Ένα γεγονός που τείνει να λάβει τεράστιες διαστάσεις.
Της Ελευθερίας Παπαδάκη
Στις πόσες γυναικοκτονίες θα υπάρξει πραγματικά μέριμνα για τα θύματα; Στις πόσες γυναικοκτονίες θα σπάσει την σιωπή της η γειτονιά και θα μιλήσει; Η πρώτη γυναικοκτονία για το 2024 είναι δυστυχώς γεγονός.
Όπως και η επαναφορά στο προσκήνιο μιας κοινωνίας που βλέπει, ακούει αλλά δεν μιλάει… Όπως και ο φόβος των θυμάτων να μιλήσουν, να καταγγείλουν για να μην υποστούν αντίποινα… Γιατί ενδεχομένως ζουν το 2024 με το “στίγμα” του τι θα πει η γειτονιά.. άντρας σου είναι… στερεότυπα μιας άλλης εποχής.
Διάβασε ακόμη – 7 εύκολοι τρόποι να βελτιώσεις τη ζωή σου
Υπάρχει εξήγηση για το μίσος που οδηγεί τα χέρια των φονιάδων συζύγων ή συντρόφων στο συρτάρι της κουζίνας που βρίσκονται τα μαχαίρια. Υπάρχει εξήγηση για την αιτία που ο θάνατος έγινε τόσο φθηνός και εύπεπτος, η ζωή ενός ανθρώπου ισάξια με ενός ζώου σκοτωμένου στην άκρη του δρόμου, που δεν θα προσέξει κανείς και όλοι γρήγορα θα προσπεράσουν για να μην τους πιάσει η οσμή του πτώματος και του φρέσκου αίματος. Περισσότερο από ποτέ, συμφωνούν κάποιοι ειδικοί στην Ψυχιατρική και την Εγκληματολογία, το ένα κακό φέρνει το άλλο και ο μιμητισμός εξαπλώνεται σαν καρκινικό κύτταρο.
Διάβασε ακόμη – 10 απλά πράγματα, για να γίνει το 2024 η χρονιά σου
Η φεμινίστρια και ακτιβίστρια κοινωνιολόγος Diana E. H. Russel εισήγαγε πρώτη τον όρο γυναικοκτονία (femicide) το 1976, εξηγώντας πως πρόκειται για ένα φαινόμενο, κατά το οποίο γυναίκες δολοφονούνται από άνδρες, επειδή είναι γυναίκες. Ο όρος, αν και προτάθηκε από την ακτιβίστρια κοινωνιολόγο, δεν χρησιμοποιήθηκε στο δημόσιο λόγο ενώ ανάλογοι όροι όπως παιδοκτονία, αδελφοκτονία ή συζυγοκτονία φαίνεται ότι αρχίζουν να έχουν περισσότερη ισχύ ως λιγότερο δηκτικοί.
Εγκλήματα που ξεκινούν από λεκτικές παρενοχλήσεις, συναισθηματική-ψυχική-σωματική κακοποίηση και φτάνουν ως τη γυναικοκτονία, την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας. Δυστυχώς υπάρχει ακόμα μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που υποστηρίζουν πώς ο όρος “γυναικοκτονία” είναι σεξιστικός, καθώς “διαχωρίζει την γυναίκα από τον άνθρωπο”. Για όσους δεν γνωρίζουν ή το παραβλέπουν ο όρος αυτός διεθνής από το femicide ή feminicide και δεν θεωρείται γυναικοκτονία κάθε φόνος γυναίκας.
Αν μια γυναίκα βρει τον θάνατο σε ληστεία, δεν είναι γυναικοκτονία. Αν κάποιος σκοτώσει τη γειτόνισσά του επειδή έχουν κτηματικές διαφορές, επίσης δεν χαρακτηρίζεται ως γυναικοκτονία.
Γυναικοκτονία λοιπόν όπως αναφέραμε και πιο πάνω, είναι ο φόνος της γυναίκας επειδή είναι γυναίκα και λόγω του κοινωνικού της ρόλου.
Η γυναικοκτονία δεν αποτελεί μία αυθόρμητη πράξη που έκανε ο θύτης, δίχως να έχει κανένα παρελθόν βίας με το θύμα. Στις περισσότερες από αυτές τις δολοφονίες, όπου υπήρχε σχέση μεταξύ θύτη και θύματος, η γυναικοκτονία αποτέλεσε το τελευταίο σκαλί σε έναν κύκλο βίας, είτε αυτή ήταν ψυχολογική είτε σωματική.
Πολλές από αυτές τις γυναίκες τους κατήγγειλαν, η αστυνομία αδιαφόρησε ή η δουλειά της ήταν ανεπαρκής και το αποτέλεσμα ήταν στο επόμενο ξέσπασμα του θύτη να έχουμε μία ακόμα γυναικοκτονία. Όμως, γιατί πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι το κράτος δεν θα τις βοηθήσει;
Πότε θα αναγνωριστεί πλέον ο όρος της γυναικοκτονίας και θα αλλάξει το νομικό πλαίσιο; Πόσες ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε, έως ότου το κράτος καταφέρει να προστατεύσει τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας; Και γενικότερα, μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;
