“Πρέπει πάντα να αγωνίζεσαι”.
Οκτώβριος, μήνας ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης κατά του καρκίνου του μαστού και η Madame Figaro για 18η χρονιά κάνει τη δικιά της εκστρατεία με το μήνυμα Hope is Pink. Δυνατά μηνύματα συμπαράστασης και πρόληψης αλλά και αληθινές ιστορίες που δίνουν δύναμη και ελπίδα.
Το true story της Μαρίας Κωνσταντίνου Οικοκυρα:
Η διάγνωση: Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού το 2007. Μετά από δύο εγκυμοσύνες, είχα πάθει σοβαρής μορφής μαστίτιδα με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αρκετά κουβαράκια στους μαστούς, γι’ αυτό είχα στενή παρακολούθηση από τους γιατρούς μου. Μετά από μαστογραφία και υπερηχογράφημα, ένα από αυτά τα κουβαράκια τούς ανησύχησε και με παρέπεμψαν σε βιοψία. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα ήταν κακοήθης καρκίνος.
Τα πρώτα συναισθήματα: Το πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή, είναι ο φόβος για το άγνωστο. Επίσης, ένιωσα μεγάλη ταραχή. Μην ξεχνάτε κιόλας, πως τότε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά σε θέματα διάγνωσης και θεραπείας απ’ ό,τι σήμερα.
Η διαδικασία θεραπειών: Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι ήταν μια δύσκολη διαδικασία, αλλά αντλούσα δύναμη από την οικογένειά μου, στην οποία έπρεπε κι εγώ να σταθώ δίπλα της και να γίνω “παράδειγμα” γι’ αυτούς.
Είχα δίπλα μου: Συμπαραστάτη δίπλα μου είχα φυσικά τον σύζυγό μου, τα παιδιά μας, όπως επίσης τα αδέρφια και τους φίλους μου.
Η διάγνωση της κόρης μου: Όταν ενημερώθηκα για το αποτέλεσμα της βιοψίας της, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Περνούσαν από το μυαλό μου όλες εκείνες οι εμπειρίες του παρελθόντος που έζησα. Ωστόσο, παρότι είχε ένα βρέφος εννέα μηνών, αντιμετώπισε την κατάσταση με τόση σοβαρότητα και θάρρος που μας εξέπληξε όλους! Για μένα η στάση της έδειξε τα πάντα για τον χαρακτήρα της και με έκανε να νιώσω περηφάνια και μια εσωτερική γαλήνη.
Ο καρκίνος με δίδαξε: Ουσιαστικά μου θύμισε ότι η ζωή είναι δύσκολη από τη φύση της και πως δεν πρέπει να τα παρατάς γιατί πάντα υπάρχει ελπίδα. Πρέπει πάντα να αγωνίζεσαι.
Το μήνυμα μου: Τα πάντα βρίσκονται στην έγκαιρη πρόληψη. Ο τακτικός έλεγχος μπορεί πραγματικά να μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Άνδρεα Κωνσταντίνου HARTERED ACCOUNTANT:
Η διάγνωση: Ήταν Αύγουστος του 2021. Εκείνο το διάστημα θήλαζα ακόμη το μωρό μου, εννέα μηνών τότε. Ξαφνικά ένα πρωί ένιωσα ένα μεγάλο κουβάρι στο στήθος μου. Δεν πανικοβλήθηκα γιατί σκέφτηκα ότι αυτό μπορεί να οφείλεται στον θηλασμό. Δεν πέρασε καθόλου το κακό από το μυαλό μου. Για καλή μου τύχη όμως, πήγα στον γιατρό. Με την ψηλάφηση η γιατρός ήταν σχεδόν βέβαιη ότι πρόκειται για κακοήθεια. Μ’ έστειλε εσπευσμένα για μαστογραφία και υπέρηχο μαστών, ενώ στη συνέχεια έκανα MRI και βιοψία. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα τα έμαθα με τον χειρότερο τρόπο. Βρισκόμουν σε προγραμματισμένο ταξίδι στο Παρίσι, αφού ήμουν σίγουρη ότι λόγω του θηλασμού, οι προηγούμενες εξετάσεις δεν έδειχναν ξεκάθαρη εικόνα.
Τα πρώτα συναισθήματα: Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μόλις φτάσαμε με τον σύζυγό μου στον Πύργο του Άιφελ, πήρα ένα email με τα αποτελέσματα του MRI. Επρόκειτο για κακοήθεια. Μια μέρα πριν τελειώσουν οι διακοπές μας, έλαβα ένα τηλεφώνημα από το Ογκολογικό για ραντεβού την επόμενη ημέρα. Αφού δεν γνώριζα ακριβώς το πόρισμα της βιοψίας (τι βαθμού είναι ο καρκίνος), η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η κατάστασή μου είναι πολύ σοβαρή. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έκλαψα γι’ αυτό το θέμα. Όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, μέσα στο αεροπλάνο, έβαλα τις σκέψεις μου σε τάξη, οπλίστηκα με θάρρος και ήμουν πλέον έτοιμη ν’ αντιμετωπίσω το οτιδήποτε.
Οι πρώτες σκέψεις: Με το που μου είπαν οι γιατροί ότι έχουν την υποψία για κακοήθεια, πριν ακόμα μπω στη διαδικασία των εξετάσεων, σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτηκα το μωρό μου να μεγαλώνει. Έκανα εικόνα την πρώτη του μέρα στο νηπιαγωγείο, μετά στο σχολείο, ακόμα και την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο. Και για να πω την αλήθεια, φοβήθηκα ότι μπορεί και να μην προλάβω να ζήσω τίποτα απ’ όλα αυτά.
Η διαδικασία θεραπειών: Ένοιωθα πολύ τυχερή που έχω καρκίνο σε σημείο που να μπορεί να θεραπευτεί και ότι στην Κύπρο έχουμε πολύ καλούς γιατρούς που ειδικεύονται και ενημερώνονται συνεχώς στον τομέα αυτό. Προσπάθησα να δω μόνο τα θετικά. Το ότι ήμουν με αναρρωτική άδεια και έτσι θα μπορούσα να περνάω περισσότερο χρόνο με το μωρό μου. Είχα περισσότερο χρόνο με τον άντρα μου, έπαιρνα πρωινό με τη μητέρα μου και είχα επιτέλους χρόνο ν’ ασχοληθώ με τις χειροτεχνίες, κάτι που μου αρέσει πολύ.
Είχα δίπλα μου: Την οικογένεια και τους φίλους μου. Η μητέρα μου που χωρίς τη βοήθειά της τίποτα δεν θα ήταν εύκολο, αφού είχα ένα μωρό εννέα μηνών. Ο άντρας μου που λεπτό δεν με άφησε να νοιώσω άβολα, όταν άλλαξε όλη μου η εξωτερική εμφάνιση – έχασα τα μαλλιά μου, τα φρύδια μου, πήρα βάρος λόγω της θεραπείας.
Ο καρκίνος με δίδαξε: Σε αυτήν τη ζωή, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ίδια η ζωή δεν είναι δεδομένη. Ξυπνάς ένα πρωί και μπορεί ν’ ανατραπεί ολόκληρος ο κόσμος σου. πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα, το κάθε λεπτό όπως εμείς θέλουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε τη γνώμη των άλλων. Μέσα από αυτήν τη δύσκολη και επίπονη περιπέτεια, κατάλαβα ότι έκρυβα δυνάμεις που ούτε εγώ η ίδια γνώριζα.
Το μήνυμα μου: Η πρόληψη σώζει ζωές. Όλες οι γυναίκες άνω των 30 πρέπει να κάνουν μαστογραφία ανεξαρτήτως οικογενειακού ιστορικού. Να μην φοβούνται τους γιατρούς. Ο φόβος είναι αυτός που σκοτώνει.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος της Madame Figaro που βρίσκεται στα περίπτερα με το μήνυμα “Hope is Pink”.
