Ο ορισμός της πολυτέλειας, της κομψότητας και του στυλ μίλησε αποκλειστικά στη Madame Figaro.
Από τις Σύλια Ιωαννίδου και Νικόλ Ζένιου
Θα συναντούσαμε τον απόλυτο σταρ Λάκη Γαβαλά, τελικά ήπιαμε καφέ με έναν άνθρωπο γεμάτο, χορτασμένο, ολοκληρωμένο και διψασμένο για νέες εμπειρίες και –γιατί όχι;– νέες περιπέτειες. Ο Λάκης Γαβαλάς είναι 70 ετών, πέρασε πολλά, έκανε ακόμα περισσότερα, είδε, γνώρισε, αγάπησε, πόνεσε, έκλαψε, όμως συνεχίζει να γελάει και να μας χαρίζει έστω και λίγη από την ενέργειά του και τη θετική του προσέγγιση. Του έχουν δώσει πολλά προσωνύμια. Εμείς επιλέγουμε να τον έχουμε στο μυαλό μας ως Icon, όχι μόνο για τον τρόπο που υπηρετεί τη μόδα, αλλά και για τη συνολική του θεώρηση για τη ζωή.
Άστρα, μη με μαλώνετε
Θεωρώ πως είμαι ένα σύμβολο που ανήκω στον γαλαξία, πάντα αυτό πίστευα. Όχι επειδή οι γονείς μου μου είχαν αδυναμία (που μου είχαν, παρόλο που υπήρχαν και δύο αδερφές), αλλά είχαν πιο πολλή αγάπη σε μένα επειδή ήμουν ο πρωτότοκος. Απ’ όταν ήμουν μικρός, ανακαλύψαμε με τους δικούς μου ότι έχω ένα άστρο. Αυτό είναι καλό, γιατί το εναπόθεσα στον γαλαξία. Στην πορεία ήθελα να “λάμπουν” κι άλλοι άνθρωποι δίπλα μου – ειδικότερα οι συνεργάτες μου. Γι’ αυτό τον λόγο εργάστηκα με οίκους και πολυεθνικές εταιρείες που είχαν κάτι να μου διδάξουν.
Στη ζωή μου θέλω πάντα να εξελίσσομαι. Μου αρέσει να διαβάζω –κυρίως βιβλία ψυχολογίας, αλλά και επιστημονικά– για να ξυπνάει το μυαλό μου. Μόνο έτσι μπορώ να είμαι σίγουρος ότι αυτό που θέλω να μεταλαμπαδεύσω έχει γερά θεμέλια. Δεν μου αρέσουν οι ευρεσιτεχνίες, θέλω διαχρονικότητα. Άλλωστε αυτό φαίνεται στη δουλειά μου, στις επιλογές μου. Ο οίκος Hermès μού επέτρεψε να επέμβω στην iconic τσάντα Kelly-Lakis, ή ακόμα και στην Birkin-Lakis. Πήρα τις κλασικές τσάντες και τις εξέλιξα στο “σήμερα”, και αυτό κάνω ακόμα και τώρα. Μου αρέσει να εξελίσσω κάτι. Μου αρέσει να “νοθεύω” το luxury με την πρακτικότητα, χωρίς όμως να το αλλοιώνω.
Απ’ την αρχή…
Ήμουν ένα ζιζάνιο. Αναστάτωνα τους πάντες. Αλλά βλέποντας το χαμόγελο των γονιών μου, συνέχιζα να είμαι αεικίνητος. Τότε δεν είχαμε κινούμενα σχέδια, αλλά αν κάποιος με εικονογραφούσε, θα είχε έναν σπουδαίο ήρωα. Αυτό ήθελα να κάνω: ήθελα να περνάει καλά ο κόσμος, να γελάει, και εγώ να εκτονώνομαι. Ήμουν ανήσυχο παιδί. Η μαμά μου ήταν μια πολύ φυσιολογική γυναίκα. Φορούσε μόνο ένα κόκκινο κραγιόν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, παρόλο που ήταν σύζυγος βιομηχάνου. Όμως είχα μια θεία, την αδερφή της μαμάς μου, η οποία ήταν κοκέτα.
Ο μπαμπάς της μαμάς μου ήταν καπετάνιος. Όταν ερχόταν στην Ελλάδα, παρφουμαριζόταν, έβαζε τα ταλκ του, τη robe de chambre του, φιλέ στα μαλλιά – είχε πάρα πολλά μαλλιά. Εγώ έχω πάρει στοιχεία από όλους. Ο κυρ Διονύσης, ο μπαμπάς μου, ήταν ο μάγκας, ο Πειραιώτης, που χτυπούσε και το χέρι στο τραπέζι. Έβαζε Καζαντζίδη και Τσιτσάνη και έπινε το ούζο του.
Όλο αυτό το μωσαϊκό των εκ διαμέτρου αντίθετων προσωπικοτήτων έκανε στο μυαλό μου έναν… “θόρυβο”. Αυτός ο “θόρυβος” συνεχίστηκε και με τις κλακέτες, γι’ αυτό και έμαθα χορό.
Δεν ηρεμώ γενικά, άσε που βαριέμαι πολύ εύκολα. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ποτέ δεν είχα μούσα. Έμπνευση για μένα αποτέλεσε η ταινία Όσα παίρνει ο άνεμος. Ο Φρεντ Αστέρ ήταν για μένα κάποιος που ήθελα να του μοιάσω, με το σμόκιν, τις κλακέτες και το ημίψηλο καπέλο. Η Σοφία Λόρεν αργότερα, όταν ήμουν 7 ετών, έγινε το ίνδαλμά μου. Τη γνώρισα στην Ιταλία και της το είπα. Η αλήθεια είναι ότι κοιτούσα να έχω ως ινδάλματα πραγματικούς σταρ, και αυτό γιατί από νωρίς κατάλαβα ότι ο κόσμος στην Ελλάδα δεν μπορούσε να με καταλάβει.
Ο γάμος
Ήμουν εννιά χρόνια παντρεμένος. Στο βιβλίο αφιέρωσα στον γάμο μου ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Στην διάρκεια του γάμου μου εγώ είχα μόνο ένα χέρι, το άλλο μού το κρατούσε. Μέχρι που αναγκάστηκα να πάρω και αυτόματο αυτοκίνητο, για να μου το κρατάει όταν οδηγούσα. Τη γνώρισα σε μια φωτογράφισή της στο Πόρτο Φίνο – ήμουν εκδρομή εκεί. Ερωτεύτηκα αμέσως. Ήμουν πολύ αγνός. Γενικότερα, μου αρέσει να υπάρχει έρωτας στην ατμόσφαιρα.
Για να υπάρξει έρωτας, πρέπει να ερωτευτείς πρώτα τον εαυτό σου. Όχι ναρκισσιστικά, αλλά να γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου αληθινά, ώστε να ξέρεις τι θέλεις από τον άλλο. Όμως υπάρχει ένα άτομο που ερωτεύτηκα πραγματικά και δεν με ερωτεύτηκε ποτέ.
Τα χαστούκια
Έχω φάει πολλά χαστούκια στη ζωή μου. Κάποια που ήθελαν να με πονέσουν δεν με πόνεσαν. Κάποια άλλα, που ήταν και πιο απαλά, με πόνεσαν. Γιατί αυτά είναι που με έβαλαν σε σκέψη. Κάποιοι μου έδωσαν χαστούκι και αντέδρασα με πράξεις και λόγια. Κατά κάποιον τρόπο τιμωρήθηκαν γιατί πιστεύω στο κάρμα.
Ήθελα η Ελλάδα να γίνει όπως η υπόλοιπη Ευρώπη. Και αυτό μου υποσχέθηκαν. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, ενώ ετοιμαζόμουν να δημιουργήσω μόδα και να γίνω υπολογίσιμος παίκτης στην παγκόσμια βιομηχανία. Η μόδα σε όλες της τις εκφάνσεις, στον τουρισμό, στα ξενοδοχειακά κτλ., έχει να κάνει με την εικόνα και την αισθητική. Άλλωστε η μόδα αποτυπώνει την ιστορία του τόπου – αυτό διδάσκω και στους μαθητές μου στις δύο σχολές όπου είμαι καθηγητής.
Από τον κόσμο, τον απλό κόσμο, δεν έχω παράπονα. Κάνω TikTok για να έχω haters και δεν έχω κανέναν.
Η μόδα
Μου αρέσει το μπεζ γιατί εξουδετερώνει την καρικατούρα. Στη ζωή πρέπει να φοράς “εξαρτήματα” δηλαδή αξεσουάρ. Γιατί αν δεν έχεις να πεις κάτι, ύστερα από δέκα λεπτά ο κόσμος σε βαριέται. Πώς είναι η στολή κάποιου που πάει στον πόλεμο; Με επωμίδες, καπέλα, σιρίτια κτλ. Κι εγώ έτσι είμαι: φοράω τη “στολή” μου και πάω στον δικό μου πόλεμο. Έτσι αισθάνομαι ότι φοράω κάποια στολή. Δεν είναι υπέροχο να έχεις στο μυαλό σου ένα ολόκληρο βεστιάριο και να ντύνεσαι ανάλογα με τον ρόλο σου; Εγώ διακοσμώ τον εαυτό μου.
Αλλάζω εύκολα διαθέσεις, αλλά είναι μια εσωτερική διαδικασία. Όταν είναι να βγω έξω, όμως, έχω ένα “φανταστικό” σπρέι που είναι αναζωογονητικό, λίγο ξηρό και λίγο υγρό, τοποθετώ τα χέρια στο τραπέζι, κάνω εισπνοή-εκπνοή με τον ίδιο ρυθμό και βγαίνω, μπαίνω στον ρόλο.
Η πολυτέλεια δεν είναι… πολυτέλεια
Εγώ υπηρετώ την πολυτέλεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσφέρω. Δίνω φαγητό στους άστεγους κοντά στο σπίτι μου. Αυτή είναι η επιστήμη μου. Ο ορισμός της πολυτέλειας είναι να έχεις στην γκαρνταρόμπα σου πέντε πουκάμισα της σεζόν με υπέροχα κουμπιά και μανσέτες. Δύο ταγέρ, ένα γκρίζο και ένα μαύρο. Τρία gowns για καλέσματα. Πέντε ζευγάρια παπούτσια – όχι διακοσμημένα, απλά αλλά καλής ποιότητας. Μια vintage τσάντα της γιαγιάς και μια καινούργια τσάντα με ειδική παραγγελία. Αυτό είναι πολυτέλεια.
Ο άνθρωπος που έχει έμφυτη την πολυτέλεια έχει απλότητα. Δηλαδή ο κύριος που έχει καλογυαλισμένο παπούτσι με «φρέσκα» κορδόνια, με γραβάτα και ωραίο κολάρο, και συνοδεύει μια κυρία με τον σωστό τρόπο, τότε υπηρετεί την πολυτέλεια.
Όταν δίνεις κάποιο ποσό για να αποκτήσεις ένα πολυτελές αγαθό, πρέπει συνάμα να είσαι φιλάνθρωπος. Έχω ένα μότο: όταν είσαι ψηλά, να προσφέρεις απ’ το περίσσευμά σου, κι όταν είσαι χαμηλά, απ’ το υστέρημά σου. Αυτό σε κάνει luxury. Χρειάζεσαι μια κάθαρση, και η κάθαρση γίνεται με τη φιλανθρωπία. Δεν είσαι luxury αν δεν αγαπάς τον συνάνθρωπο και δεν προσφέρεις. Το luxury είναι συμπεριφορά και τρόπος ζωής.
Δεν διδάσκεται το luxury – βλέπεις τη ζωή της Ελίζαμπεθ Τέιλορ, της Γκρέις Κέλι, του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, του Πέτρου Φυσσούν, του Καρόλου Κουν. Το luxury θέλει πειθαρχία. Είναι ραφιναρισμένο.
Με τη μόδα πουλάμε ψευδαίσθηση και ελπίδα.
Lakis Reloaded
Αυτό τον καιρό είμαι πολύ καλά. Διδάσκω σε δύο σχολές. Στην PANSiK εδώ και έξι χρόνια κάνω δύο σεμινάρια τον μήνα και στο ΙΕΚ ΑΛΦΑ διδάσκω ιστορία της μόδας. Διδάσκω με τον δικό μου τρόπο. Βγαίνουμε έξω με τα παιδιά για να αποτυπώνουν εικόνες, διαλέγουμε ένα θέμα, π.χ. μέση, και βλέπουμε τα πάντα που αφορούν τη μέση, ζώνες, κορσέδες κτλ. Μπορεί να πάμε και σε μουσεία.
Επίσης, θα είμαι στο τηλεοπτικό κανάλι OPEN. Ξεκινώ τηλεοπτικές εμφανίσεις στις 15 Ιανουαρίου. Έχει να κάνει με τη μόδα και τη μαγειρική, αλλά με τον τρόπο μου, δηλαδή ειρωνικό και χαριτωμένο! Ακόμα κάνω έναν θεατρικό μονόλογο που ξεκινάει τώρα, στις 22 Δεκεμβρίου. Θέλω έναν underground χώρο. Δεν θέλω θεατρικό σανίδι που το έχουν πατήσει καταξιωμένοι ηθοποιοί. Δεν είμαι ηθοποιός, και αυτό που κάνω είναι σε στυλ stand-up. Θάβω τον Γαβαλά, λέω διάφορα ειρωνικά σχόλια για μένα, μιλάω με κόσμο, αλλάζω εμφανίσεις. Είναι βαθύ. Είναι μια μίνι διαδρομή της ιστορίας μου. Έχω βάλει τον εαυτό μου απέναντι. Όταν μου λένε “Είσαι θεός”, δεν μου αρέσει. Δεν είμαι θρησκόληπτος, προσεύχομαι, κάνω και αγιασμό, αλλά ο Θεός είναι υπέρτατη δύναμη. Σίγουρα κολακεύομαι, αλλά αισθάνομαι και ευθύνη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν παιδιά. Πρέπει να είσαι και λίγο εγκρατής.
Στην Κύπρο διοργανώνω disco parties. Το ίδιο κάνω και στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Έρχομαι εδώ στο Café Mercedes και είμαι μαζί με τον κόσμο. Κάνω την καλλιτεχνική διεύθυνση, επιμελούμαι τη μουσική, τα φώτα, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα τέτοιο πάρτι. Θα έρθω ξανά Δεκέμβριο και Ιανουάριο.
Ο χρόνος στο σπίτι
Με τον χρόνο τα πάω καλά. Κάνω γυμναστική, τρώω προσεκτικά, γενικά είμαι πειθαρχημένος και με προσέχω πολύ. Κοιμάμαι πολύ καλά και έχω πολύ καλό μεταβολισμό. Θέλω να κοιμάμαι οχτώ ώρες. Αν δεν τα καταφέρω, κάνω διαλογισμό. Το κακό είναι ότι δεν βλέπω όνειρα…
Ζω στον Άγιο Διονύσιο, απέναντι από την εκκλησία. Ευτυχώς κοιμάμαι πολύ βαριά και δεν ακούω την καμπάνα το βράδυ όταν κοιμάμαι. Έχω δύο κανίς μαύρα, τον Τέξας και τη Λου. Η μία είναι χορεύτρια και ο άλλος μοντέλο. Έχω και μια γάτα, την Εdeka, που, βασικά, είναι σκύλος. Τους μιλάω.
Στη ζωή μου είχα πάντα πέντε φίλους που τους είχα από παλιά. Η καλύτερή μου φίλη είναι η αδερφή μου η Νότα. Η οποία δεν είναι μόνο φίλη και αδερφή. Είναι και… συμπάσχουσα.
Lakis Gavalas loaded
Το βιβλίο αυτό είναι η αυτοβιογραφία μου. Είναι μια θεραπεία για τον κόσμο που έχει υποφέρει είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Είτε έχει τιμωρηθεί περισσότερο απ’ όσο πρέπει ή ακόμα και θα τιμωρηθεί στο μέλλον. Με το βιβλίο πέτυχα αυτό που ήθελα: ο κόσμος να καταλάβει ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και μας συμβαίνουν πράγματα και καταστάσεις. Ο καθένας πρέπει με τον τρόπο του να τα αντιμετωπίσει. Μέσα από το βιβλίο μου ήθελα να δείξω ότι κάποιες στιγμές προκάλεσα και μου βγήκε σε καλό, και κάποιες άλλες με προκάλεσαν για να μου βγει σε κακό.
Η φυλακή ήταν μια καμπίνα σε ένα βαγόνι ενός ασφυκτικά γεμάτου τρένου, όπου πρέπει να κάνεις όρθιος μια διαδρομή εφτά ωρών. Έτσι το είδα. Είναι μια σκηνή που έζησα όταν πρωτοξεκίνησα στην Ιταλία. Το βαγόνι ενός τρένου που πήρα από τη Ρώμη, όταν χόρευα για το σόου της Ραφαέλα Καρά, για να πάω στο Μιλάνο. Η μία αγάπη, ο χορός, με οδήγησε στον σταθμό της μόδας, στον σταθμό της ζωής μου. Εκεί, στο Μιλάνο, γνώρισα τον Τρουσάρντι, ο οποίος με πήρε να κάνω το visual στο showroom του και μετά με έκανε πωλητή του. Έφυγα μετά και πήγα στο Παρίσι. Εκεί έμαθα το εμπόριο. Γιατί μέσα μου έκρυβα τον ντελάλη που φωνάζει “Εδώ το καλό πράμα!”, αλλά με τον δικό μου τρόπο.
Όπου πήγαινα έλεγα τη γνώμη μου, και έφτασα σε ένα σημείο να με εμπιστεύονται και να θέλουν την άποψή μου. Ξεκίνησα φτιάχνοντας σχολικές τσάντες, όταν ο μπαμπάς μού έκοψε το χαρτζιλίκι γιατί ήθελε να πάω στη δουλειά του, στο εργοστάσιο κοπής μαρμάρων. Με φαντάζεσαι εμένα με μουντζούρες; Άσχετα αν μετά αγόρασα το παντελόνι του Yves Saint Laurent, όταν ήταν η τάση με τα μουντζουρωμένα!
Από τον πατέρα μου δεν πήρα μόνο το επιχειρηματικό δαιμόνιο, έχω πάρει και το καλλιτεχνικό. Από τα 10 μου με πήγαινε στα μπουζούκια. Έβλεπα τη Μαρινέλλα. Όταν της το είπα ύστερα από χρόνια, εκείνη μου είπε: “Κρύψε, καλέ, χρόνια! Μην το λες παρακάτω!” Ο μπαμπάς τούς θαύμαζε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες. Την καλλιτεχνία του την έπνιγε στη μαγκιά του. Εγώ πήρα αυτό το χαρακτηριστικό και το εξευγένισα. Δεν ήθελε ο πατέρας μου να το αναπτύξω, ήθελε να μπω στις επιχειρήσεις. Έβλεπε ότι το ’χα.
Για τους λεβέντες!
Στη φυλακή διάβαζα πάρα πολύ. Ζήτησα από τη διεύθυνση να ασχοληθώ με κάτι. Μου δώσανε τον κήπο. Έτσι περνούσα τον χρόνο μου. Ο καιρός πέρασε και, πριν βγω από τη φυλακή, είχα ετοιμάσει ένα μπλουζάκι. Ήθελα πάνω να γράψω κάτι, να κάνω ένα λογοπαίγνιο. Συνδύασα την ελευθερία, τον Κορυδαλλό και τη… Φρίντα Κάλο. Έγραψα λοιπόν “Free da”, πήρα και ένα μαύρο μολύβι και έκανα τα φρύδια μου σαν της Φρίντας. Ήμουν και γυμνασμένος, είχα χάσει και κιλά – βρισκόμουν στα καλύτερά μου. Το μόνο που μου είχε μείνει ήταν ότι δεν μιλούσα πολύ. Εγώ, που είμαι και πολυλογάς, δεν μπορούσα να εκφραστώ. Αυτό κράτησε περίπου δύο μήνες.
Οι συμβουλές
Οι γυναίκες πρέπει να ανεβάσουν την ψυχολογία τους. Να δουν τα αρνητικά στοιχεία που έχουν, αλλά και τα θετικά. Η συμβουλή μου είναι να έχουν κάποιο πρότυπο για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Να μην αποζητούν από τον σύντροφό τους περισσότερα απ’ όσα δίνουν. Να ενημερώνονται για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Και, φυσικά, να σέβονται αυτόν εδώ τον πλανήτη. Έχω πολλές ανησυχίες για την κλιματική αλλαγή.Επίσης, δεν θέλω τα υφάσματά μου να φτιάχνονται από ανθρώπους που κάποιοι επιτήδειοι τους εκμεταλλεύονται.
Μυστικά μόδας
Υπάρχουν διαφορετικοί σωματότυποι. Αναγνώρισε το σώμα σου και θωρακίσου. Η κάθε γυναίκα πρέπει να ντύνεται ανάλογα με τον τρόπο ζωής της. Σίγουρα μια επαγγελματίας πρέπει να έχει τη δική της φορεσιά, να τη φοράει σαν στολή. Αν τρεις φορές την εβδομάδα βγαίνει για δείπνο, δεν μπορεί και τις τρεις φορές να είναι υπερπαραγωγή. Δεν είναι σωστό· και δεν το αντέχει και η τσέπη της. Τη μία θα είναι ήπια, σαν να πηγαίνει για φαγητό μετά το γραφείο. Την άλλη θα ντυθεί τύπου “πήγαινα σε βάφτιση, αλλά ήρθα στο εστιατόριο” και την τρίτη θα ντυθεί “πέθανε κι αυτός και του κάναμε τα σαράντα”.
Φωτογραφίες από Alexandra Wolf
Styling Στάλλω Μαρκίδου
Make up Mike Ορφανίδης
H συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην χειμερινή Madame Figaro, Τεύχος 189
