Ο ταλαντούχος στιχουργός, Σταύρος Σταύρου θυμάται τα πρώτα του παιδικά χρόνια στο Ευρωπαϊκό Ωδείο.
Η προχτεσινή ήταν μια θλιβερή μέρα για την Κύπρο και τον πολιτισμό της. Το Εθνικό Ωδείο Κύπρου, το οποίο ιδρύθηκε από τη Λουλού Συμεωνίδου πριν από 73 χρόνια, τερμάτισε τη λειτουργία του. Μέσα σε αυτά τα 73 χρόνια χιλιάδες νέοι και νέες της Κύπρου βρήκαν στους χώρους του ένα καταφύγιο για τα όνειρά τους, τις ανησυχίες, τις φιλοδοξίες τους…
Θυμάμαι όταν στα έξι μου χρόνια πήρα για πρώτη φορά κιθάρα στα χέρια μου. Ήταν το πρώτο μου μάθημα, στη δική μου περίπτωση στο Ευρωπαϊκό Ωδείο Κύπρου. Ένα χρόνο μετά, συνέχισα τα μαθήματα στη Μουσική Σχολή Λεωνίδα Πιτσιλλίδη, μέχρι και τα 18 μου χρόνια. Μοιράζομαι την προσωπική μου εμπειρία ως την εμπειρία ενός ανθρώπου που πέρασε πολλές ώρες σε ένα ωδείο, χωρίς να έχει τη φιλοδοξία να γίνει μουσικός. Και δεν έγινα μουσικός… Αγάπησα όμως τη μουσική ακόμα περισσότερο. “Κατάλαβα” τη μουσική. Έζησα τους ανθρώπους της…
Η ζωή τα έφερε με τέτοιο τρόπο που τελικά ασχολήθηκα με τη μουσική παραπλεύρως, με την ιδιότητα του στιχουργού. Χαμογελώ πάντα όταν είτε εκ παραδρομής είτε λόγω άγνοιας κάποιοι με συστήνουν ως “μουσικό” ή ως “συνθέτη”. “Στιχουργός”, τους διορθώνω… Μια από τις πολύ συχνές ερωτήσεις που δέχομαι στα εργαστήρια στιχουργικής που κάνω κατά καιρούς είναι εάν ένας στιχουργός πρέπει να έχει γνώσεις μουσικής. Η απάντηση είναι πως όχι. Παρ’ όλα αυτά, είναι εξαιρετικά σημαντικό ένας στιχουργός να έχει μουσικότητα, να αντιλαμβάνεται τη μουσική, να έχει την αίσθηση του ρυθμού. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα κουβαλάς μαζί σου σ’ αυτό τον κόσμο. Είμαι σίγουρός όμως ότι τα χρόνια που πέρασα στις αίθουσες των ωδείων με βοήθησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο…
Κάποια λοιπόν από τα παιδιά που θα βρεθούν σε έναν τέτοιο χώρο στα 5 ή στα 6 τους θα γίνουν στο μέλλον επαγγελματίες μουσικοί και η μουσική θα γίνει όλη η ζωή τους. Άλλοι, όπως εγώ, θα κληθούν να υπηρετήσουν τον πολιτισμό από άλλο μετερίζι και θα συναντάνε τη μουσική στο δρόμο τους, συχνά ή πιο αραιά. Τα πλείστα όμως από αυτά τα παιδιά θα ακολουθήσουν άλλους δρόμους. Η φοίτησή τους σε ένα ωδείο, παρ’ όλα αυτά, θα είναι ο λόγος που σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους θα εκτιμούν τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του. Και προπάντων, θα είναι ο λόγος που θα αγαπάνε για πάντα τη μουσική. Με πάθος…
