Ποια χαρακτηριστικά μπορείς να υιοθετήσεις για να φέρεις ηρεμία στο σπίτι.
Ολες οι σχέσεις έχουν τις δυσκολίες τους. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι για να τις αντιμετωπίσεις και μάλιστα με ζεν τεχνικές. Μάθε πώς να ανανεώσεις τη σχέση σου με τα παρακάτω tips.
Διάβασε ακόμη – Πώς να βελτιώσεις την επικοινωνία με τους γύρω σου
Masters of sex
Όταν συνδεόμαστε με ασφάλεια με τον σύντροφό μας, είμαστε πιο δυνατές να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής και τις όποιες αντιξοότητες προκύπτουν στην καθημερινότητα, σύμφωνα με την ψυχολόγο Νάντια Καραπατάκη. Αφού, ως ζωντανός οργανισμός που είναι, η σχέση έχει ανάγκη από σωστό μεγάλωμα, γιατί να μην την τονώσουμε ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε τους καρπούς που έχει να μας προσφέρει;
Η παγίδα της απιστίας
Τα ζευγάρια “ζεν” γελούν στην προοπτική μιας απιστίας. “Ας πάει, να δω ποια θα τον κρατήσει” λέει χαριτολογώντας η σύντροφος. “Δεν πάει να κοιμηθεί με άλλον, πάλι εμένα θα ζαλίζει” συμπληρώνει εκείνος. Όταν παλιότερα άκουγα τα μεγαλύτερα σε ηλικία ζευγάρια να μιλούν έτσι, είχα την εντύπωση ότι είτε έχουν κουραστεί είτε έχουν, όπως λέει ο λαός, “δέσει τον γάιδαρό τους”. Νόμιζα ότι μαζί με το πάθος και τη ζήλια της αρχής φεύγει και η διεκδίκηση του άλλου, η ανάγκη της αποκλειστικότητας. Και χωρίς αυτή για ποια σχέση μιλάμε; “Νιώθω ασφαλής ότι ο άλλος είναι εκεί για μένα και ότι έχουμε και οι δύο την ίδια ανάγκη να κρατάμε ζωντανή τη σχέση μας και να είμαστε παρόντες” λέει η ειδικός, κι εδώ κρύβεται το κλειδί της εμπιστοσύνης. Είμαι στη σχέση σημαίνει ότι αναγνωρίζω πως ο άλλος, όπως κι εγώ, είναι παρών, με την ίδια επιθυμία, την ίδια ανάγκη να συνδέεται μαζί μου. Η ανασφάλεια προκύπτει από καθαρά προσωπικούς λόγους και, εάν δεν την επεξεργαστείς, θα την αφήσεις να κυριεύσει εσένα και τη σχέση.
Περνώ και μόνη μου καλά
Συχνά βγαίνω με τους φίλους μου, ενώ ο σύντροφός μου είναι στο σπίτι με το παιδί μας κι εκείνος έχει ένα έντονο πάθος για το τρέξιμο, το οποίο ούτε συμμερίζομαι ούτε νιώθω ότι μου τον στερεί, όταν παίρνει για ώρες τα βουνά δοκιμάζοντας να ξεπεράσει το προσωπικό του ρεκόρ. Η μητέρα μου θορυβείται όταν ακούει ότι δεν εκμεταλλευόμαστε κάθε λεπτό του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου μας για να είμαστε μαζί. Σ’ εκείνον δεν αρέσει να βγαίνει βράδυ κι εγώ το τρέξιμο το βαριέμαι. Δεν θα μπορούσα να τον αναγκάσω να κάνει κάτι μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί και το ίδιο περιμένω κι από εκείνον.
Η ψυχολόγος φέρνει πολύ καλά νέα: “Η σχέση δεν απειλείται από όσα γίνονται εκτός, αλλά τροφοδοτείται απ’ ό,τι έρχεται από έξω”. Πράγματι, οι αγαπημένες μας στιγμές είναι όταν εκείνος μου αφηγείται το πώς ακολούθησε μια καινούρια διαδρομή ή όταν εγώ του φέρνω νέα από εκεί που πήγα και αυτά που είδα. Μάλιστα, αυτές οι διαφορές μάς κάνουν να αισθανόμαστε μοναδικοί και μας θυμίζουν τι είδε ο ένας στον άλλο όταν πρωτογνωριστήκαμε.
Χωρίς οικογένεια
Σε συζητήσεις με ανθρώπους μεγάλης ηλικίας ακούς συχνά για το πόσο δύσκολο ήταν για το ζευγάρι να παραμείνει μαζί όταν ζούσαν αναγκαστικά κάτω από την ίδια στέγη με τους γονείς του ενός ή και του άλλου. Πολλοί περιγράφουν τον θάνατο των γονιών τους, πέρα από τη μεγάλη οδύνη που φέρνει, και σαν μια απελευθέρωση της σχέσης που οδήγησε σε ουσιαστική ένωση. Χωρίς τον γονιό του, ένας άνθρωπος παύει να υιοθετεί τον αυτόματο ρόλο που είχε μεγαλώνοντας. Έτσι, αφήνεται ελεύθερος να προσδιορίσει τον νέο του ρόλο στο νέο του σχήμα. Όταν όμως το παλιό σχήμα, αυτό της οικογένειας καταγωγής σου, είναι παρόν, είναι δύσκολο να το βγάλεις από τη σχέση σου.
Η επιστήμη της ψυχολογίας θεωρεί ότι στο κρεβάτι ξαπλώνουμε κάθε φορά όχι δύο, αλλά έξι άνθρωποι: εμείς και οι γονείς μας. Κράτα τους μακριά, αν θέλεις να δεις τη σχέση σου να ανθίζει και να φτάνει στο σημείο πλήρωσης που της αξίζει. Δεν θα απομακρυνθείς εσύ από την οικογένειά σου, αλλά θα κρατήσεις τη σχέση σου προστατευμένη από τη συνήθως αθέλητη επιρροή των γονιών σου πάνω της. “Παίρνω την ευθύνη για το προσωπικό μου μεγάλωμα και την ενήλικη σχέση με την πατρική μου οικογένεια” υπογραμμίζει η ψυχολόγος.
Άσ’ το να πάει
Ξέρεις πολύ καλά πώς είναι, το έχεις ζήσει: Ένας από τους δύο έχει νεύρα, ο άλλος είναι στον κόσμο του και φτάνει μια ελάχιστη αφορμή για να ξεσηκωθεί πόλεμος στο σαλόνι. Μετά από λίγη ώρα, εάν προσπαθήσεις να ανασύρεις τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησε το κακό, δεν θυμάσαι ή νομίζεις ότι ήταν κάτι που έγινε πολύ μετά πάνω στον τσακωμό. Ας μην κρυβόμαστε, πολλές φορές οι αφορμές εμφανίζονται σαν κουμπιά που επιλέγουμε να πατήσουμε για να λύσουμε όλα τα άλυτα που έχουν συσσωρευτεί στη σχέση. Το ότι δεν σκούπισε τα πόδια του πριν μπει μπορεί να γίνει ένας ωραίος δούρειος ίππος για τις διακοπές που δεν πήγατε επειδή είχε πολλή δουλειά. Στη σχέση ζεν ευθύνη σου είναι να μην περιμένεις το σπίρτο για να ανάψεις φωτιά, αλλά να μάθεις να επικοινωνείς έγκαιρα αυτά που νιώθεις, ώστε να μην μετατραπούν σε πυρομαχικά. Έτσι, όταν γίνεται κάτι μεταξύ σας, κάποιο από τα φυσιολογικά, καθημερινά θέματα σύγκρουσης, το αφήνεις να “πέσει κάτω”, που λένε και οι παλιοί. Δεν εθελοτυφλείς, είσαι ώριμη.
Κοινός τόπος
Ένα ζευγάρι στη γειτονιά μου έχει αναλάβει την καθημερινή φροντίδα της εγγονής του. “Ξέρεις πόσα πράγματα θέλαμε να κάνουμε τώρα που πήραμε και οι δύο σύνταξη;” μου εκμυστηρεύτηκε μια μέρα ο σύντροφος. “Αλλά, μόλις έφυγε από το σπίτι η κόρη μας, δεν προλάβαμε να χαρούμε ο ένας τον άλλο και ήρθε το μωρό”. Ακούγοντάς τον, σκεφτόμουν όλα όσα έχω διαβάσει για το σύνδρομο της άδειας φωλιάς. Πετάει το παιδί, φεύγει και μένουν πίσω οι γονείς να τρώγονται. Μαζί με το παιδί φεύγει και το παραβάν που είχαν στήσει για να κρύβονται ο ένας από τον άλλο, πίσω από την επίφαση της εστίασης στο “παιδί”. Τα ζεν ζευγάρια όμως μοιάζουν με αυτό που συναντώ στη γειτονιά. Το παιδί συμπληρώνει το παζλ και όχι τον πύργο τζένγκα που θα καταρρεύσει μόλις εκείνο φύγει – το ίδιο ισχύει και για ένα αγαπημένο κατοικίδιο ή ένα κοινό πάθος που μοιράζεται το ζευγάρι. Μαθαίνοντας να περιφρουρούμε τη σχέση και να την ενδυναμώνουμε ανεξάρτητα από αυτό, επιλέγοντας να μην το βάζουμε μπροστά από τη σχέση και τα θέματά της, την κάνουμε ελεύθερη και ανεξάρτητη. Και άρα γνήσια και ζεν.
Πηγή: madamefigaro.gr
Φωτογραφία: istock
