισθούς τους. Πολύ σύντομα διαπίστωσαν ότι οι περισσότεροι συζυγικοί καβγάδες τους είχαν ως αφορμή αυτό το μικροσκοπικό μπλε βιβλιάριο με τα ονόματά τους στην πρώτη σελίδα. Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα ήταν ότι, ενώ η Μαρία ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια ξέροντας ότι υπήρχαν κάποια χρήματα στο τέλος του μήνα σε περίπτωση που ο εργοδότης της καθυστερούσε με τη μισθοδοσία, ο Άλκης δεν είχε πρόβλημα να ξοδέψει τα τελευταία τους ευρώ για να βάλει καινούριες ζάντες στο αυτοκίνητό του.
Όταν απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, οι εντάσεις και οι διαφωνίες έγιναν ακόμα πιο έντονες. Σύντομα αποφάσισαν ότι αυτή η διαφορετική αντίληψη για τον χειρισμό των εισοδημάτων τους μπορούσε να τινάξει τον γάμο τους στον αέρα. Πλέον έχει ο καθένας τον δικό του λογαριασμό και, ανάλογα με τα εισοδήματά του, έχει αναλάβει ό,τι αποφάσισαν από κοινού ότι του αναλογεί από τα έξοδα του νοικοκυριού. Έτσι, ο Άλκης, που βγάζει περισσότερα, πληρώνει την νταντά του παιδιού και τους λογαριασμούς για το ρεύμα και το τηλέφωνο, ενώ η Μαρία έχει αναλάβει το σούπερ μάρκετ. Ό,τι μένει μπορεί ο καθένας να το διαθέσει όπως θέλει – εκείνος μαζεύει λεφτά για να πάρει καινούριο αυτοκίνητο, ενώ εκείνη “επενδύει” τακτικά ένα μέρος των εσόδων της σε τσάντες και παπούτσια. “Έχω ανάγκη να νιώθω ότι, αν θέλω, μπορώ ένα απόγευμα να “σηκώσω” το Zara αν αυτό με κάνει χαρούμενη, χωρίς να σκεφτώ τι θα πει εκείνος που χάλασα τόσα λεφτά” λέει. Κι όταν βγαίνουν έξω, “κερνάει” πότε ο ένας και πότε ο άλλος, κάτι που τους κάνει να νιώθουν σαν ένα φρέσκο αεράκι να ανανεώνει τη σχέση τους, μιας και τους θυμίζει τις εποχές πριν παντρευτούν.
Δικά σου, δικά μου, δικά μας
Αντίθετα με ό,τι έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε, οι κοινοί λογαριασμοί δεν κάνουν απαραίτητα τους καλούς συντρόφους. Κάθε άλλο. Μερικές φορές είναι αυτό ακριβώς που μπορεί να δυναμιτίσει μια σχέση που δεν έχει άλλους λόγους να καταστραφεί. Και επιπλέον, για να δηλώσεις την αγάπη σου για τον άλλο, δεν είναι απαραίτητο να του ορκιστείς πως ό,τι είναι δικό σου είναι και δικό του. Παρ’ όλα αυτά, ιδιαίτερα στην Ευρώπη το ποσοστό των ζευγαριών που φροντίζουν να κρατούν χωριστά πορτοφόλια μετά το γάμο λογαριασμούς είναι ιδιαίτερα μικρό και κυμαίνεται μεταξύ 5% και 10%, με εξαίρεση τη Γαλλία και την Αυστρία, όπου το ποσοστό αυτό είναι σημαντικά υψηλότερο (16,5% και 19%, αντίστοιχα). Αυτό τουλάχιστον έδειξε έρευνα του 2015. Είναι όμως πολύ πιθανό μια νεότερη (ή μια μελλοντική) έρευνα να δείξει εντελώς διαφορετικά πράγματα.
“Η νέα γενιά εκτιμά πολύ την ανεξαρτησία” γράφει στο βιβλίο της Le Couple, L’Amour et L’Αrgent (Το ζευγάρι, η αγάπη και τα χρήματα) η Γαλλίδα κοινωνιολόγος Caroline Henchoz. “Οι περισσότεροι έχουν μεγαλώσει βλέποντας τις μητέρες τους να εξαρτώνται οικονομικά από τους συζύγους τους, οι οποίοι ήταν εκείνοι που κρατούσαν τα οικονομικά του σπιτιού και συνήθιζαν να επιπλήττουν τις γυναίκες εάν έκαναν κάποια αγορά που θεωρούσαν περιττή. Τα νέα ζευγάρια δε θεωρούν σκόπιμο να αναπαράγουν αυτό το μοτίβο”.
Είναι γεγονός ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 δεν μπορούσε μια γυναίκα να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό στο όνομά της χωρίς την άδεια του πατέρα ή του συζύγου της, κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει σε 72 χώρες του κόσμου. “Η συζυγική σχέση υποτίθεται ότι βασίζεται στην εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη” συνεχίζει η ειδικός. “Όμως τα χρήματα εμπεριέχουν την έννοια του εγωισμού, του ψυχρού υπολογισμού και είναι ασυμβίβαστα με τα συναισθήματα ή τις αξίες μιας σχέσης” καταλήγει. Την άποψή της επιβεβαιώνει ένα πλήθος από έρευνες που δείχνουν ότι τα ζευγάρια των millennials θεωρούν το “κοινό πορτοφόλι” κάτι εξαιρετικά αναχρονιστικό. Σύμφωνα με στοιχεία της Bank of America, σχεδόν το 30% προτιμά τους χωριστούς λογαριασμούς – ποσοστό διπλάσιο από τα ζευγάρια των boomers και των Gen X. Πολλοί από αυτούς το κάνουν επειδή απλά δε θέλουν να μπουν στον κόπο να αλλάξουν τα τραπεζικά στοιχεία τους (κι εφόσον αυτή η μέθοδος έχει αποτέλεσμα από τότε που απλά συζούσαν, δε βρίσκουν τον λόγο να το κάνουν και μετά τον γάμο). Υπάρχουν όμως και τριαντάρηδες που θεωρούν ότι, εάν ενώσουν τα έσοδά τους σε έναν κοινό λογαριασμό, θα είναι σαν να υποπίπτουν και σε άλλα “θανάσιμα αμαρτήματα”, όπως η άποψη ότι ο άνδρας του σπιτιού είναι αυτός που κάνει κουμάντο και άλλα τέτοια σεξιστικά κατάλοιπα της πατριαρχίας.
Διάβασε ακόμη – Σχέσεις on/off: Οι λόγοι που δεν σε αφήνει ενώ δεν σε θέλει πια
Και μαζί και χώρια;
“Δεν έχω καμία διάθεση να συζητάω πόσα ξόδεψα στο κομμωτήριο και αν άξιζαν 200 ευρώ για να ανοίξω κατά έναν τόνο το χρώμα των μαλλιών μου” λέει η Κατερίνα, που επίσης προτιμά να απολαμβάνει μια αίσθηση ανεξαρτησίας μέσα στον γάμο της με τον Κωνσταντίνο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα οικονομικά της. Μπορεί αυτή η επιθυμία για οικονομική ανεξαρτησία να επηρεάσει το δέσιμο και την οικειότητα μέσα σε ένα ζευγάρι; Με άλλα λόγια, μπορούν οι δύο να γίνουν ένα όταν θεωρούν δεδομένο ότι ο καθένας θα έχει πρόσβαση μόνο στο δικό του πορτοφόλι; Έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2006 στην Επιθεώρηση Gender & Society είχε δείξει ότι τα ζευγάρια που διαχειρίζονται από κοινού τα οικονομικά τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να μείνουν μαζί σε σχέση με όσα κρατούν ξεχωριστούς λογαριασμούς.
Είναι γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τον κοινό λογαριασμό ένδειξη εμπιστοσύνης και αφοσίωσης” λέει η ψυχολόγος Γεωργία-Χριστίνα Κανελλοπούλου. “Αν το δει όμως κανείς από μια άλλη οπτική, το να αποδέχεσαι την οικονομική ανεξαρτησία, τόσο τη δική σου όσο και του άλλου, μπορεί να εκφράζει ακόμα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Γιατί δέχεσαι ότι ο άλλος θα είναι εκεί για να σε στηρίξει (και οικονομικά) όταν τον χρειαστείς χωρίς να ζητάς την εγγύηση που θα σου έδινε ο κοινός λογαριασμός. Πιθανότατα δεν είναι η ιδανική επιλογή για όλα τα ζευγάρια, όμως σίγουρα μπορεί να αποτελέσει μια εξαιρετική λύση για όσα θεωρούν ή έχουν δει στην πράξη ότι οι διαφωνίες για τον χειρισμό των οικονομικών μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη πίεση στη σχέση. Αρκεί να αποδεχτούν και οι δύο ότι το να ελέγχει ο καθένας τα οικονομικά του δεν αφαιρεί από πάνω του την υποχρέωση που έχει απέναντι στον σύντροφό του”.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάθε τόσο θα πρέπει να συζητούν και να αποφασίζουν πώς θα πληρώνονται οι λογαριασμοί και οι υποχρεώσεις και να είναι διατεθειμένοι να αναθεωρήσουν το πλάνο τους εάν οι συνθήκες αλλάξουν – εάν, π.χ., ο ένας μείνει χωρίς δουλειά ή πάρει αύξηση ή όταν αυξηθούν οι υποχρεώσεις, όπως με τον ερχομό ενός παιδιού. “Κάθε γάμος αλλά και κάθε σχέση είναι μια δυναμική διαδικασία και ό,τι φαινόταν ότι δουλεύει τους πρώτους μήνες ή τα πρώτα χρόνια μπορεί να μην είναι αποτελεσματικό αργότερα. Κατά συνέπεια, πολύ πιο σημαντικό από το αν ένα ζευγάρι αποφασίσει να βάλει τα χρήματά του σε έναν κοινό λογαριασμό ή να έχουν χωριστά πορτοφόλια είναι να διατηρηθεί εκείνο το επίπεδο επικοινωνίας που θα του επιτρέψει να συζητά ανοιχτά γι’ αυτά τα θέματα – ακόμα κι αν αυτές οι συζητήσεις είναι συχνά δυσάρεστες ή άβολες” σημειώνει η ψυχολόγος.
Κι αυτό είναι κάτι που ξεπερνάει το ζήτημα των χρημάτων και φτάνει πολύ πιο βαθιά, στο βαθύτερο σύστημα αξιών του καθενός. “Η εμπιστοσύνη χτίζεται μέσα από τις κοινές αξίες” εξηγεί. “Κατά κανόνα, τα ζευγάρια που τείνουν να έχουν ένα κοινό αξιακό σύστημα σε ό,τι αφορά τα οικονομικά είναι αυτά που θα έχουν καλύτερη επικοινωνία και συνεννόηση ακόμα κι αν δεν έχουν κοινό ταμείο. Εάν ταιριάζουμε αξιακά, ακόμα κι αν ο σύντροφός μας έχει το δικό του πορτοφόλι, είμαστε σίγουρες ότι θα φροντίσει τις δικές μας και τις προσωπικές του ανάγκες με τρόπο που αποδεχόμαστε και εγκρίνουμε” καταλήγει. Τελικά, όπως τα περισσότερα ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις, αυτό που μετράει είναι η εμπιστοσύνη. Όταν δεν υπάρχει, το ποιος διαχειρίζεται τα χρήματα είναι πολύ λιγότερο σημαντικό από αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Πηγή: madamefigaro.gr
Φωτογραφία: istock
