Δεν πιστεύει ότι όλες οι ιστορίες έχουν πάντα ευχάριστο τέλος, αλλά ότι κάθε ιστορία αξίζει να ακουστεί. Και αυτή είναι η δική της…
Της Τάνιας Νεοκλέους
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ για ένα παιδί είναι ένα ασφαλές παιχνίδι της φαντασίας. Ένας κόσμος, ο οποίος πλάθεται με τα υλικά που διαθέτει και το ίδιο. Για τον ενήλικα είναι μία υπενθύμιση ότι ως ανθρωπότητα βουλιάζουμε, επειδή σκοτώσαμε τη φαντασία μας.
ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΦΗΓΗΣΗ μιας ιστορίας είναι να είσαι αληθινά ανοικτός στις προκλήσεις και να ανοίγεις ένα κανάλι επικοινωνίας με τους γύρω σου.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ να καταλαβαίνουν οι θεατές είναι ότι έχουν και αυτοί μια ιστορία ισότιμη με αυτήν που ακούν. Ακόμη, ότι έχουν δικαίωμα να την πουν και τρίτον ότι αν δεν τους αρέσει, έχουν υποχρέωση προς τον εαυτό τους και προς τους γύρω τους να την αλλάξουν.
ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ, με το οποίο επιλέγω κάθε φορά τα παραμύθια που αφηγούμαι, είναι να μιλούν στην καρδιά, το μυαλό και την αισθητική μου. Δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές ιστορίες, απλά κάποιες ταιριάζουν σε κάποιους αφηγητές και κάποιες όχι. Ίσως τελικά οι ιστορίες να διαλέγουν τους αφηγητές τους, αφού προϋπάρχουν αυτών.
Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ με βοηθά να κατανοώ καλύτερα τους ανθρώπους και τον κόσμο. Και βεβαίως να καταλαβαίνω και να ανακαλύπτω κάθε αθέατη μέχρι τώρα πλευρά του εαυτού μου.
ΩΣ ΠΑΙΔΙ άκουγα φανατικά κασέτες με τους μύθους του Αισώπου. Από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω είναι να κρύβομαι κάτω από το τραπέζι, όταν συζητούσαν οι μεγάλοι και να ακούω τις ιστορίες τους. Το προσφυγικό υπόβαθρο των γονιών μου μού προσέφερε ιστορίες και σκηνικά που μόνο με τη φαντασία μου μπορούσα ως παιδί να προσπελάσω.
ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ των ανθρώπων αλλά και στα μαγικά παραμύθια το τέλος δεν είναι πάντα ελπιδοφόρο, όπως στις ταινίες της Disney. Θα ήταν παρανοϊκό να υποστηρίζουμε ότι όλα τελειώνουν πάντα με επιτυχία. Τότε τους καλλιτέχνες δεν θα τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ συγκινητικές στιγμές που έχω ζήσει σε παράσταση, ήταν με τον Βαγγέλη Γέττο στην Αθήνα, όπου η αφήγησή μου ήταν στην κυπριακή. Και ενώ εγώ είχα την αγωνία αν ο κόσμος καταλάβαινε αυτά που έλεγα, είδα κάποιους από το κοινό να δακρύζουν. Εκεί για μένα καταρρίφθηκε το επιχείρημα ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μαθαίνουν τη διάλεκτό τους στα σχολεία.
Ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ κόσμος για μένα είναι αυτός στον οποίο οι οπλοβιομηχανίες δεν θα μπορούν να μας πείσουν για την ειρήνη, που ο ρατσισμός και η ξενοφοβία θα αποτελούν μια μακρινή, άσχημη ανάμνηση και που η φαντασία δεν θα δολοφονείται καθημερινά.
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ μου στη ζωή είναι «πες ή/και άλλαξε την ιστορία σου. Το αξίζεις».
Φωτογραφία: Αντώνης Γεωργιάδης Styling: Έλλη Αργυρίδου
Μadame Figaro, Δεκέμβριος 2019, τεύχος 180
